FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 27: She's my sister

Norren’s POV
3 november 1992
Daar lag ze dan. Haar grijze ogen nu dof zonder leven starend naar het oersaaie plafond van de ziekenboeg. Haar handen had ze in haar zakken, haar blik stond verrast. Haar huid die anders zo warm tintelde was nu ijs en ijskoud. Het was moeilijk te geloven dat ze niet een beeld was. Mijn kleine grote zus die honderden schoolregels had overtreden om me te helpen met mijn transformatie. Zij die zoveel over had voor hen die om haar gaven. Ik staarde wezenloos naar haar starre lijf. Ook al beweerde professor Sprout en Madam Pomfrey dat ze hard bezig waren haar te ontstenen geloofde ik het niet echt. Ik zuchtte diep en liep toen met een neerslachtige bui de ziekenzaal uit. Wat voor zin had het om aan haar bed te zitten als ze me toch niet kon horen? Laat staan terug kon praten?
“Norren?” Ik keek om, Beorthilde, die al lange tijd een goede vriendin was, een ras echte Hufflepuffer stond in een zijgang. Ik liep een stukje terug en omhelsde haar.
“Hi, hoe was je zomer in Griekenland?”
“Heet en saai, ik hoorde over je zusje, hoe gaat het met je?” Haar eeuwige bleekblauwe ogen leken nog blauwer omdat ze ongelooflijk bruin was geworden en haar roestbruine haar in een springerig kapsel geknipt was.
“Het is vreemd,” antwoordde ik, ineens schor, “eergisteren hadden we nog een gesprek over de kerst, en nu… nu ligt ze daar maar, het is moeilijk te geloven dat ze daadwerkelijk mens is en niet dood of van steen...” Terwijl ik sprak sloeg mijn stem nog twee keer over. Boerthilde, Beo, negeerde het.
“Ze zijn toch bezig met de mandragora’s om ze te ontstenen?” Ik knikte en trok een sceptisch gezicht.
“Wat?” ze trok haar fijne wenkbrauwen op.
“Ik geloof het niet echt, dat zo’n krijsende wortel kan helpen om Mrs. Norris en Nayla te ontstenen...” Beo knikte begrijpelijk en liep met me mee naar de Grote Zaal voor het avondeten. Halloween was net voorbij en het kasteel leek grauw na de aanval en zonder haar versieringen. Grauw… ja dat was hoe ik me voelde. Hoe kon ik nou weten dat het een jaar zou duren?

6 februari 1993
Een heldere zon had die dag het natte gras gedroogd maar de grond eronder niet. Nu werd het gras opnieuw nat, dauw ditmaal. Een heldere maan maakte dat het terrein van de toverschool verlicht werd alsof het dag was. Een eenzame wolf dribbelde rond het kasteel, af en toe huilend. Op wat losse dieren na was het buiten verlaten. De konijn hupste vlug haar hol in toen de wolf haar achterna rende. De wolf wist niet wie hij was, maar dat deed er niet toe, want alleen het nu telde. Dat hij een zusje had dat in het gebouw versteend lag deed er niet toe. Dat hij een moeder had die haar maannacht alleen doorbracht in een bos buiten Londen deed er niet toe. Dat hij een vader had die zijn nacht alleen doorbracht in het westen van het land deed er niet toe. Alleen het hier en nu was belangrijk. In de verte kraste een uil, die beantwoord werd door een kras van een hippogrief. De wolf zijn oren bewogen richting het geluid, toch draafde hij verder, bij een gigantisch meer stopte hij en dronk van zijn eigen reflectie. Heel zacht klonk er een fluitje, wat het startsein leek voor een orkest van gefluit en gekwetter. De wolf gromde, een vlijmscherpe pijn schoot door zijn lijf. Een ogenblik was het over, maar toen begon het opnieuw. Opnieuw en opnieuw, totdat er geen wolf meer was, maar een jongen. Slechts gekleed in een onderbroek. Zijn lijf was verkrampt. Er zaten een flink aantal wonden over zijn slanke lijf. Hij krabbelde overeind en liep naar een grote rots, eronder vandaan haalde hij een pyjamabroek, een t-shirt, een dik vest en zijn toverstaf. Langzaam begaf hij zich in het vroege ochtendlicht terug naar het kasteel.

Twee dagen later.
“Luister Beo, het ligt niet aan jou!”
“Waaraan dan wel, Norren? Waaraan dan wel?”
“Aan mij,” Beorthilde en ik zaten tegenover elkaar in het verlaten park.
“Hoezo?” Nu aarzelde ik, hoe bracht je dit over zonder te kwetsen?
“Omdat… ik… omdat ik vermoed dat ik voor geen enkel meisje zal vallen,” zo dat was eruit. Beo trok haar wenkbrauwen op.
“Wát?”
“Je hoorde me wel,” het was knap als je het niet gehoord had.
“Sinds…?” Nu dacht ik na, ja sinds wanneer eigenlijk?
“Ik weet het niet… ik denk altijd al… men- ik ook, gaat ervan uit om gewoon er vandoor te gaan met het tegenovergestelde geslacht. Dus dat het anders zou zijn stond ik niet zo bij stil… maar nu ik erover nadenk… altijd al… de kussen die we deelden… het voelde alsof ik zoende met mijn zus…”
“Norren, je bent nu serieus he?” Ik knikte en keek naar mijn opgetrokken been.
“Je hebt gelijk,” ik keek op, Beo glimlachte en haalde een hand door haar korte kapsel.
“Het voelde vreemd om te zoenen, ik dacht eerst dat het kwam omdat we beiden onervaren waren, of dat het aan mij ligt, maar het verdween niet. Dus Norren, kunnen we wel vrienden blijven?”
“Natuurlijk gekkie, wij blijven vrienden, voor altijd,” ik omhelsde mijn vriendin, nu gewoon vriendin en niet ik-heb-verkering-vriendin.
“Voor altijd.” Hoever kan een mens zijn belofte missen?

30 april 1993
Ongeïnteresseerd staarde ik naar het overdreven schouwspel voor in de klas, Will, die een hopeloos acteur was, was deze les de dupe om een weerwolf na te doen. Wat we hiervan moesten opsteken was mij een raadsel, maar desalnietemin woonde ik de lessen bij. Misschien wel omdat ik dan mijn overvolle hoofd zijn gang kon laten gaan.
Zelfs oude runen, een van mijn extra vakken was interessanter dan dit. De mandragora’s waren bijna volgroeid, mijn zusje zou binnenkort weer wakker zijn. Mama zou weer haar knorrige zelf zijn. Ik was met kerst bij Tonks en haar ouders beland. Mike schoof een briefje aan me door; Lockhart locks hearts, I am bored, you? Ik keek opzij en knikte. Paklte een veer en krabbelde terug; “dit is niet eens hoe echte weerwolven zijn,” Mike was mijn beste vriend geworden de afgelopen drie jaar en wist wat ik was.
“Nee? Ik dacht je een kopie van Will zou worden.”
“haha, goddank niet.”
“Nee, deze versie zou veel enger zijn dan de echte, nietwaar?”
“Zeker, pas op, straks bijt hij je hoofd eraf!”
“Ahhh! Nee, ik heb toch liever jou.”
“In welk opzicht?”
“Wat?”
“In welk opzicht heb je mij liever?”
“Hmm na de les kan ik je het laten zien.”
“Deal.” We grijnsden toen twee seconden later de bel ging, de dag was voorbij! Mike en ik waren de eerste die het lokaal verlieten, maar de laatsten die de Grote Zaal voor het avondeten betraden. We hadden in een bezemkast een prachtig avontuur beleefd. Eentje die we nog vaker zouden meemaken op gekke plekken; in een boom, op de tribunes van het zwerkbalveld, in een klaslokaal, in de badkamer van de slaapzaal, in een doodlopende, verlaten, gang. Totdat de zomervakantie begon.

1 juni 1993
“Norren!” Een bekende stem die ik maanden niet gehoord had deed me in mijn pas halt houden. Vol ongeloof draaide ik me om. Ze stond er echt. Haar grijze ogen keken me helder aan, haar lange zwarte haren zaten in een staart, haar Hogwarts gewaad was iets aan de korte kant. Ik knipperde met mijn ogen.
“Nayla?”
“De enige echte,” ze grijnsde haar vertrouwde scheve grijns. Ik liep snel op haar af, zij kwam op het zelfde moment in beweging en halverwege omhelsden we elkaar. We waren weer compleet. Mijn zusje was weer terug. Ik zwoer mezelf meer open te staan voor de meest onmogelijke dingen.

Nayla POV
De trein denderde voort, terug naar het saaie zuiden. Maar ditmaal zat ik bij mensen in de coupé die besloten hadden om tot het laatst van de magie te genieten; Norren, Will, Mike, Harry, Ron, Hermione, Fred, George, Ginny, Ricardo en Steve. Potjes knalpoker, knalbonbons, dreuzelkaartspellen, grapjes alles ging door elkaar. Ik was verliefd op deze mensen. Even verdween ik in gedachten naar het eindejaarsfeest. Ik was die dag ontsteend, wat een heel vreemd gevoel was, een beetje zoals het ontdooien na lang in de kou buiten te zijn geweest, alleen minder snel en minder pijnlijk, en was naar beneden gegaan. Daar was ik mijn broer, die nu net ietsje groter was dan mij, tegengekomen. Gezamenlijk waren we teruggekeerd naar de zaal, die in mijn afdelingskleuren was versiert. Diezelfde avond vertelde Ron, Harry en Hermione, die ook versteend was geweest, wat er allemaal gebeurd was; opnieuw liep ik het geweldige avontuur mis. Toch was het nog niet voorbij; de klok hoorden we niet, maar de zon kwam al op toen de deuren van de Grote Zaal waren open gevlogen en Hagrid in de deuropening stond. Er was, zoals Harry terecht had opgemerkt, geen Hogwarts zonder Hagrid. Zodoende dat hij letterlijk van de hele school een staande ovatie toegediend kreeg. Ik glimlachte bij de herinnering.
“Nayla, Nayla!” Er werd aan mijn arm getrokken.
“Hm?”
“We zijn er bijna,” Norren keek me grijnzend aan.
“Oh, jammer,” en dit was een rake opmerking vond de rest. We kleedden ons in zomerse dreuzelkleren, borgen de attributen van vermaak op en sleepten de koffers naar de uitgang. De trein remde af, en langzaam zagen we grootouders, ouders, voogden en hun aanhangsels in beeld verschijnen. We waren terug.

Terwijl we uitstapten kletsten we over de komende zomer, ik had geen plannen, maar Harry had telefoonnummers uitgedeeld zodat hij niet alleen tegen zijn neef Dudley hoefde te praten. Het station laadde zich vol met studenten. Ik omhelsde Will, Mike, Ricardo en Steve die ieder hun weegs ging.
“Norren?” Ik sprak zacht en hield hem in met het volgen van onze andere vrienden.
“Ja?”
“Ik heb ontdekt dat ene Remus Lupin… ik bedoel… hij is je vader,” het was eruit, de eed voldeed zijn eisen.
“Wat?”
“Herinner je de foto achter het gordijn in de woonkamer?” Hij knikte.
“Die jongen die altijd blij maar verbaasd kijkt? Dat is Remus Lupin, en… nou ja… ik heb mama’s dagboeken gelezen en ontdekt dat je zijn zoon bent.” Norren keek even naar de rug van Ron en de anderen.
“Waarom vertel je me dit?”
“Omdat we een eed hadden gezworen, herinner je je nog?”
“Ja… maar… je weet dat ik er geen interesse in heb,” touché.
“Dat weet ik, maar je hebt het recht om het te weten, deels omdat… als het klopt, ik een gesprek tussen McGonagall en Flitwick opgepikt, vanochtend, en er is een redelijke kans dat we volgend jaar les van hem krijgen.” Norren haalde zijn schouders op.
“We zullen zien, kom, we gaan de anderen gedag zeggen.” En met die woorden was het gesprek voorbij. Harry’s tante, Petunia, was de zus van Harry’s moeder die een van de beste vriendinnen was geweest van mijn moeder. Toch, zo ontdekte ik toen ik haar zag staan, leek ze in geen enkel opzicht op haar zus. Terwijl Norren bij de Weasleys ging staan volgde ik mijn neef.
“Wie ben jij?” O ja, hij had ook nog een oom.
“Ik ben Nayla, Harry zijn nichtje,” stelde ik mezelf voor, en net als vorig jaar lag er een pijnlijke blik op zijn vette gelaat.
“Waarom woont hij dan niet bij jou?” En dat was zijn tante.
“Goeie vraag… ik denk omdat mijn moeder alcoholiste is, omdat we geen extra slaapkamer hebben en omdat we volgens mijn moeder geen geld hebben. O… en omdat toen Harry zijn ouders verloor mijn moeder geen contact meer had met haar tweelingbroer,” ze keek verbaasd.
“Ze was een tweeling?”
“Ja, kende u haar?”
“Ja… nou ja, eenmaal heeft ze een tijdje bij ons gelogeerd.”
“Oh… dat verrast me,” Petunia trok een schouder op.
“Mist u haar?”
“Wie?”
“Uw zuster,” goh, ik kon netjes praten…
“Lily? Nee, niet meer. Ze was een monster.” Oké dat was ook weer duidelijk.
“Is dat waarom uw man zo pijnlijk kijkt als hij mij ziet? Omdat ik ook… een monster ben?”
“Onder andere.” Hoe kort konden antwoorden zijn?
“Oh… waarom nog meer dan?” Harry keek naar ons alsof we een tenniswedstrijd waren.
“Omdat u op iemand lijkt die eens met mijn zus haar man optrok.”
“James? Oh, op wie dan?”
“Ik weet zijn naam niet meer.”
“Hm. Wat had hij gedaan dan?”
“Hij had mijn man voor de gek gehouden met die vreselijke stok van hem.”
“Met zijn toverstok, wow… dat verklaart, bedankt!”
“Uw moeder wacht.”
“Wat?” Ze wees en ik draaide me om en inderdaad stond mama daar te wachten. Ik bedankte haar, omhelsde Harry en beloofde hem in ieder geval te schrijven. We namen afscheid van Hermione en de Weasleys. Een kwartier later liepen Norren en ik ongelovig achter mama aan, naar haar oude autootje. Het gebeurde echt, we werden opgehaald door een ouder.
“Nayla?” Norren zat nu naast me in de auto.
“Ja?”
“Wat je me eerder vertelde he…” Ik knikte, “ik geloof het niet.”
“Oke, we zullen zien wie er gelijk heeft.” En daarmee begon de zomervakantie.

Reacties: