FanFic.nl

a cursed legacy

10

Wat was er aan de hand? Wat was er verdomme aan de hand?
Garrett probeerde zich los te wringen. Maar de hand van de jongen zat om zijn pols als een bankschroef. En hoe luid hij ook protesteerde, het viel in dovemans oren Ze kwamen al snel aan op de gang waar Elena de laatste dagen had doorgebracht.
Uit haar oude kamer zag Garrett net iemand naar buiten komen, en hij moest even met de ogen knipperen. Fred Wemel had niet gelogen. Hij en zijn broer George waren wat je noemde twee druppels water. De jongen kreeg de twee al snel in de gaten en liep op hen af.
'Ze is weg. Fred ze is gewoon verdwenen.'
'Weet ik. Meneer heeft me zo net ingelicht. Ze hebben besloten om een dag vroeger naar huis te gaan.'
'Wat? Verdomme. We moeten de andere waarschuwen. Anders...'
'Wil iemand me nu eindelijk eens zeggen wat er aan de hand is?'
De tweeling keek verbaast naar hem op. Alsof ze er nu pas aan dachten dat ze niet alleen waren.
Garrett werd zo nerveus van hun gedrag, dat als hij niet snel antwoord zou krijgen. Een van de twee- Of beide, kon ook- naar huis zou gaan met een bloedneus.
'We leggen het zo snel mogelijk uit.' Stelde Fred- Of was het nu George?- Hem gerust. 'Maar eerst moeten we enkele dingen regelen.'
Toen richtte de jongen zich tot zijn broer.
'Jij moet de orde waarschuwen. Ik ga mee naar hun huis, en probeer hen weg te krijgen.'
'In je eentje? We hebben het hier over Antonin Dolochov!'
'Denk je dat ik dat niet weet? Maar misschien kan ik hen daar nog weg krijgen voor ze er zijn. En anders kan ik tijd winnen. Maar we hebben de orde nodig. En jij moet hen gaan waarschuwen.'
'Georgie...'
'Ik red me wel. Maar het zou helpen als jij je zou haasten.'
De andere jongen leek hier niets meer tegen in te brengen hebben.
'Doe alsjeblieft geen domme dingen.'
Garrett voelde dat de twee met de minuut dichter bij en pak rammel stonden. Waar hadden ze het over? Waarom bleek het niet nodig te zijn om hem in te lichten? Waarom zagen die twee er uit alsof ze doodsbang waren.
Fred nam zijn broer in zijn armen. Hij kneep hem zodanig fijn, je zou gaan denken dat ze voorgoed afscheid van elkaar namen.
'Niemand te zien.' Zei George.
Fred knikte. En toen- Garrett begreep er niets van- was hij verdwenen. Hij knipperde met zijn ogen. Wreef verbijsterd in zijn ogen. Maar niets hielp. Het leek wel alsof de jongen er nooit geweest was.
'Wat...?Waar is...?'
'Geen tijd voor uitleg. Ik neem aan dat je en sterke maag hebt?'
'Wat heeft...? Wat krijgen we...?'
George greep zijn polsen en plots verdween alles rond hem.
Een verpleegster die net de hoek kwam gelopen zag nog net twee jongens die in het niets verdwenen. Ze knipperde met de ogen. maar zag toen niets meer. Verbijsterd wreef ze over haar slapen.
'Geen feestjes meer voor mij. Ik word zo sober als een non.'




Een nauwe buis. Dat was het eerste wat bij Garrett opkwam. Een veel te nauwe, donkere buis waarin hij amper adem kon halen. Na wat een eeuwigheid leek voelde hij eindelijk weer vaste grond onder zijn voeten. De impact was zo groot dat hij zijn evenwicht verloor.
'Alles oké? Heb je de drang om over te geven? Kan gebeuren na je eerste keer.'
Verward scande Garrett zijn omgeving. Hij was thuis, hij stond gewoon voor zijn huis, in niet meer dan een paar seconden. Dit kon niet. Dit kon gewoon niet kloppen.
'Garrett! Garrett, ik weet dat dit veel is in een keer. Maar je familie heeft je nodig. Als je moet overgeven. Doe het dan nu!'
Drang om over te geven? Garrett had inderdaad de drang om iets te doen. Maar het was niet wat die roodharige rotzak in gedachten had.
Hij sprong recht en boorde zijn gebalde vuist recht tegen George zijn neus.
Die verloor zijn evenwicht en viel verbijsterd op de grond.
'En nu ga je me vertellen wat hier aan de hand is. Of ik sla je zodanig in elkaar dat je nooit meer zult kunnen lopen!'
George zijn hand ging naar zijn neus. Het feit dat zijn hand onder het bloed zat leek hem te verbazen.
'Korte samenvatting?' Zei hij uiteindelijk. 'Je zal het waarschijnlijk al gemerkt hebben. Maar mijn broer en ik zijn dus tovenaars.'
Dit idee was inderdaad al door Garrett zijn gedachten gegleden. Maar zijn rationele brein verwierp het idee meteen.
'Het is moeilijk te geloven voor dreuzels. Ik weet het. Maar we horen bij een orde die in opstand is gekomen tegen een duistere tovenaar. En die zelfde duistere tovenaar heeft zijn zinnen gezet op jouw familie. Meer bepaald op je zus.'
Dreuzels? Duistere tovenaar.
'Kerel, ik zweer het. Lieg niet tegen me of ik maak je kapot.'
'Ik lieg niet. We moeten nu naar je familie.'
Dit was de druppel. Het kon Garrett niet meer schelen wat die gek schreeuwde. Hij balde zijn vuisten opnieuw en mikte op George zijn maag. Alleen was George er deze keer klaar voor. Hij trok iets wat leek op een staf. En net voor Garrett hem kon raken spoot er een schild uit. Bij de impact leek de inslag terug te slaan en vloog Garrett enkele meters achteruit.
Zijn hand deed zo veel pijn dat Garrett even vreesde dat het gebroken was. En toen keek hij op naar George, die nu recht boven hem stond. Die vreemde staf recht voor zich en het schild nog steeds intact.
'Ik ben niet je vijand, Garrett. Alsjeblieft luister naar me.'

Reacties: