FanFic.nl

a cursed legacy

11

Het drong eindelijk tot Garrett door dat George hem had kunnen doden zonder met de ogen te knipperen. Dit was dus magie. Geen trucen of illusies 's die hij vroeger wel eens op een verjaardagsfeestje had gezien. Nee, dit was het echte werk.
'Dit kan niet. Dit bestaat gewoon niet.' Mompelde hij wanhopig.
'Als je bedoelt dat magie niet bestaat. Dan moet ik je teleurstellen. Het bestaat wel degelijk. En beoefenaars van zwarte magie hebben hun zinnen op Elena gezet.'
'Maar waarom?' Riep hij wanhopig, en begreep meteen dat dit de verkeerde reactie was.
Het gezicht van de jongen vertrok, en leek te twijfelen tussen de drang om het hem te vertellen, en de haast die nodig bleek te zijn.
'Ik neem aan dat je het me straks in geuren en kleuren verteld?'
Opluchting gleed over zijn gezicht.
'Dat beloof ik je. Maar nu moeten we echt gaan.'
Garrett knikte. Ook al begreep hij er niets van. Hij begreep dat zijn zus in gevaar was, en dat was voorlopig meer dan genoeg informatie.


George kon zijn opluchting amper de baas, toen hij Garrett eindelijk leek te hebben overtuigd. Ook al kon de jongen zelf geen magie gebruiken. Hij zou hem zeker nog kunnen helpen als het er op aan kwam Elena en haar ouders te overtuigen. En zelf als hij daar niet kon helpen, was het natuurlijk een voordeel dat de jongen zich op zijn minst niet meer tegen George zou richten. Want hij had duidelijk een stevige rechtse. Verbijsterd ging zijn hand naar zijn neus. Die was nog steeds aan het bloeden en begon al stevig te zwellen. Nee, het was duidelijk dat je bij Garrett O' Connor maar beter in een goed daglicht stond. Garrett wou naar binnen lopen, via een achterdeur. Maar George hield hem tegen.
'Ik ga eerst.' Zei hij zekerder dan hij zich voelde. Het klonk altijd zo fantastisch. Met getrokken wapen een gevarenzone binnen stappen. Hoe stom kon hij geweest zijn? Hier was niets fantastisch of cool aan. Hij moest de grootste moeite doen om niet ter plekke zijn ontbijt uit te kotsen.
'Fred, alsjeblieft haast je.' Mompelde hij tegen zichzelf.
Via de achterdeur kwamen ze uit in een kleine maar gezellige keuken. Hij deed teken naar Garrett, zodat die zijn familie kon roepen.
'Eeuh...Ma? Elena?'...'
'Garrett? Ben jij dat?'
Het was de stem van Elena, en Garrett was zo opgelucht dat hij bijna meteen op de stem afliep. George had al zijn overtuiging nodig om hem tegen te houden.
'Garrett? Ben je daar? Heb je George nog kunnen spreken?'
Haar stem was zo hoopvol dat dit George even uit balans bracht. Ze was er echt op gebrand geweest om hem weer te zien. Eindelijk een meisje dat interesse in hem bleek te hebben, en hij kwam hier om haar leven volledig overhoop te halen.
'Dat heeft hij. Ik besloot dus maar om even langs te komen.'
Voorzichtig liepen de twee de woonkamer binnen. George verborg zijn staf achter zijn rug, om het meisje niet meteen bang te maken.
Elena lag te rusten op de sofa, maar kon een vrolijke glimlach niet verbergen toen ze hem zag. Het maakte George alleen maar somberder.
'Je bent hier. Wat een verassing.'
Garrett liep op haar af, en greep voorzichtig haar schouders beet.
'El. Hij is hier niet voor de gezelligheid. Waar zijn ma en pa?'
'Die zijn...'
Het meisje was zo verbaast door dit vreemde gedrag dat ze niet op haar woorden leek te komen.
'Waar zijn ze, Elena? Het is belangrijk.'
'Die zijn om boodschappen. Ze hadden...Garrett wat is hier aan de hand?'
'Ik weet het niet. Maar er zit iets achter ons aan, en we moeten hier meteen weg.'
Het meisje ging veel te snel recht zitten. Waardoor haar gebroken lichaam meteen in opstand kwam.
'Wat bedoel je? George wat is hier aan de hand?'
George besloot Garrett zijn voorbeeld te volgen en knielde bij haar neer.
'Ik weet dat het ongelofelijk klinkt wat ik nu ga vertellen. Maar ik ben een tovenaar. Ik ben hier om jullie te beschermen tegen een duistere tovenaar die achter jou aan zit.'
Natuurlijk wou het meisje dit niet geloven. Verbijsterd keek ze van hem naar haar broer.
'Het is waar. Elena ik snap er ook niets van, maar dat magie gedeelte is waar. Dat heeft hij net bewezen.'
George had gelijk gehad. De hulp van Garrett was inderdaad van onschatbare waarde. Ook al begreep ze er duidelijk niets van, was de overtuiging van haar broer dat duwtje dat ze nodig had.
'Stel dat ik dit allemaal geloof. Waarom zou die duistere tovenaar interesse in mij?'
'Goede vraag.' Voegde Garrett er aan toe.
'Die instorting. Waarin je gewond bent geraakt. Er is een grote kans dat jij die veroorzaakt hebt.'
Dit was natuurlijk te veel om te vatten. Beide begonnen meteen te protesteren. En ze hadden hier geen tijd voor.
'Ik vertel jullie later echt alles. Maar alsjeblieft. Jullie moeten met me mee gaan.'
Net op dat moment hoorden ze een auto die de oprit opreed. Zowel Garrett als George liepen naar het raam. George zuchtte opgelucht toen hij de ouders van de tweeling herkende. Nu zouden ze eindelijk weg kunnen. Voor zijn part zou hij hen dwingen om mee te gaan. Kon hij hen later nog uitleggen dat het voor hun eigen bestwil was. Marthe was de eerste die uit de auto stapte. Op een wijze die duidelijk maakte dat ze geen haast hadden.
'Kom Garrett. Ze moeten naar binnen en nu.'
De jongen liep meteen naar de voordeur om zijn ouders te roepen. Zodat hij en Elena alleen waren.
'Waarom?' Mompelde ze. Alsof ze hem als de grote schuldige zag in dit alles. De duistere kracht die haar veilige haven binnen gedrongen was.
'Straks zal je alles begrijpen. Maar eerst moeten...Verdomme...!'
Hij was zo onverwacht verschenen dat George het eerst niet besefte. Maar daar stond hij dan. Antonin Dolochov. Met zijn staf gericht op Jill O ' Connor. Toen kwam het groene licht.

Reacties: