FanFic.nl

Mijn rol

Kom

Ik staar hem nog steeds aan.
Ik wil het weten.
Ik wil weten wie hij is. Waar hij vandaan komt. Hoe hij op aarde komt.
En het gene dat mijn het meeste aanspreekt, waarom hij mij aanviel.
Ik probeer het van zijn gezicht af te lezen.
Ik kan dan wel geen Japans, maar je kan als je goed kijkt naar iemand, wel zien of het een goed of slecht persoon is.
Of tenminste, ik heb dat meestal.
Hij heeft zijn vuist nog steeds tegen zijn borst aan gedrukt.
Ik weet niet waar het op sloeg daarnet. Ik dacht dat hij zijn hand uitstak om mij te slaan of om het horloge te pakken maar er is van geen van beide iets gekomen.
Misschien was het een gebaar buitenaards gebaar?
Plotseling druk hij met zijn vuist niet meer tegen zijn borst maar opent zijn hand en laat zijn arm naar beneden hangen.
Hij leunt naar voren zodat hij op zijn knieën terecht komt.
Hij kijkt naar beneden.
Hij ziet eruit alsof hij net een heel zwaar gevecht heeft gehand en van de pijn in elkaar is gezakt.
Zijn handen worden vuisten.
Met één slaat hij hard op de grond.
“Waarom? Waarom kan ik haar niets doen? Waarom?!”�
Ik weet niet wat hij zegt maar het klinkt dramatisch.
Ik weet niet wat ik moet doen.
Langzaam sta ik op. Hij reageert niet.
Dit zou wel het moment zijn om te ontsnappen. Maar ik sta aan de grond genageld.
Ik kan hem niet aan zien. Ik KAN hem hier niet zo achterlaten.
Dan komt het domste en gevaarlijkste idee ooit bij mij op.
Even twijfel ik maar dan doe ik het toch.
Ik steek mijn hand uit. Om hem te helpen op te staan, met de handpalm naar boven.
Hij kijkt een beetje geschokt op.
Je hoeft niet de zelfde taal te spreken of van de zelfde planeet te komen om te weten wat dit gebaar betekend.
Ik wil je helpen. Als is het alleen maar met opstaan.
Hij aarzelt even maar pakt dan toch mijn hand.
Ik lach naar hem.
Je bent geen slecht persoon. Dat heb ik al lang gezien.
Ik trek hem op.
Hij staat nogal verbaast voor mij.
Ik lach weer.
Nu lacht hij ook. Maar niet als ik.
Het is geen vriendelijk lachje. Maar een kwaadaardige.
Zijn hand glijd over de mijne naar mijn pols.
Dan knijpt hij heel hard.
“Au! Laat mij los!”�
Maar hij laat mij niet los.
Ik begin een soort van worsteling met hem maar hij is veel sterker.
Ik probeer hevig mijn pols uit zijn greep te bevrijden maar het lukt mij niet.
De tranen schieten uit mijn ogen. Het doet echt heel erg veel pijn.
“Laat los. Als je blieft.”�
Als zou hij mij verstaan hebben, hij laat mij niet los.
Nu begint hij naar achteren te leunen. Alsof we touwtje trekken met mijn arm.
“Kom.”�
Het lijkt alsof hij mij ergens naartoe wil nemen.
“Kom maar mee. Ik wil je echt geen pijn doen hoor.”�
Ik weet niet wat hij wil maar het bevalt mijn niets.
Nu lacht hij weer zo raar.
“Dan zal ik je moeten dwingen.”�
Met al mijn kracht verzet ik me naar achteren.
Maar dat doet tegelijkertijd vreselijke pijn en in heb een voorgevoel dat straks mijn ene arm langer zal zijn dan het andere.
Ik geloof mijn ogen niet.
Achter de alien lijkt het alsof de lucht uit zachtjes golvend water bestaat. Maar je kan door het water heen kijken dus lijkt het of de bomen en struiken geloven.
Hij doet een stap naar achteren en hij verdwijnt in het luchtwater. Op zijn arm na dan die mij vast heeft.
Ik weet niet wat er aan de hand is.
Ik wordt langzaam naar het luchtwater door de zwevende arm getrokken, die steeds kleiner wordt omdat het bovenste deel van de arm steeds een stukje meer in het luchtwater verdwijnt.
Ik wil niet.
Ik weet niet wat het is of waar het naartoe gaat maar in ga echt niet in dat luchtwater springen.
“Stop!”� roep ik.
Met mijn vrije hand pak ik een boomstam vast en trek met een enorme kracht aan mijn arm.
De alien komt weer uit het luchtwater tevoorschijn en omdat hij dit niet verwacht had laat hij mij los.
De schrik is van zijn gezicht af te lezen.
Het maakt mij niet meer uit of hij wel of niet een goed persoon is, ik wil gewoon weg hier. Nu!
Ik ren als een speer door de bosjes en spring over een grote stuik als ik het pad van het park weer zie.
Ik werp een blik over mijn schouder.
Hij volgt mij niet.

Reacties: