FanFic.nl

a cursed legacy

9

Was het werkelijk zo moeilijk om een jongen te vinden? Zo groot was dit hospitaal nu ook weer niet. Je zou denken dat een roodharige stagiaire echt wel zou opvallen. Maar het tegendeel was waar. Wie hij ook aansprak, niemand leek ook maar gehoord te hebben over George Wemel.
Er begonnen alarmbellen in Garrett zijn hoofd af te gaan. Kon het dat die slungelige jongen, met zijn diepe bruine ogen, niet meer dan een oplichter was?
Nee, dat kon toch niet zomaar? Ze laten echt niemand binnen, puur omdat die persoon een verpleeguniform droeg. En dan was er nog Elena. Ook al bleef ze het ontkennen. Garrett kende zijn zus maar al te goed om te weten dat ze de jongen leuk vond. Erg leuk. het was natuurlijk leuk om te weten dat ze het mannelijke geslacht nog niet geheel had afgezworen. Maar als deze jongen een even grote oplichter bleek te zijn als Duncan. Er waren meisjes die voor minder het klooster introkken.
Nerveus richtte hij zich nog maar eens tot een verpleegster.
'Halo. Kunt u me helpen? Ik zoek een collega van u. Zijn naam is George Wemel.'
Het meisje keek hem even verward aan. Maar zocht toen haar geheugen af naar de naam.
'Wemel, Wemel...Die naam zegt me niets, sorry.'
Niet weer.
'Hij is een stagiaire. Hij heeft al diensten gedraaid op de intensieve zorgen.'
Weer schudde het meisje haar hoofd.
'Ik ken iedereen op de intensieve zorgen. En zo een naam zou ik me wel herinneren. Hoe ziet hij er uit?'
'Je kan hem niet missen. Lang, bruine ogen, het meest rode haar dat je je kan bedenken.'
En toen leek het tot haar door te dringen.
'Natuurlijk. Die heb ik enkele ogenblikken geleden nog gezien. Gewoon de trap naar boven en je vind hem wel.'
Garrett kon zijn opluchting amper verbergen. Hij bestond. Ze hadden het zich niet verbeeld. Meteen volgde hij in de richting die de verpleegster hem had gewezen. En daar liep hij....Of niet...
De jongen die hij te zien kreeg droeg helemaal niet het uniform van een verpleger. Maar dat van een schoonmaker.
Hij stond met zijn rug naar hem toe, en ging dus zorgeloos verder met het moppen van de vloer. Natuurlijk, als hij hier werkte kon hij natuurlijk makkelijk bij het uniform, en kon hij enkele uren bij Elena in de buurt komen om indruk te maken. Hij moest eens weten. Elena zou niet eens naar zijn baan gekeken hebben. Zolang het maar op een eerlijke manier gebeurde konden dit soort dingen haar niet schelen. Het feit dat hij tegen haar gelogen heeft.
'Dat was echt een domme zet van je, weet je?'
De jongen sprong bijna tegen de muur toen hij Garrett in de gaten kreeg.
'Wat? Wie...?'
'Je moet je nu niet van de domme houden, George. Waarom heb je gelogen over je baan?'
'George? O, wacht eens, je hebt het mis. Mijn naam is Fred. George is mijn tweelingbroer.'
Garrett knipperde even met zijn ogen. Deze afleiding had hij niet zien aankomen. Maar toen herinnerde hij zich dat George inderdaad iets had laten vallen over een tweelingbroer. En er bestaat wel degelijk zo iets als een eeneiige tweeling.
'O...Wel, ik ben al even op zoek naar George. Weet jij toevallig waar die is dan?'
'Wel. De laatste keer dat ik hem gezien heb liep hij naar de kamer van je zus...'
'Wacht...Weet je dan wie ik ben? Die kerel heeft zo te zien al veel over ons verteld?'
'Eeuh...Ja dat heeft hij inderdaad...'
'Hij vind haar zo te zien erg leuk. Is het niet?'
Garrett besloot maar om dit te onderstrepen met een samenzwerige knipoog. Want de jongen leek elk moment een hartaanval te kunnen krijgen.
'Het ziet er naar uit dat we elkaar nog vaak gaan ontmoeten. Denk je ook niet?'
'Ik hoop het ook ja.'
Weer was daar die vreemde uitdrukking. Garrett begreep er niets van.
'Wel. Als je zus George iets te melden had, dan kan ze het nu zelf doen. Aangezien George dus nu naar haar toe is.'
'Wel, niet echt; Aangezien ze een half uur geleden naar huis is gegaan.'
De bruine ogen leken plots te verdubbelen in grote. En op het zelfde moment besloot al het bloed om zijn gezicht te verlaten.
'Is er wat?'
'Je zus is al naar huis? Maar ik had begrepen dat dit morgen pas zou gebeuren?'
'Dat was het originele plan. Maar ze werd zo gek dat ze de dokters heeft kunnen overtuigen om vandaag al te gaan. Maar geen zorgen, ik zocht je broer net om hem dit te vertellen. En misschien vind hij het leuk om haar nummer te hebben...Fred?'
De jongen uitte enkele vloeken die Garrett voor de goede orde maar niet ging herhalen. Gooide zij zwabber op de grond, greep Garrett bij de pols en trok hem mee.

Reacties: