FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 29: Adventure North

Londen lag net achter hen toen Harry zijn verhaal had beëindigd. Ik keek hem met grote ogen aan, dit kón gewoon niet waar zijn, het was te gek voor woorden.
“Dus Sirius Black is alleen maar ontsnapt om jou te vermoorden?” Harry knikte. Ron en Hermione, die het verhaal al eerder hadden gehoord keken alsof het al zijn begrafenis was.
“Wel… dan weet je in ieder geval dat je bij mij vandaan moet blijven,” ik leunde tegen de wand van de trein.
“Wat? Hoezo?”
“Omdat Sirius Black mijn vader is,” ik keek bitter. De stilte die tussen ons vieren viel was ongemakkelijk.
“Je maakt een grapje?”
“Helaas, Ron, nee. Ik maak geen grapje,” ik haalde een hand door mijn warrige zwarte haren.
“Hoe ben je het te weten gekomen? Ik dacht dat je moeder niet over haar verleden sprak?” Hermione stond tegen de wand van een coupe tegen over me.
“Nee zij heeft niks gezegd. Ik heb de afgelopen jaren mama’s dagboeken gelezen en ik wist daardoor dat ze vrienden waren. Ik kreeg zo vaak te horen dat ik op hem leek, niet met naam en toenaam, maar toch. Door een foto, thuis, kwam ik erachter dat ik inderdaad wel erg veel op hem leek, ik wist al dat hij -” ik wees op de sjofele man in de coupé achter Hermione – “Norren zijn vader was, dus de logica was niet ver zoeken,” ik zweeg en keek zijwaarts naar buiten hoe het landschap steeds wilder werd.
“Jemig, Nayla!”
“Ik weet het...” Harry sloeg zijn armen om me heen.
“Je bent niet je vader, je bent jij, hij heeft keuzes gemaakt in het verleden, die behoren hem toe, niet jou. Ik trek graag met je op en dat zal ik blijven doen.”
“Maar-”
“Niks te maren, we blijven vrienden en daarmee uit,”mijn neef stapte achteruit en grijnsde.
“Mijn vader en de jouwe waren vrienden, dus laten we de namen van onze vaders hoog houden in die vriendschap tussen ons.” Hij had zijn hart daadwerkelijk op de juiste plek. Ik grijnsde breed en knikte.
“Deal!” Rond een uur of vier net toen ik terugkwam van het toilet kwam ik Fred en George tegen, verbazingwekkend genoeg scheelden we slechts vijf centimeter.
“Ah mijn favoriete grappenmakers!” Riep ik dramatisch uit.
“Ah the Joker!” kaatste Fred terug – ik had ze in een brief verteld over Batman en de rol van de Joker, de referentie was ietwat luguber. Maar ik lachte, want ja, grappen uithalen was mijn specialisatie.
“Hoe was Egypte?” Vroeg ik vrolijk, er had in de Ochtendprofeet een artikel gestaan dat ze de galjoenen loterij hadden gewonnen en naar Egypte gingen.
“Gaaf! Bill heeft ons vele piramides laten zien, van binnen weet je wel, de meesten zijn niet toegankelijk voor Dreuzels, omdat de mummies extra hoofden gekregen hebben enzo,” Fred grijnsde en steunde tegen een tussenschot van twee zitplekken.
“Getver, dat was zeker nog het minst erge zeker?” Ik grijnsde.
“Ja, zeg dat wel, Bill vertelde dat er drie piramides waren die niemand alleen mocht betreden want die mummies vielen je aan, of er zat giftig gas in de lucht en… wat was de laatste ook alweer Fred?”
“Je werd zelf in mummie windsels geweven,” Fred grijnsde, “je begrijpt dat we die ook niet in mochten,” ik lachte.
“Iets wat jullie wel gedaan hebben?”
“Natuurlijk,” antwoorden ze in koor.
“Foei toch,” grijnsde ik met een gespeeld beschuldigend gezicht.
“Sorry, mama,” kaatste Fred met een overdreven klein kind gezicht dat stout is geweest, ik verloor mijn zelfbeheersing en schoot in de lach.
“Kom maar Fredje, het is al goed,” die had hij niet zien aankomen en we schaterden.
“Zeg Nayla? Hoe kwam het eigenlijk dat je versteend raakte vorig jaar?” Vroeg George toen we uitgelachen waren.
“Omdat...” ik fronste, gravend naar dat moment, “ik op de vlucht was voor Mrs. Norris, ik had geloof ik de deur van Lockhart betoverd zodat het hem alleen binnen liet als hij zei; ik ben een arrogante ijdeltuit. Ik werd helaas, net na de uitvoering, betrapt door die rotkat,” Fred en George keken me onder de indruk aan.
“Zonde dat je het ons niet hebt kunnen laten weten,” Fred hief zijn handen op toen ik hem speels om de oren sloeg.
“Wel, wie weet wat voor figuur we dit jaar krijgen,” George viste een pompoentaartje uit zijn zak.
“Hm, nou ik denk dat professor R.J. Lupin een prima leraar is,” ik grijnsde om de tweeling hun verbaasde gezichten.
“Wie?”
“Hoe weet jij wie de leraar wordt?”
“R.J Lupin ofwel Remus Lupin, vader van Norren en ik weet het omdat Ron, Hermione, Harry en ik bij hem in de coupé zitten,” de verbazing verdween niet.
“Maar… leraren reizen nooit mee met de trein...”
“Weet ik, deze wel,” ik haalde een schouder op. We spraken af als hij toch een tegenvaller zou blijken we ons best zouden doen hem het leven zuur te maken. Ik liep terug naar de coupé, niet wetend wat er nauwelijks een uur later de reis een stuk vreemder zou verlopen.
Die ochtend was de lucht al loodgrijs geweest, en de wolken die met ons mee gereist waren barsten nu open. Dikke druppels sloegen meedogenloos tegen de ramen en veroorzaakten nog meer herrie dan de trein zelf. De lampen in de trein werd vroeg ontstoken.
“Ik heb medelijden met de eerstejaars die in dit weer het meer moeten oversteken,” merkte Ron op met een blik naar buiten.
“Anders ik wel,” knikte ik, de laatste hand leggend aan mijn Hogwarts gewaad. Een zwarte broek, witte blouse, zwarte gewaad erover, officieel moesten we de stropdas om de nek, maar ik deed het olijk om als een haarband.
“Ik hoop dat we er snel zijn, ik verga van de honger,” Ron, die altijd honger had, keek verheugd op toen de trein plotseling vaart begon te minderen en ineens stilstond.
“We kunnen er nog niet zijn, het is pas vijf uur,” mompelde Hermione op haar horloge kijkend.
“Waarom staan we dan stil?” Ik trok een wenkbrauw op. Ron wreef een stukje van het beslagen raam schoon.
“Er stappen mensen in, geloof ik...”
“Hier? In the middle of nowhere?” Ik trok sceptisch mijn opnieuw wenkbrauwen op.
“Blijkbaar,” Zonder een waarschuwing gingen ineens alle lampen uit.
“Wat de-?” Ik trok zonder nadenken mijn staf.
“Lumos!” Een ijl licht bescheen ons.
“Ik ga naar de machinist, vragen wat er aan de hand is,” zei Hermione, zachter dan normaal, maar nu het rammelen van de trein was weggevallen en alleen het roffelen van de regen op het dak te horen was, was ze toch goed verstaanbaar. Mijn licht floepte uit. Ik voelde Hermione langs me heen schuifelen de deur open doen en er klonken twee kreten van pijn.
“Ginny?”
“Ja, Hermione?”
“Ja, kom verder,” ik riep dat ik hier zat, zodat ze niet bovenop me ging zitten.
“Weten jullie wat er aan de hand is?”
“Nee, Hermione was net onderweg naar de machinist voor informatie,” ik trok mijn benen in kleermakerszit.
“Ik hoop dat we snel verder gaan, ik vindt dit maar niks,” reageerde Ginny. De deur schoof opnieuw open.
“Weten jullie wat er aan de hand is?”
“Neville?”
“Ja, Nayla?”
“De enige echte,” ik grijnsde in het donker.
“Kom erbij,” nodigde Hermione hem uit, ze was blijkbaar toch niet naar de machinist gegaan.
“Niet hier!” riepen Ron en Harry tegelijkertijd. Een minuut later klonk er nijdig geblaas, Neville- wie anders- was op Hermione haar nieuwe kat gaan zitten. Wibble zat in het bagagerek dus die was veilig.
“Hoe was je vakantie Neville?” Vroeg ik om de sfeer wat op te lichten.
“Eigenlijk best leuk, ik ben allerlei dagjes uit geweest met m’n oma,” hij klonk opgelucht door de vraag.
“Oh leuk! Waar allemaal heen dan?”
“Stonehenge, Liverpool, de zee, we zijn wezen winkelen op de Diagon Alley, naar wat tovernaars nederzettingen en nou ja, naar een aantal magische tuinen.”
“Gaaf! Hey welke vakken heb jij als extra gekozen?”
“Waarzeggerij en Verzorging van Fabeldieren, jij?”
“Verzorging van Fabeldieren, Oude Runen en Kunst, zowel de dreuzel als de magische versie,” ik grijnsde in het donker, “professor McGonagall raadde het aan omdat ik voor haar verjaardag een portret had gegeven die kan praten als een soort telefoon,” ditmaal begreep iedereen wat het was, vorig jaar september keken de meesten me verward aan.
“Cool, het is sowieso iets voor jou,” vond Neville.
“Ik ga toch eens vragen wat er gaande is, we staan te lang stil,” vond Hermione en stond op. Maar voordat ze de deur kon bereiken gleed die al open. We hadden allemaal een medestudent verwacht, maar dit was niets menselijks. Het wezen droeg een lange zwarte mantel met een kap. Het zweefde een halve meter boven de grond. Maar dat was niet wat het wezen zo eng maakte. Het was simpelweg dat kou, de ijzigste kou die ik ooit zo voelen, die hij uitademende. Het waren de skeletachtige slijmerige handen die uit zijn moudwen staken. Ik wist welke wezens dit waren; Dementors. De bewakers van Azkaban. Ik voelde alle vreugde die ik die dag had gevoeld uit me wegsijpelen als een lekke doucheslang. Mijn blik was vastgelijmd aan het schouwspel in de deuropening. De energie die ik altijd had was ver, ver weg. Het laatste wat ik hoorde was geschreeuw van een vrouw en gegil van een kind. Ik moest helpen maar voordat ik me ertoe kon zetten werd alles zwart.

Toen ik weer bijkwam lag ik half op de bank. De trein reed weer en de lampen waren aan. Ik ging langzaam overeind zitten.
“Voorzichtig,” zei een stem en ik op. De man die bij het raam had zitten slapen keek me glimlachend aan.
“Hoe voel je je?” Hermione keek me bezorgd aan.
“Een beetje slapjes, maar verder vooral geschokt, wat dééd die dementor?”
“Dementors hebben de kracht om al het geluk, alle warmte, weg te zuigen,” Lupin keek me vriendelijk aan. Ginny zat bij het raam met haar armen om haar opgetrokken knieën geslagen, Neville zat schuin tegenover me met een nog wat bleek gezicht, Ron probeerde Harry, die buiten bewust zijn op de grond lag, wakker te krijgen.
“Wat deden ze hier?” Ron sloeg Harry in zijn gezicht, met vlakke hand gelukkig. Hij werd wakker. Harry was er duidelijker erger aan toe dan ik, maar dat kwam misschien ook omdat hij de wezens nog niet kende. We schrokken ons te pletter toen er een luidde knak klonk en Lupin ons allemaal een groot stuk chocolade gaf.
“Eet dit, het helpt. Nu als jullie me willen excuseren, ik moet even met de machinist praten,” zijn versleten gewaad en vermoeide uiterlijk lieten een indruk achter dat deze man door de buitenwereld niet goed behandeld werd. Ik vergat de chocola in mijn hand toen Harry vroeg wat er gebeurd was.
“Wie gilde er zo?”
“Niemand gilde, Harry,” Hermione bekeek hem bezorgd.
“Ik ben ook flauwgevallen, mocht je dat afvragen,” stelde ik hem gerust. Lupin kwam terug.
“Ik heb die chocola echt niet vergiftigd hoor,” zei hij met een glimlach. Ik nam een hap, en inderdaad, ik voelde me gelijk beter. Dankbaar keek ik hem aan.
“Bent u de nieuwe leraar Verweer Tegen de Zwarte Kunsten?”
“Dat ben ik,” hij glimlachte, zijn licht bruine haar was al doortrokken met strepen grijs.
“Wat deed die dementor hier?” Vroeg ik nog een stuk chocolade aannemend.
“Hij was opzoek naar Sirius Black,” hij keek ons allemaal aan.
“Ah, oké, vreemd dat ie dacht dat we hem onder mantel zouden verbergen,” snoof ik sarcastisch.
“Tja, het blijven dementors,” hij leek niet eens verbaasd over mijn sarcasme. De trein remde af, eindelijk.
“We zijn er bijna,” verklaarde Lupin en ik keek naar buiten, de eerstejaars moesten zwemmen, wij hadden de koetsen nog maar het bleef nat buiten. We namen een van de koetsen naar het kasteel, toen we in de verte dementors zagen keerde ik bruut mijn hoofd af van het raam. Eenmaal binnen schudde ik mijn haren uit als een hond.
“Oi! Wat doe je nu?!” Fred pakte mijn hoofd tussen zijn handen.
“He! Laat los!” Ik lachte, wrikte me los en rende de Grote Zaal in, Fred die het uiteraard er niet bij liet zitten, rende achter me aan, ik schaterde en bij de tafel van Gryffindor stond ineens de tafel tussen ons. Lachend keken de anderen toe. Pas toen Flitwick ons opdroeg te gaan zitten hielden we op met het kat en muis spel en sloegen we een arm om elkanders schouder, lachend. We waren thuis. Dat Lupin ons met een vreemde blik gade sloeg was me totaal ontgaan.

Reacties: