FanFic.nl

a cursed legacy

12

Het leek wel alsof George geraakt werd door een verstijvingsspreuk. Zijn hele lichaam werd plots vele kilo 's zwaarder en hij kon gewoon niet meer bewegen. Hij kon alleen maar toekijken hoe Jill O ' Connor als een aardappelzak op de grond viel. Marthe O 'Connor begon te gillen. Elena hoorde dit natuurlijk ook, want hij hoorde hoe ze probeerde op te staan.
'Blijf zitten!'
Het meisje verstijfde. Haar blauwe ogen staarden hem doodsbang aan. Het was vreselijk om te zien, maar het was wat hij nodig had om weer in beweging te komen.
'Blijf zitten. Ik ga kijken.'
Hij liep achter Garrett aan, en ze kwamen net op tijd buiten om te zien dat ze te laat kwamen voor Marthe. De vrouw zakte door haar knieën en viel neer over het lichaam van haar echtgenoot.
Dolochov stond over de twee gebogen. Zijn houding was relax. Alsof hij een zelfgemaakt schilderij stond te bestuderen, en niet de lichamen van mensen die hij zonet had vermoord. Toen keek hij op naar de twee jongens. De glimlach op zijn gezicht was een van de meest griezelige dingen die George ooit gezien had.
'Halo Garrett. Is jouw zus toevallig ook thuis?'
Het leek nog niet tot de jongen te zijn doorgedrongen wat hij zo net gezien had. De woorden van de man leken hem echter te wekken.
'Klootzak!'
Hij stond op het punt om de man te lijf te gaan. George gooide zich voor de jongen en had zijn hele gewicht nodig om hem tegen te houden.
'Wat? Wil je geen afscheid nemen van je ouders?' Vroeg de man laconiek.
Garrett begon nog harder te vechten tegen George. De tranen stonden hem in de ogen en was compleet doof voor George zijn smeekbeden.
'Kom dan toch, Garrett. Het is zinloos om je te verzetten. Jij en je zus komen dus maar beter met ons mee.'
'Hou verdomme je kop!' Gilde George razend.
Hij greep zijn staf en richtte een lamstraal in Dolochov zijn maag. De mogelijkheid dat Garrett zijn vriend een tovenaar kon zijn was duidelijk niet bij hem opgekomen. Dus voor een ogenblik had George het voordeel van de verassing gehad. Maar hij was nuchter genoeg om te beseffen dat de man snel zou gerstellen. En dan zat hij pas echt in de penarie. Als hij al de enige was. Natuurlijk, er zouden nog anderen zijn.
'Garrett, we moeten naar binnen. Nu'
'Dat kan ik niet! Mijn ouders liggen daar.'
'Het spijt me, maar die zijn dood.' George voelde zich vreselijk dat hij dit zo hard moest melden. Maar hij kon gewoon niet anders. 'Voor hen kun je niets meer doen. Maar je zus zit daar binnen. Te zwak om ook maar te lopen. Elena heeft je nu nodig.'
En daar leek hij eindelijk de juiste snaar te raken. Voor een ogenblik bleef hij naar de lichamen staren, maar hief toen zijn hoofd naar George op en slikte zijn tranen weg.
'Je hebt gelijk,' Fluisterde hij hees. 'Laten we gaan.'



'Wat is er gebeurd? Waar zijn Jill en Marthe?'
Doodsbang keek Elena toe hoe haar broer en George weer binnen kwamen. Toen haar ouders echter niet volgden voelde ze haar ontbijt opspelen. De waarheid schoot snel door haar hoofd, maar het wou niet tot haar doordringen.
'Waar zijn ze Garrett? Waar blijven ze?'
Hij knielde bij haar neer. Ze kon zien dat hij gehuild had maar zoals altijd probeerde hij zich sterk te houden en haar bijzijn.
'Ze komen niet meer. We moeten nu sterk zijn, El.'
Wat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan was. Ze voelde haar ogen branden toen ze de opkomende tranen probeerde te onderdrukken, en het koste haar al haar wilskracht om niet te plekke in te storten.
'Wat je daar net deed? Kun je dit ook met ons beide?' Vroeg Garrett aan George.
'Normaal wel. Neem elkaars hand vast en dan kunnen we het proberen.'
Voor Elena begreep waar ze het over hadden had Garrett zowel haar hand als die van George beet gegrepen. Diens gezicht was vertrokken van concentratie. Maar wat ook de bedoeling was, het lukte duidelijk niet.
'Nee, nee. Ze hebben een spreuk uitgesproken zodat ik niet kan verdwijnselen.'
Toen keek hij door het raam waar meerdere gestalten verschenen waren.
'En naar buiten gaan is duidelijk ook geen optie. Verdorie, Fred! Waar blijf je?'
Gefrustreerd vroede George door zijn rode haar. Haalde diep adem en leek toen een besluit te nemen.
'Een kleine ruimte. Een kast of zo waar we met drie in kunnen. Hebben jullie die?'
'Ma heeft...'
Garrett verloor even zijn woorden toen hij aan zijn moeder dacht.
'Ma had een inloopkast in haar kamer.'
George staarde hem een ogenblik begrijpend aan.
'Perfect. Daar kan ik ze even op een afstand houden. Elena, denk je dat je kan lopen?'
'Moeilijk.'
Daar leek Garrett een oplossing voor te hebben. Ze gilde het net niet uit toen haar broer haar in zijn armen nam.
'Laten we gaan.' Riep hij vastberaden.
Elena moest verbijsterd naar adem happen, en kon maar net haar armen rond Garrett zijn hals slaan voor die het op een lopen zette.

Reacties: