FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 33: Merry Merry Christmas

Ik zat op een stoel, de gang was donker op het lichtje van mijn toverstaf na. Het portret tegenover me werd bewoond door Sir Cadogan. Hij keek op me neer en ik grijnsde tevreden.
“Dus dollophead is ook een scheldwoord?”
“Ja, alleen kennen weinig mensen die,” hij knikte fronste even en keek me toen weer aan.
“Ken je er nog meer?”
“Jazeker, apenwaffel, darmafval, egocentrischebullebak, gajeskop, ingeblikte moeraskikker, oelewapper, pensklepper, uitgelekt theezakje, zijn er een paar, voldoet dat?””
“Ja, denk het wel.” Cadogan was een hopeloos portret als doorgang naar de leerlingenkamer, dus als hij deze woorden, en vele andere zou gebruiken als wachtwoord, dan konden we hem er tenminste voor uitschelden. Ik stond op zei het huidige wachtwoord (bananensplit), en ging naar bed. De volgende ochten was het wachtwoord aangepast naar ingeblikt moeraskikker, dit gaf natuurlijk enige hilariteit. Tevreden zag ik toe hoe een paar eerstejaars giechelend naar beneden gingen.
“Juffrouw Black!” Oh Cráp!
“Ja, professor,” ik trok mijn meest onschuldigste glimlach.
“Mijn kantoortje, nu!” Ik zei later tegen Harry, Ron en Hermione en volgde het hoofd van Gryffindor naar haar kantoortje dat inmiddels zo vertrouwt was dat ik niet meer om me heen keek.
“Neemt u plaats,” tegelijk met de lerares nam ik plaats op een stoel.
“Weet u waarom u hier bent?”
“Nee, professor.”
“Ik heb de afgelopen weken met professor Dumbledore gesproken, en u heeft,” ze pakte een dikke envelop uit haar bureaula, “bij dezen officieel uw achternaam verandert in Black in de documenten van Hogwarts,” ik keek haar leeghoofdig aan, het duurde even voordat tot me doordrong wat ze gezegd had.
“OH! Dankuwel professor!” Ik nam het document aan en stopte het ongeopend in mijn schoudertas.
“En u kunt blijven zitten,” huh?
“Hoezo, professor?”
“Sir Cadogan heeft mij laten weten dat u afgelopen nacht hem onappetijtelijke woorden heeft geleerd,” shit.
“Wat?”
“Dat heeft u niet?”
“Niet dat ik weet… ik bedoel tenzij ik slaapwandel...”
“Juist ja,” ze pakte een veer, een kaartje, krabbelde er wat op en overhandigde het me. Ik keek ernaar.

Naam: Nayla Black
Datum van incident: 23 december 1993
Jaar: 3
Docent: Professor M. McGonagall

Rede van straf:
Heeft het vervangende portret naar de leerlingenkamer van Gryffindor onappetijtelijke woorden bijgebracht als suggestie voor wachtwoorden. Het portret van Sir Cadogan is daarmee onbruikbaar geworden als opening van de leerlingenkamer.

Straf: Met de hand de schilderijen op de zevende verdieping afnemen.

Ik liet het zakken en keek haar aan. Zij keek grimmig terug, het was blijkbaar opgevallen dat ik na mijn actie op elk harnas haar naam te verhaspelen niet was komen opdagen bij de straf. Of dat ik Filch had laten achtervolgen door een vogeltje dat scheet geluiden maakte als hij ging praten, afwezig was voor het zilver poetsen.
“Professor… afgelopen nacht lag ik gewoon te slapen...”
“Kan iemand dat voor je bevestigen?”
“Nee, want ik was in de leerlingenkamer in slaap gevallen,” dat was na mijn bezoek aan Cadogan maar al te waar.
“Juist, ik ben bang dat ik u niet geloof,” shit.
“Oke… eh… wanneer krijg ik deze eh, onterechte straf?”
“De eerste maandag na de vakantie,” oké ik moest Oliver Wood over zien te halen dan een training in te plannen.
“Oke...”
“U kunt gaan,” natuurlijk behield ik het kaartje zelf – ik was niet zo gek om ze in te leveren bij Filch. Aan een van de spijlen van mijn hemelbed had ik een touwtje gehangen waaraan ik de kaartjes reeg. De ketting was half vol van alleen dit jaar al.
Ik liep naar de Grote Zaal voor lunch, elke dag verschenen er meer en meer versieringen in het kasteel, die tot halverwege januari zouden blijven. Gelukzalig mijn straf vergetend keek ik de zaal in, ik liep naar de tafel van Gryffindor en haakte in het gesprek.
“Nee ik vind het niet echt kunnen.”
“Waarom niet?”
“Omdat we er minstens vijftig regels mee over treden.”
“Dus? Ik zie daar het probleem niet van in...”
“Nayla!”
“Wat nou?”
“Hoe kun je zo zorgeloos zijn?!”
“Simpel, als we dit, bijvoorbeeld, niet doen, wat doe je in de plaats daarvan? Juist huiswerk maken, schaken, kaartspelletjes doen, slapen… dus de gewone saaie dagelijkse dingen, ja? Oké, als we het wél doen, dan ja kans op straf, nou en! Je hebt wel de opwinding, het avontuur, de lol en vooral het is niet bepaald doorsnee.”
“Is dat waarom je Sir Cadogan die woorden hebt geleerd?”
“Wat? Nee, dat was ik niet.”
“Als jij het zegt.”
“Van je vrienden moet je het hebben Nayla,” Ron klopte op mijn schouder ik snoof.
“Blijkbaar, maar goed, als jij het niet wil doen Hermione, dan doe ik het wel alleen.”
“He! Wij dan?” Harry grijnsde tevreden om mijn verraste blik.
“Jullie willen serieus meedoen?”
“Tuurlijk!”
“Oke, prima!”
“Jongens dat kunnen jullie niet maken!?”
“Hoezo niet?”
“Regels?”
“Die zijn er om gebroken te worden, Hermione schat.”
“Nee, die-”
“Shh! Jawel die zijn er daarvoor.” Hermione keek me stug aan en schoot toen in de lach.
“Oh! Vooruit dan! Ik doe mee!”
“YES!” Triomfatelijk sloegen Ron, Harry en ik een high-five. Na de lunch brachten we ons idee ten uitvoering. Aangezien wij vieren de enige Gryffindors waren die op school waren gebleven hadden we alle ruimte om onze streek ten uitvoer te brengen.
“Geef me keverogen eens aan, dankje.”
“Waar is de boomslang huid?”
“Hier, Hermione kun jij even roeren, even zien driemaal tegen en twee maal met de klok?”
“Niet drie?”
“Nee, oke nu die keverogen, niet alles twee eetlepels.”
“Nu één keer met de klok mee,” een vreselijke stank verspreide zich door de leerlingenkamer.
“Urgh! Dat stinkt!”
“Ja, maar als je die laurierbladeren erin doet niet meer, volgens de aanwijzingen.”
“Da’s beter!”
“Oke nu tien minuten laten sudderen en dan die boomslang huid erin, dan weer tien minuten laten sudderen, laten afkoelen tot twintig graden en dan is ie klaar.”
“Zo simpel?”
“Ja, ik was er ook verbaasd over.”
“Maar wat geeft dan de juiste kleur?”
“Oh een goeie… eh- oke je zou er de Latijnse namen van de kleur over moeten uitspreken voor de laatste keer sudderen.”
“Eh wat?”
“Rubor aurum.”
“Hoe weet je dát?”
“Omdat ik oplet tijdens de lessen?”
“Vlieg op.”
“Ah kan je niet tegen kennis, Ronnie?”
“Ik zei, vlieg op,” ik schaterde het uit. Een tijdje later was de drank klaar, we deden ze in flacons en liepen toen het kasteel door, om de vijftig centimeter een druppel op de grond laten vallend. Ieder van ons nam een verdieping voor de rekening, ik was degene die de eerste en de vijfde deed. De vijfde leverde geen problemen op, maar op de eerste moest ik creatief wezen om geen McGonagall of wie dan ook tegen te komen. Pas toen ik terug was in de leerlingenkamer liet ik mijn spanning gaan en schoot in de slappe lach, Ron die ook terug was deed mee. Harry en Hermione keerden terug toen we nog steeds zaten te grinniken. Hermione had een vreemde uitdrukking op haar gezicht.
“Wat is er, Hermione?”
“Het voelt… baldadig om dit te doen.”
“Lekker?”
“Zalig,” eindelijk leerde ze hoe het voelde om stout te zijn. De druppels hadden twaalf uur nodig om in werking te treden, dus toen we de volgende ochtend- de dag van kerstavond -naar het ontbijt gingen liepen we door een scharlaken rood en goud kasteel. Het had gewerkt!
Uiteraard dachten de leraren aan een spreuk, dus het duurde tot na de kerst voordat ze door hadden dat het een toverdrank was geweest, wij, slimmeriken, hadden al het bewijs allang verwijdert dat wij het waren.

Op de ochtend van de eerste kerstdag werd ik als eerste wakker en keek ik naar de stapel- die elk jaar groeide – cadeautjes. Ik grijnsde en smeet een kussen naar Hermione, die tegenover mij sliep.
“Wakker worden!”
“Wasser?”Klonk het slaperig.
“Cadeautjes!”
“Nayla, die lowen nie wheeg,” geeuwde ze.
“Nee weet ik, maar het is veel leuker om ze samen uit te pakken dan alleen!”
“Dan kun je beter wachten,” was ze betoeterd?
“Nee!” Ik pakte mijn eerste cadeautje, toevallig van Hermione, “holy crap, dat ding is zwaar!”
“Wat?”
“Jouw cadeau,” nu kwam ze dan toch overeind.
“Ja weet ik,” ze grijnsde breed. Ik ritste het papier eraf en… een boek, het dikste boek dat ik ooit had gezien, een gouden slot voorkwam dat het open sloeg. Ik draaide het om zodat ik de met goud ingeslagen titel kon lezen. Een beknopte geschiedenis van streken en grappen, door Iocus furcifer.
“Hermione, jij geniaal mens!” Ik grijnsde breed, liet het boek op mijn kussen achter me vallen en pakte het volgende cadeau. Hermione pakte net een ultra-doos chocokikkers uit van Ron, ik kreeg ketelkoeken.
Het duurde zeker een uur voordat we alles hadden uitgepakt. Ik liet me uit bed glijden en keek verbaasd naar de grond, er was iets uit mijn gevallen. Een klein, zo’n tien bij tien centimeter, cadeautje dat ik over het hoofd had gezien was op de grond gevallen. Ik pakte het op, het was vrij zwaar voor zo’n klein ding. Ik pakte het uit, een brief dwarrelde als een winterblad op de grond, het was een boek. Ik pakte de brief op en schudde hem open.

Beste Nayla,

Je weet nog niet wie ik ben, ik weet nog niet goed wie jij bent.
Jaren geleden is het dat ik iemand ontmoete die mijn hart stal zonder dat die het wist. Zij was onbereikbaar. Na een lange tijd hadden we geen contact meer met elkaar. Maar het toeval wilde dat we elkaar niet herkenden en toch elkaar vonden in het holst van de nacht.
Jij werd geboren, je weet wie ik ben, toch ken je me niet.
Dit kerstcadeau kun je beschouwen als een dagboek van mijn leven. Ik heb het uit mijn ouderlijk huis gehaald, het is tijd dat jij het behoudt.
Ik wens je een fijn kerstfeest toe.

Je weet wel wie.

Ik keek ernaar, ik voelde alle letters in mijn mond maar kon er geen woorden van maken.
“Nayla?” Hermione haalde me terug naar het hier en nu. Ik keek haar aan, ze kwam, in alleen een hemd en ondergoed naar me toe en sloeg haar armen om me heen. Ik besefte dat ik huilde. Ik knuffelde terug.
“Wat is er?” Vroeg mijn vriendin na een tijdje, en ik gaf haar de brief. Ze las het en floot toen zachtjes.
“Dit is...” ik knikte. Het boek lag naast me op het bed, pakte het op en sloeg het open. Op de eerste bladerde stond een gedicht.

Stilte
Het geluid van regen op mijn raam
Het geschreeuw van mama in de gang
Maar alles wat ik hoor is
Stilte.

Gelach
De zon die mijn haren warmt
Vrienden die lachen
En alles wat ik voel is
Gelach.

Zwijg
Zwijg over wat je zult zien
Praat over wat je wilt
Maar zwijg over de
Stilte.

Ik
Ik smeek niet
Ik bid niet
Maar ik ben
Ik.

Verrast sloeg ik de bladzijde om. En daar stond hij. Ontspannen tegen een muur geleund, haren in de war, een scheve, bekende, grijns, de stropdas los om zijn nek, een sigaret in zijn linkerhand, zijn Hogwarts mantel in de andere. De foto stond stil, dit was een dreuzelfoto. Ik keek er lang naar. Hermione had me alleen gelaten met dit geschenk. Ik zag eindelijk wat anderen ook zagen. Dezelfde grijns, dezelfde ogen, dezelfde neus, allebei waren we sarcastisch en relaxed tegelijk. Dit was mijn vader. Ik legde het opzij, kleedde me aan en met de brief, het album en mezelf verliet ik de slaapzaal. Vrolijk kerstfeest.
De rest van de vakantie spraken de jongens niet met Hermione, dus ik verdeelde mijn tijd tussen hen, als Hermione haar nooit kleiner wordende stapel huiswerk aan het maken was trok ik met de jongens op, als ze vrije tijd nam vermaakte ik me met haar. Ik begreep wel waarom ze boos waren, iemand, ik deelde de mening met Hermione, vermoedelijk Sirius Black, had Harry een Vuurflits gestuurd. De bezem was nieuw, ontzettend goed en sinds mijn neef geen eigen bezem meer had, wel hij had toch eentje nodig. Maar toch deed ik geen enkele poging om de vuren te temperen, dat was aan henzelf om dat te doen.
Toen op de dag voor school weer begon iedereen terugkwam, zocht ik mijn broer op, en bekeken we het fotoalbum samen in de sneeuw aan de oever van het Grote Meer. Geen van beiden hadden we door dat aan de rand van het Verboden Bos een hond naar ons zat te kijken.

Reacties:

Rukia zei op 28 juli 2017 - 19:41:
of jij gebruikt een scheldwoordenboek of iemand moet dringend eens jouw mond met zeep wassen
echt iets voor hermelien om voor ieder onderwerp een boek te vinden. En lief eigenlijk hoe Sirius toenadering tot nayla zoekt

narcissa zei op 28 juli 2017 - 18:18:
Stoute Nayla, zo maar even Sir Cadogan scheldwoorden leren, hoe durft ze.
Ik vond dat briefje van Sirius echt super lief, want onwijs lief dat hij haar zijn dagboek heeft en zo lief dat hij naar Nayla en Norren zit te kijken. Het moet wel zwaar zijn voor hem om in de wetenschap te zitten dat Nayla gelooft wat ieder ander gelooft en dat hij een massamoordenaars is.
maar hopelijk heeft wel door dat ze zijn achternaam ondanks dat gebruikt.


Ik vond dit een leuk hoofdstuk