FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 31: Stand my ground

De grond sloeg onder me weg, alles leek veraf en tegelijkertijd zo dichtbij. Hij was zo dichtbij, zo ongelooflijk dichtbij. Om toch elke keer weer de dans te ontspringen. Dumbledore stuurde ons terug naar de Grote Zaal. Al gauw werden we vergezeld door de andere leerlingen. We kregen slaapzakken, en werden, zodra Dumbledore weg was, door Percy naar ‘bed’ gestuurd. Ik zocht tevergeefs tussen de duizend leerlingen naar Kyle, maar opnieuw was hij nergens te vinden. Ik haalde een schouder op en sleepte een slaapzak naast die van Fred en George. Zacht lagen we met elkaar te praten. Overal steeg een vraag boven de andere uit; hoe was Sirius Black binnengekomen? De ene na de andere belachelijke suggestie werd gegeven. Maar ik zweeg, ik had een vermoeden, maar ik wist het niet zeker. Met die gedachte sloot ik het geroezemoes buiten en viel in slaap. Niet wetende dat een aantal weken later de nachten niet alleen meer zouden zijn met Norren.

Eind november.
Ik rende en botste toen pardoes tegen iets zachts, onstabiels en bewegelijks op. Ik blafte verrast en krabbelde overeind, draaide me om en keek recht in het gezicht van een hond. Een hond zo groot als leeuw, roetzwart, harig, broodmager en – wat deed ie nou? Ik kreeg een lik over mijn snuit. Verward deed ik een stap achteruit. Mijn kop scheef bekeek het beest dat een halve kop groter dan mij was, maar onmiskenbaar hetzelfde. Een woest gejank dichtbij deed me afleiden, ik blafte, en rende in al mijn kracht op het gejank af. Op die manier wist ik een bekende kat te redden. Ik leidde de wolf af door hem het park in te jagen, hetzelfde park waar ik die dag met Kyle ruzie had gehad.

Memory
“Hij is mijn broer, Kyle! Ik ga mijn broer niet opzij zetten omdat jij zonodig een weddenschap met je vrienden hebt!”
“Wat doe je dan met hem? Hah? Wat doe je dan met hem dat je niet met mij doet?”
“Broer en zus zaken, dat gaat je niks aan, ik ben vannacht niet beschikbaar, en daarmee uit!”
“De nacht erna dan?”
“Dat weet ik nog niet, doe niet zo… bezitterig, het wordt irritant.”
“Als jij niet zo afstandelijk doet!”
“Die is goed! Ik wordt afstandelijk omdat jij bezitterig doet!”
“Dus ik ben schuldig!?”
“Yup,” Kyle had me vuil aangekeken en was woedend weggelopen. Ik had Norren opgezocht en we hadden een prima middag gehad, uiteraard totdat de maan opkwam.

De wolf beet in mijn staart en trok me ruw terug in het heden. Ik wierp een blik op de maan die langzaam wegzakte in het westen. Ik joeg de wolf terug naar het Grote Meer, waar we op tijd arriveerden om niet naakt over het terrein te hoeven zwerven. De maan nam weer afscheid voor negenentwintig dagen. Norren zou dadelijk opgehaald worden door Madam Pomfrey, maar ik moest ongezien terug zien te komen, gelukkig was Harry gul, sinds hij en Ron hadden ontdekt dat ik faunaat was geworden. Pas toen de wolf weer mijn broer was, veranderde ik terug in mijzelf. Ik hielp Norren in zijn kleren, omhelsde hem en begaf me naar het kasteel.
De grote voordeur kraakte toen ik hem open duwde. Niemand had nog ontdekt dat ik weg was geweest. Achter me kwam de zon boven de horizon uit. Stil glipte ik het donkere en slapende kasteel in. Zorgvuldig sloot ik de deur achter mij en liep stil naar de marmeren trap. De gangen waren slecht verlicht met hier en daar een bijna uitgebrande toorts. Op de derde verdieping bleef ik als bevroren staan, Peeves hing twee meter boven mijn in het midden in de gang, in zijn handen had hij een emmer waar de bekende maar onwelkome geur van inkt uit kwam. Mijn hersens kraakte, hoe kon ik snel, onzichtbaar en geluidloos terug komen in de toren van Gryffindor?
Mijn ervaringen met Fred, George, Harry en Ron afgelopen jaren hadden me geleerd dat ik deze weg nog zeker drie meter moest volgen om af te kunnen slaan, hetgeen betekende dat ik pal onder Peeves af zou slaan. Helaas was hij op dit uur geen vrienden met me. Ik woog mijn mogelijkheden af. Toen won mijn vaderlijke DNA het en liep ik muisstil naar de klopgeest toe. Het was dat ik Harry's onzichtbaarheidsmantel droeg anders zou hij me zeker gezien hebben. Juist toen ik haaks op de hoek stond viel mijn schaduw op een grote plas inkt onder Peeves, waar hij klaarblijkelijk al eerder iemand te grazen had genomen. Helaas voor mij zag hij het.
Druipend van de inkt vluchtte ik een kleine (geheime) gang in, waar ik mijn toverstok pakte 'sanitato' over mezelf uitsprak.
Helaas, de vroege ochtend was geen plezier voor mij. Van de kant die ik gekomen was hoorde ik de piepende ademhaling die ik niet leuk vond; Filch. Maar toen ik me omdraaide zat daar een meter van mij vandaan een kat die ik al zo vaak had zien veranderen. McGonagall.
Ik slikte; noch haar moeder, noch haar vader waren fan van betrapt worden op tijdstippen waarin ieder gezond mens in bed lag.
De kat veranderde.
"Juist, juffrouw… Potter, komt u maar onder de mantel vandaan en naar mijn kantoor." Ze fluisterde; blijkbaar was ze Filch zat voor de nacht.
Dat werd weer twee weken nablijven… Niet dat ik zou gaan, maar toch. Het o zo vertrouwde kantoortje van professor McGonagall werd aangenaam verwarmd door een knapperend haardvuur. Ik voelde mijn vermoeidheid de macht nemen.
“Juffrouw B- Potter, waarom zwierf u op dit uur door het kasteel?”
“Omdat… ik niet kon slapen, professor,” wat een leugen was uiteraard.
“En nu zit u te knikkebollen,” merkte ze droog op. Ik grijnsde schuldbewust.
“Professor?” Ik kreeg ineens een idee.
“Ja?”
“Stel nou dat… dat ik niet trouw, maar ook mijn moeder haar achternaam niet wil behouden, kan ik mijn achternaam dan veranderen in die van mijn vader?”
“Bij wet bedoeld u?”
“Ja,” blij dat ze het begreep.
“Dat kan, het is een hoop papierwerk, maar het kan, waarom zou u dat willen?” Een terechte vraag.
“Omdat… ik niet in goede aarde lig met mijn moeder, omdat u en andere leraren zich heel vaak bijna lijken te verspreken op mijn achternaam… en omdat het verwarrend is met mijn neef, Harry Potter.”
“Juist ja, ik zal het erover hebben met professor Dumbledore en ik zal u er nader over inlichten. Dan nu,” shit, afleiding mislukt, “waarom was u uit bed?” Ik dacht even na, zoekend naar de juiste woorden.
“Ik loog niet professor, ik kon niet slapen, dus ging ik op wandelen uit, bij het Grote Meer ging ik zitten, en… ik ben altijd al een buiten persoon geweest, en dus viel ik daar wel in slaap, en daarstraks werd ik wakker en begaf ik me terug hier… Ik was net op weg naar de slaapzaal,” professor McGonagall keek me wantrouwig aan, blijkbaar was ze zulke waterdichte smoezen niet gewend.
“Heeft u daar vaker last van?” Ik knikte zwijgend.
“Juist ja… Laten we afspreken, juffrouw-...Black, dat u bij zulke nachten eerst naar mij toekomt en indien het naar mijn dunken veilig is, kunt de wandeling maken,” wat kregen we nu dan? Eerst noemde ze me bij de achternaam die ik in mijn hoofd al een tijdje gebruikte en vervolgens gaf ze me toestemming om ‘s nachts uit bed te zijn…
“Dank u professor,” ik klonk gemeend opgelucht.
“Keert u nu maar terug naar de slaapzaal, ik zal de andere docenten erover inlichten,” ik stond op, bij de deur draaide ik me nog even om.
“Professor? Is het, als het Ministerie van Toverkunst het verzoek afwijst, mogelijk dat ik de achternaam alleen op Hogwarts krijg?”
“Jazeker, ik zal er alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen,” het hoofd van Gryffindor had weer eens bewezen haar baan waardig te zijn.
“Dank u professor, welterusten.”
“Slaap wel, juffrouw Black,” Damn, dat klonk echt goed!

Die ochtend, na krap twee uur slaap zat ik met ongekamde haren, wallen onder mijn ogen en een verveeld gezicht te luisteren naar het geneuzel van professor Binns. Ik zuchtte en legde mijn hoofd op mijn armen, binnen twee tellen was ik vertrokken.
Een harde por deed me verschrikt overeind zitten, Neville grinnikte.
“De les is voorbij,” liet hij me weten. Ik volgde de rest het lokaal uit. De lawaaiige gang deed me een beetje wakker worden.
“Ik heb koffie nodig,” mompelde ik een dikke geeuw onderdrukkend.
“Hoezo?” Neville volgde me een spiraaltrap op, naar het lokaal van Verweer Tegen de Zwarte Kunsten.
“Omdat ik doodop ben,” ik struikelde over een losse veter, hield mezelf overeind aan de trapleuning en klom verder.
“Wat heb je vannacht uitgespookt dan?”
“Ik kon niet slapen,” om de smoes van die ochtend in stand te houden.
“En nu ben je moe?”
“Ja,” we liepen het lokaal binnen, Lupin zat achter zijn bureau, ik wist met één gezicht dat hij geen gemakkelijke nacht had gehad, al zag hij er vitaler uit dan Norren vandaag.
Ik nam naast Seamus plaats en legde mijn hoofd op het boek; De essentie van Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Seamus lachte en klopte medelevend op mijn hoofd. Op het moment dat Dean en Neville ‘slaap kindje slaap’ begonnen te zingen riep Lupin om stilte. De les ging totaal aan me voorbij, dus dat ik een punt hoger scoorde met het werkstuk van vorige week ontging me. Ik sliep. Ik was blij dat we alleen deze twee vakken voor de ochtend hadden. Maar die vreugde werd de grond in geboord toen de bel ging en Lupin gebaarde dat ik moest blijven zitten. Ik zuchtte, leunde achter op mijn stoel en wachtte af.
“Juffrouw Potter-”
“-Black, professor, Black.”
“Wat?”
“Heeft professor McGonagall u niet ingelicht? Ik heb vanochtend toestemming gekregen om mijn achternaam te veranderen in Black,” het was de waarheid. Nog niet volgens de wet, maar hier op school wel.
“Juist ja, dat was mij nog niet ter oren gekomen. Excuses,” ik stak een duim op, streek door mijn warrige bos haren.
“Wat is er vandaag met je aan de hand?”
“Hoe bedoeld u?”
“U bent zo afwezig en… maakt een vermoeide indruk,” ik haalde mijn schouders op.
“Iedereen heeft van die dagen,” dat dacht ik tenminste.
“Jij niet,” oh nu werd het persoonlijk.
“Oh?”
“Altijd geïnteresseerd, altijd wakker, altijd klaar met een bijdehante opmerking, enzovoorts,” hij had me.
“Ik heb vannacht niet geslapen, professor,” ik benadrukte dat door een grote gaap te verhullen achter mijn hand.
“Dat,” hij glimlachte meewarig, “is te zien,” en bedankt professor.
“Tja...” ik haalde een schouder op.
“Is er een reden dat u zich niet in bed bevond?” Hoe wist hij dát nou weer?
“Ja,” ik wist ook dat het geen zin had om te liegen.
“Juist, ik verwacht vrijdag meer aandacht bij de les, juffrouw Black,” hoe makkelijk nam men de naam aan.
“Is goed professor,” ik wou opstaan maar Lupin gebaarde dat hij nog niet klaar was.
“De rit naar Hogwarts heeft de indruk bij me achtergelaten dat je geen gemakkelijke jeugd hebt gehad,” het was geen vraag, ik zweeg, wat ging hem dat nou aan? Met mij aanpappen maar Norren negeren? Ik dacht het niet.
“Val je nog steeds flauw bij de dementors?”
“Nee,” het was waar, ik had in de bieb een methode gevonden om dat te voorkomen.
“Niet? Hoe dat?”
“Ik gebruik de patronus bezwering,” ik vond het zelf doodnormaal maar de stilte die viel deed me vermoeden dat het dat niet was.
“De patronus bezwering? Nayla, dat is vergevorderde toverkunst, veel volleerde tovenaars kunnen die niet,” ja dus.
“Hoe heb je die voor elkaar gekregen?”
“Oefenen… de theorie is niet heel lastig, maar de praktijk kost tijd.”
“Hoelang heb je erover gedaan?”
“Eh… anderhalve… nee twee weken,” Lupin trok zijn wenkbrauwen op.
“Juist, zijn er nog meer verborgen talenten waar niemand iets van weet, juffrouw Black?”
“Jazeker professor,” ik stond op, “het niet naleven van regels, bijvoorbeeld,” en ik trok de deur van het klaslokaal achter me dicht. Heerlijk was dat, leraren, of andere gezaghebbende mensen, zo in verwarring achter latend. Tevreden dronk ik die dag mijn koffie, volgde lessen, maar toen ik naar de toren van Gryffindor terugkeerde na het avondeten zag ik iets dat de dag een nog vreemdere wending gaf.

Reacties:

Rukia zei op 25 juli 2017 - 15:55:
je moordende vader is net ontsnapt, en dat moment kiest ze om die zelfde moordenaar zijn achternaam aan te nemen? echt fascinerend meisje onze Nayla.
Gewoon even de patronus bezwering geleerd. Niets bijzonder
beetje hoogbegaafd Nayla?

narcissa zei op 25 juli 2017 - 8:30:
Hoe weet McGonagoll dat Sirius haar vader is. Omdat ze haar zo opeens juffrouw Black noemt. Gewoon omdat ze zo op hem lijkt?
Dat stukje tussen haar " sirus" was echt heel schattig.
En heeft Remus iets door, over het feit dat Nayla een faunaat is. Ik kreeg op de een of andere manier het idee van wel