FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 30: Happy Halloween

Verbaasd keek ik naar de jongen die tegenover me stond. Hij had een scheve grijns op zijn gezicht en leunde nonchalant tegen de muur.
“Dus…” ik maakte de zin niet af, waarom zou een jongen mijn vriendje willen zijn?
“Ja,” hij knikte. Dit was echt te bizar voor woorden.
“Je zit twee jaar hoger, je bent een Hufflepuffer, da’s alles wat ik van je weet. Dus nee, ik zeg geen ja,” ik keek hem strak aan, toegegeven hij was knap; diepblauwe ogen, hij was lang, slank bijna gracieus, zijn donkerbruine haren zou zo uit een romantisch verhaal uit de middeleeuwen kunnen komen, zijn mond was fijntjes en er was iets lachend aan hem.
“Je hebt gelijk, Nayla, maar… eh als we elkaar nou eerst beter leren kennen?”
“Da’s altijd goed,” ik grijnsde, nieuwe mensen waren welkom. We lachten en keerden terug naar de Grote Zaal voor het avondeten. September lag reeds achter ons.
“Ik ben trouwens Kyne, Kyne Wilde,” hij stak een gespierde, stevige hand uit, ik schudde hem. Zjin hand was aangenaam om vast te houden. Veilig.
Bij de tafel van Hufflepuff namen we afscheid en spraken af om de volgende dag -negen oktober – een wandeling door het park te maken om elkaar beter te leren kennen. Ik vertelde niemand van dit plan, waarom wist ik zelf niet. Misschien wel omdat ik, bedacht ik me toen ik bed lag, iets helemaal voor mezelf wilde hebben.
De dagen op Hogwarts leken altijd zo snel voorbij te gaan, het leek gisteren dat Lupin ons leerde hoe een boeman te verslaan, dat de tweede volle maan op Hogwarts onverwacht bezoek had gebracht, dat ik al zes maal straf had gekregen (oké deze waren verdient; brutaal zijn tegen Snape, zwerkbal spelen buiten de trainingsuren, Malfoy beledigen, alle trappen voor een nacht in glijbanen veranderen omdat ik naar de keukens wou, een dag lang alleen maar drie woorden sprekend; ik, jij, oke, totdat iedereen dus knettergek van me werd). Niet dat ik naar de straffen toe ging, ik had wel betere dingen te doen. Zoals het verstoppen van aangestoken mestbommen in Filch zijn kantoortje, bepaalde Slytherins beheksen zodat ze alleen maar aardige dingen tegen andere afdelingen konden zeggen, het opsturen van toiletbrillen naar afdelingsgenoten, brulbrieven schrijven aan vrienden met aardige teksten.
De volgende ochtend kreeg ik er ook eentje; “NAYLA, Zusje van me, ik hou van je!” Ik grijnsde, zwaaide naar Norren, precies op het moment dat Ginny er een van mij kreeg; “Oi Kanjer, wist dat je cool bent?” Ze schoot in de lach, omhelsde me toen de zaal met haar vrienden verliet.
Goede daad voor de dag ook weer gedaan. Uiteraard betekende dat ik nog voordat ik met Kyne ging wandelen, de schoenen van Slytherin aan elkaar toverde, dat ik Filch beledigde en maakte dat ik wegkwam voordat ze me konden grijpen.
“Nayla?” Kyne kwam aangelopen, ik kwam achter een standbeeld van een ruiter te paard vandaan.
“Kyne,” ik grijnsde om zijn verbaasde gezicht.
“Ik kon je binnen nergens vinden.”
“Klopt, ik zat hier.”
“Waarom?”
“Oh… eh nou omdat ik Filch beledigd heb, omdat ik de schoenen van de Slytherins aan elkaar heb getoverd...” ik bedacht me ineens nog iets, “kan trouwens ook wezen voor het toiletwater dat ik vorige week oranje heb getoverd, maar dat weet ik niet zeker,” ik haalde een schouder op.
“Je weet het niet zeker… oké… eh… je houdt niet van regels?” Kyne begon te lopen en ik volgde hem.
“Nope, daarom breek ik ze, grotendeels,” ik grijnsde.
“Grotendeels?”
“Ja, er zijn er een paar die ik wel goed vind.”
“Zoals?”
“Dat jongens niet bij de meisjes op de slaapzaal kunnen komen,” we lachten allebei.
“Om elkaar beter te leren kennen stel ik voor om een snelle vragenlijst te doen,” Kyne hoefde niet meer uit te leggen. Ik begon met de vragen.
“Leeftijd?”
“15.”
“Geboorte datum?”
“12 mei 1978.”
“Boers?”
“Nee.”
“Zussen?”
“Ja eentje, zes jaar jonger.”
“Ouders?”
“Geen vader, stiefvader.”
“Dreuzels?”
“Nee, allemaal magisch.”
“Favoriete vak?”
“Astronomie en Toverdranken.”
“Stomste vak?”
“Geschiedenis van de toverkunst.”
“Zwerkbalteam?”
“Pride of Portree.”
“Favoriete kleur?”
“Kobald blauw.”
“Favoriete nummer?”
“Drieënzestig.”
“Heb je meerdere namen dan Kyne?”
“Nee.”
“Hobbies?”
“Wandelen, schrijven van liedjes, zwerkbal en koken.”
“Je positie met Zwerkbal?”
“Drijver.”
“Wat vind je het leukst om te koken?”
“Indiaas en Indonesisch.”
“Bakken?”
“Ja, het liefst kerststol.”
“Favoriet seizoen?”
“Eind herfst.”
“Moeder of vaderskind?”
“Geen van beiden.”
“Heb je nog andere familie?”
“Ja, drie ooms, hun vrouwen, twee tantes, beiden alleen. Mijn moeders grootouders, en mijn stiefvader heeft één broer en zijn ouders, nog geen neefjes en nichtjes.”
“Wil jij kinderen?”
“Nog geen idee.”
“Heb je een huisdier?”
“Ja twee, een hond, thuis en hier een uil.”
“Hoe heten die?”
“De hond heet Whistle en de uil het Crow.”
“Crow?”
“Ja, omdat hij helemaal zwart is en krast.”
“Oke eh… wat heeft eerste prioriteit?”
“Eh, wat bedoel je?”
“Prioriteit, belang. Dus wat vind je het aller allerbelangrijkst?”
“Hm, eerlijkheid denk ik.” Ik had geen vragen meer en een tijdje liepen we zwijgend verder toen Kyne mij vragen begon te stellen. Vreemd genoeg precies hetzelfde.
“13, 5 januari 1980, een ‘half’broer, geen zus, geen bekende vader, moeder alleenstaand, magisch, transfiguratie, bezweringen, verweer tegen de zwarte kunsten, oude runen, art, minst favoriet; geschiedenis van de toverkunst, Montrose Magpies, bordeaux rood, elf, geen meerdere namen, zwerkbal, tekenen, slapen, grappen uithalen, muziek maken en luisteren, nieuwe dingen ontdekken, jager, eten is Italiaans en Spaans, Mince Pie, begin herfst en begin lente, ook geen van beiden, aangezien ik een hekel heb aan mama en geen vader in beeld heb, zover ik weet alleen een neef. Ik wil geen kinderen, en zoals het er nu naar uitziet kan het ook niet omdat ik nog niet bloed, ja een kat Wibble, mijn eerste prioriteit is respect,” we kletsten verder, zonder dat we het doorhadden sloegen we de lunch over, pas toen ik per ongeluk op mijn goedkope Tweety horloge keek en zag dat het vijf uur was keerden we langzaam terug naar het kasteel.
Bij de deur hield Kyne me tegen.
“Was dit genoeg voor je?”
“Nee, eerlijk is eerlijk Kyne, ik weet veel over je, maar ik moet jou nog leren kennen, zien, voelen als mens, niet de basis van ieder mens,” ik legde een hand op zijn schouder, drukte een kus op zijn wang en liep toen de Grote Zaal in voor het avondeten.

Halloween
“Zonde dat Harry niet mag he?” Ik liep met Ron en Hermione over het pad dat naar het tovenaarsdorpje leidde.
“Zeg dat wel,” knikten ze beiden.
“Weet je...” ik keek ze aan, “we zouden iets voor hem mee moeten meenemen,” de twee stemden in. Zodoende dat we de gehele dag spendeerden aan het drinken van boterbier, flesjes voor Harry meenamen, dat we bij Zacharinus een tas vol zoetigheid meesleepten, niet een, maar voor ieder van ons een. Ik had de grootste lol bij Zonko’s fopmagazijn. Ik werd die dag officieel verliefd op Hogsmeade. Pas toen Hermione suggereerde terug te gaan naar het kasteel voor het banket besefte ik hoe snel de tijd was gegaan. Lachend, verheugend op het feestmaal, keerden we terug naar het kasteel, de dementors waren momenteel niet te zien, omdat, zo dacht ik, het donker was. Dat we gevolgd werden ontging me eveneens.
Eenmaal binnen werd ik begroet door de geur van pompoen, gesmolten kaarsvet en een Harry met een schokkend verhaal over Lupin.
“Je maakt een grapje zeker?”
“Nee, niet bepaald,” we waren onderweg naar de Grote Zaal voor het feestmaal.
“Nou, als hij binnenkort neervalt weet jij wie de schuldige is,” ik kreeg een klap tegen mijn achterhoofd van Hermione, en ik lachte. We vergaten Lupin voor een ogenblik toen we de zaal binnenkwamen. In elke hoek van de zaal stonden pompoenen zo hoog als professor Dumbledore. Aan de rand van elke afdelingstafel stonden honderden pompoenen met kaarsen erin, honderden betoverde vleermuizen vlogen rond, het rook heerlijk naar soepen, naar maaltijden die in overvloed geurden dat ik ze niet meer kon onderscheiden.
We liepen verder naar de tafel van Gryffindor, ik ging naast Neville zitten. Vrolijk kletsten we over Hogsmeade, over de lessen, over kerst en eventjes over Norren zijn vader; hij zag er gezonder, vrolijker en ontspannender uit dan de dagen ervoor, alsof een last van zijn schouders was gevallen. Ik zette het van me af en schepte vrolijk eten op. Dit was een geweldige dag.
Pas toen de klok negen uur aanwees liepen we ontspannen terug naar de Gryffindor toren, Kyle had ik de hele dag niet gezien, vreemd genoeg had ik hem niet gemist. Er was een opstopping bij het portretgat.
“Wat is er aan de hand?” Vroeg ik Dean die voor me stond. Hij keek om.
“Geen idee, maar niemand gaat naar binnen,” op dat moment hoorden we haastige voetstappen aankomen.
“Wat is er aan de hand? Zijn jullie allemaal het wachtwoord vergeten? Laat me erdoor ik ben hoofdmonitor! Laat me erdoor!” Percy wrong zich door de opstopping heen en bleef toen staan.
“Haal professor Dumbledore, vlug!” Die taak nam ik op me. Wat niet heel vreemd was, aangezien ik de snelste was, van waarschijnlijk de hele afdeling, ik liet me praktisch van de trappen vallen en stormde de Grote Zaal in, die nog halfvol zat. Ik negeerde de vrolijke begroetingen en begaf me het lange pad naar de oppertafel, die maar niet dichterbij leek te komen.
“Professor!” Eindelijk was ik er.
“Juffrouw Potter, wat kan ik voor u doen?”
“Het is de Fat Lady… ze…” ik keek hem met zorgen aan, “ze is aangevallen.” Goddank begreep het schoolhoofd me direct en stond op, direct gevolgd door professor McGonagall en, helaas, Snape. Met z’n vieren haasten we ons terug naar de zevende verdieping. Gevolgd door nieuwsgierig geworden afdelingsgenoten. Dumbledore hoefde niks te zeggen om doorgelaten te worden. Hij bestudeerde het schilderij zorgvuldig.
“We moeten haar vinden, onderzoeken wie dit heeft gedaan,” sprak hij, zacht, maar duidelijk te verstaan voor de zwijgende leerlingen.
“Dat zal niet meevallen!” Ik keek omhoog en zag de vertrouwde gedaante van Peeves.
“Hoe bedoel je Peeves?” Dumbledore sprak kalm. Negerend dat Filch aan kwam lopen.
“Ze schaamt zich dood, uwe schoolhoofdigheid,” Peeves die tegen Dumbledore niet brutaal durfde te zijn was een slechte combinatie.
“Ze wil niet dat iemand haar ziet, zo vreselijk is ze toegetakeld. Ik zag haar tussen de bomen rennen op dat landschap op de vierde verdieping. Ze huilde tranen met tuiten,” hij grijnsde en voegde er nonchalant aan toe, “arme stakker,” Dumbledore keek hem nog altijd kalm aan.
“Zei ze ook wie het gedaan had?”
“Welzeker geachte Hoofdprof,” Peeves die van cliffhangers hield grijnsde sluw, “hij ging vreselijk tekeer toen ze hem niet binnen wilde laten, ziet u,”Peeves ging in de lucht op zijn kop staan en keek de toeschouwers onder zich dramatisch aan.
“Een slecht gehumeurd heerschap, die Sirius Black.”

Reacties: