FanFic.nl

a cursed legacy

13

Garrett drukte zijn rug tegen de muur, en wist zo met Elena in zijn armen de trap op te klimmen. George liep achter hen aan. Voor de tweeling zag hij er uit als een man die klaar was om elk gevaar aan te gaan. Zijn gezicht vertrokken in concentratie. Zijn staf in de aanslag, klaar voor de aanval.
Dat de blik in zijn ogen eigenlijk een weerspiegeling was van zijn onzekerheid en angst. En dat de staf in zijn hand bijna brak onder de druk van zijn hand negerden ze maar even voor de goede orde. Ze kwamen snel aan in de kamer van hun ouders. Het koste de tweeling moeite om hun omgeving te negeren. Het grote bed waar ze zo veel uren hadden doorgebracht met hun ouders. De kleurrijke schilderijen die Marthe met veel zorg had uitgekozen. Jill zijn geliefde camera die op de commode stond. Garrett kon met veel moeite een krop wegslikken, en aan het gezicht van Elena te zien deelden ze de zelfde emotie 's.
'Wat gaan we in die verdomde kast doen? Denk je nu ook niet dat ze daar als eerste gaan kijken?'
'Waarschijnlijk wel ja. Maar dan moeten ze eerst binnen raken. Na jullie!'
Ook al begrepen ze er niets van deden Garrett en Elena toch wat er van hen verwacht werd. George volgde hen op de voet en sloot de deur achter zich. De kast was net ruim genoeg zodat ze met drie naar binnen kunnen, al moesten ze er geen feestje gaan houden.
Garrett maakte van de gelegenheid gebruik om Elena weer met haar voeten op de grond te plaatsen. Samen keken ze toe hoe George de meest vreemde woorden begon te roepen.
'Fianto Duri, Repello Inimicum, Protego Maxima...'
Hij bleef de woorden herhalen terwijl er gekleurde lichtstralen uit de staf schoten die samen leken te smelten tot een schild.
'Ik ben nog niet erg vertrouwd met deze spreuken.' Verduidelijkte hij toen hij hun verbaasde gezichten zag.
'Het is erg gevorderde magie. Een betere tovenaar zou er het hele huis mee hebben kunnen beschermen, maar voor mij is het simpeler om een kleiner gebeid af te bakenen.'
'En wat doet deze magie? Houd het die kerels buiten?'
'Voor een tijdje. Al zullen ze er na een tijdje natuurlijk door breken.'
'Wat betekend dat we hier als haringen in een ton zitten?'
'Zo kunnen jullie het ook stellen. Of je kan het zien als tijd rekken. Je hebt mijn broer zien vertrekken, Garrett. Hij zal hier elk moment zijn met hulp. Daar moet je in vertrouwen.'
'Daar moeten we maar van uit gaan.' Zuchtte Garrett duidelijk niet overtuigd.
'We moeten wat vertrouwen hebben, broertje. Het is nu niet dat we veel keuze hebben.'
'Weet ik ook wel. Maar je weet hoe zeer ik het haat als ik de dingen niet in handen heb. En verdomme, waar was die hulp van jou toen mijn ouders voor mijn neus vermoord werden? Jullie hebben ons dagen in de gaten gehouden. Hadden jullie dan helemaal geen plan?'
Verse tranen gleden over zijn wangen. Zijn zus sloeg haar armen rond zijn schouders en begroef haar gezicht in de holte van zijn hals.
'Waar waren jullie toen ze hen...Alsof ze honden waren....'
Hij trok Elena tegen zich aan, steun zoekend in haar aanwezigheid.
Het meisje haar lichaam stribbelde duidelijk tegen deze harde vorm van affectie, maar ze duwde hem niet weg. Ze had duidelijk evenveel nood aan hem als hij aan haar.
'Het spijt me. Je zou pas morgen naar huis gaan. We waren niet voorbereid.'
Nog voor hij de zin had uitgesproken had hij er al weer spijt van. Twee paar ogen zo blauw als een heldere zee leken plots gevuld te zijn met onweerswolken.
'Wat wil je nu beweren? Dat het mijn schuld is?'
'Wat? Nee, natuurlijk niet. Je hebt gelijk, we hadden er ons op moeten voorbereiden. Ik....Het spijt me...'
Werkelijk? Hun ouders waren dood en het enige wat hij kon zeggen was het spijt me?
Er was toch wel meer dat hij kon offeren? Een verklaring? Een geruststelling dat alles goed zou komen. Ook al was hat duidelijk voor deze twee dat hun beschermers er duidelijk een potje van hadden gemaakt.
Garrett keek hem zo indringend aan dat George nerveuser van hem werd dan van de mannen buiten. In de enkele ogenblikken dat hij de jongen kende was het hem duidelijk geworden dat de jongen problemen had om met zijn emotie 's om te gaan. En hoe zeiden ze het ook al weer? Drastische omstandigheden vragen drastische maatregelen? De tweeling vertrouwde hem duidelijk niet en de jongen ter plekke aanvallen met magie zou het er echt niet op verbeteren.
Het was bijna een geluk bij een ongeluk dat ze net op dat moment de deur van de kamer hoorden open gaan. Ze hoorden twee paar mannen binnen komen, en George hoopte dat hij zich vergiste maar het leek er op dat ze regelrecht op de kast afliepen.

Reacties: