FanFic.nl

Standalones

23

Scorpius was stiekem best trots op zichzelf dat het hem was gelukt om Roos Wemel te strikken voor hulp bij Gedaanteverwisselingen. Hij wist dat ze niet dol was op Zwadderaars, wat hem niet verbaasde met haar vader. Hij had moeten smeken, zijn vriendschap met Albus in de strijd moeten gooien en zijn reputatie op het spel moeten zetten, maar ze ging akkoord. Ze zou hem helpen met het studeren voor de laatste tentamens van hun zesde jaar en dat had hij ook nodig; hij was slecht in het transfigureren van zichzelf. Met levenloze objecten had hij geen probleem, maar hij werd te nerveus wanneer hij zijn toverstok op zichzelf moest gebruiken.
Roos was precies zoals je zou verwachten als je haar moeder kende. Ze was de studiebol van het jaar en had haar prioriteiten, volgens de andere leerlingen, niet op orde. Docenten leken daar echter anders over te denken.

Het duo had afgesproken in het lokaal van Gedaanteverwisselingen na het eten. Met een volle buik en een triomfantelijke grijns beklom Scorpius de trappen naar de juiste verdieping. In het lokaal trof hij het leergierige meisje al aan. Roos zat op een tafel op de eerste rij, haar voeten op de bijbehorende stoel. Scorpius wist zeker dat ze graag achter het bureau was gaan zitten, maar dit niet had gedurfd. Op het schoolbord stonden aantekeningen in een handschrift dat hij niet herkende; Roos moest dit zelf opgeschreven hebben.
Roos kwam direct ter zake. “Ik heb alvast de vrijheid genomen om deze les in te delen. Ik verwacht dat je je serieus gedraagt en goede inzet toont om dit tot een succes te brengen.”
Scorpius grijnsde. “Gesproken als een echte professor.”
Roos negeerde het schaamrood op haar kaken en sprak verder. “Ik stel voor dat we beginnen bij de les van twee maanden geleden, want daar viel het me op dat het je niet lukte.”
Scorpius trok een wenkbrauw suggestief op. “Dus je houdt me in de gaten?” Hij knipoogde.
Geërgerd rolde ze met haar ogen. “Kijk uit voordat ik je beheks.” Ze liep naar een van de kasten die de muren van de ruimte verhulden. Duidelijk wist ze haar weg in het lokaal, want direct vond ze twee handspiegels. Een van beide gaf ze aan hem. “Ik wil dat je je wenkbrauwen blauw kleurt.”
“Daar word ik niet aantrekkelijker van,” grapte Scorpius nog, maar hij hield snel zijn mond toen hij zag dat Roos’ gezicht op onweer stond. Met een aantal zwiepen van zijn toverstaf hoopte hij het resultaat te behalen. Hij bekeek zichzelf in de spiegel terwijl Roos dichterbij stapte om zijn wenkbrauw te inspecteren.
“Hmm..” twijfelde ze met een geconcentreerde uitdrukking op haar gezicht. “Er is potentie, maar ik ben nog niet erg onder de indruk. Deze stof hoor je al maanden onder de knie te hebben!”
Scorpius wilde het niet toegeven, maar schaamde zich wel een beetje. Hij grijnsde van de zenuwen.
“Ten eerste heb je maar een van je wenkbrauwen gekleurd in plaats van beide, ten tweede is dit enkel maar een gloed, ten derde is dit absoluut niet egaal en ten vierde is dit meer groen dan blauw.” Ze zuchtte. “Ik denk dat we nog een lange avond voor de boeg hebben. Probeer je andere wenkbrauw eens.”
Gehoorzaam herhaalde Scorpius zijn handelingen, hopend dat zijn andere wenkbrauw nu blauwgroenig zou worden.
“Gelukkig. Nu zien beide wenkbrauwen er ten minste ongeveer even belachelijk uit terwijl we de theorie nog eens doornemen.”

Roos bleek een natuurtalent voor het schoolbord. Ze legde uit over de spreuk, de stafbewegingen en het aanpassen van eigen lichaamsdelen. Ze eindigde met een demonstratie. “Als je het eenmaal onder de knie hebt, hoort het er zo uit te zien.” Alsof het niets was, veranderde ze haar wenkbrauwen naar blauw, geel, rood, paars, om te eindigen bij hun natuurlijke bruin. Ze nam niet eens de moeite om het resultaat in een van de handspiegels te bekijken, zeker genoeg van haar kunnen. Scorpius zag meteen dat haar stafbewegingen inderdaad een tikkeltje anders waren dan zijne, en een stuk eleganter. “Vervolgens kun je jezelf voor wat moeilijkere uitdagingen zetten.” Haar haren werden rood, sproeten verschenen, haar huid werd bleker.
“Nu ben je pas een stereotype Wemel,” grinnikte Scorpius. “Ik vind je normaal leuker.”
Giechelend veranderde Roos haar uiterlijk terug. “Kom, we gaan weer verder.”

Scorpius herhaalde alles wat Roos over stafbewegingen had gezegd en probeerde het tot een succes te brengen. Meteen voelde het alsof zijn wenkbrauwen uit zijn gezicht werden gerukt.
Roos lachte. “De spreuk moet niet lijden onder de aandacht voor de stafbewegingen. Kan je zelf je wenkbrauwen terugtoveren? Je hebt nu geen wenkbrauwen meer om mee te oefenen.”
Scorpius raakte geïrriteerd. “Stop met lachen, dit doet serieus pijn. Natuurlijk kan ik ze niet terugtoveren als ik niet eens ze van kleur kan laten veranderen,” zei hij snibbig. Met zijn handen wreef hij over de plekken waar voorheen zijn wenkbrauwen zaten.
Roos bleef glimlachen. “Geen zorgen, ik zal er wel voor zorgen dat je niet voor gek loopt.” Ze stapte op hem af. Ze wenkte hem. Scorpius keek haar vragend aan.
“Je bent meer dan een kop groter dan ik. Ik weet niet hoe snel ik wenkbrauwen terug kan laten groeien, maar denk dat ik wel een paar minuten nodig heb. Ik heb geen zin om een lamme stafarm te krijgen.”
Scorpius voelde er weinig voor om voor haar op zijn knieën gaan zitten, dus pakte hij een stoel en nam hij plaats. “Laag genoeg voor je?”
Ze knikte. “Perfect.” Ze kwam dichterbij, ging met haar benen tussen de zijne staan, boog over hem heen en pakte met haar linkerhand zijn kin vast. Ze plaatste zijn hoofd in de juiste positie en zette haar toverstaf op de plek waar voorheen zijn linkerwenkbrauw zat. Nerveus keek Scorpius naar haar geconcentreerde gezicht terwijl ze telkens een spreuk bleef mompelen. Haar bruine ogen stonden zo serieus als hij van haar gewend was tijdens lessen. Haar hand voelde warm op zijn gezicht. Voor zijn gevoel duurde het een eeuwigheid voordat ze eindelijk haar staf van zijn voorhoofd haalde. Ze zette een stap naar achter om het resultaat te bekijken.
“En?” vroeg Scorpius zenuwachtig. De spiegels waren buiten zijn bereik.
“Dat was nummer een,” zei ze simpelweg, tot zijn geluk op een kalme toon. Wederom kwam ze dichterbij en hield ze zijn gezicht vast, maar deze keer plaatste ze haar toverstaf op de andere helft van zijn gezicht. Scorpius durfde zich niet te bewegen tot ze weer afstand van hem nam.
“Volgens mij is het prima,” zei ze terwijl ze haar staf weer in haar gewaad stak. “De bogen in je wenkbrauwen zijn iets anders dan voorheen en ze zijn iets te donker, maar we zijn toch met de kleur aan het spelen.” Ze keek hem aan met een scheef hoofd. “Voor een eerste keer is het zeker niet verkeerd.”
Scorpius ogen puilden bijna uit zijn hoofd. “Was dit de eerste keer dat je de spreuk probeerde?! Als ik dat had geweten, had ik het je nooit laten doen!”
Roos klakte met haar tong. “Stel je niet zo aan, Malfidus. We weten beiden prima dat ik het heus niet had gedaan als ik niet zeker van mijn zaak was.”
Hij wilde niet toegeven dat hij liever had dat ze hem bij zijn voornaam noemde. Ondanks haar geruststelling pakte Scorpius snel een spiegel om zelf het resultaat te controleren. Hij haalde opgelucht adem. Hij had weer twee wenkbrauwen en het verschil met voorheen was minimaal.

Direct gingen ze weer aan de slag. De tijd vloog voorbij en veel verder was Scorpius nog niet gekomen. Roos gaf hem continu aanwijzingen.
“Nee, je moet de cirkelbeweging voltooien voordat je begint aan de liggende acht.”
“Let op je uitspraak!”
“Dat is nog steeds geen blauw.”
“Rechtsom, niet linksom.”
“Het is een o-klank, niet een oe-klank.”
“Roze zou je ook goed staan, maar dat is nog steeds niet de juiste kleur.”

Af en toe greep Roos in en toverde ze zijn wenkbrauwen weer normaal om te voorkomen dat de magie te veel op zou stapelen. Hoe vaker Scorpius zijn wenkbrauwen groen zou toveren, hoe moeilijker het zou worden om ze blauw te krijgen. Een extra moeilijkheidsgraad was niet iets wat hij kon gebruiken.

“Niet zo slordig met de bewegingen.”
“Je bent de hele toverspreuk vergeten te zeggen.”
“Ik snap dat het frustrerend is, maar je moet niet het werk proberen af te raffelen.”
“Let op waar je je staf op richt!”
“Veel te houterig.”
“Ben je misschien kleurenblind?”

Ondanks de frustraties glimlachte Scorpius. “Ik ben niet kleurenblind,” garandeerde hij.
“Weet je dat heel zeker?” vroeg ze met een fronsend gezicht terwijl ze naar zijn vlekkerig rode wenkbrauwen keek.
“Zeker genoeg.”
“Dan verwacht ik toch echt binnenkort blauwe wenkbrauwen te zien.”
Met een zucht ging Scorpius weer verder aan de slag.

“Probeer niet die hoek te maken.”
“Je moet je beter concentreren op de juiste kleur.”
“Je zei weer oe.”
“Het begint er al beter op te lijken.”
“Zorg dat je wenkbrauwen wat egaler gekleurd worden, het wisselt nu tussen blauw, groen, en blond.”
“Je hebt nu ook een beetje van je echte haar gekleurd.”

Scorpius zuchtte. Hij had gehoopt dat het met Roos als mentor direct soepel zou gaan, maar het viel hem tegen. Hij raapte nog een keer al zijn energie bij elkaar en dacht aan alle aanwijzingen die ze hem had gegeven.
Roos’ ogen werden op en ze sprong van blijdschap op en neer. “Je wenkbrauwen zijn blauw!” Ze trok haar toverstaf. “Wacht even, nu kijken of je het ook in een keer kan in plaats van in zoveel stappen. Ze richtte haar staf op hem. “Oké, probeer het nu nog maar een keer.”
Enthousiast door het succes vond Scorpius nieuwe energie en herhaalde zijn handelingen. Roos’ ogen straalden en Scorpius pakte snel een spiegel. “Het is me gelukt!” zei hij enthousiast.
Roos knikte driftig. “En je had er maar 23 pogingen voor nodig.”
Scorpius rolde met zijn ogen en gaf haar een speelse duw. “Je bent ook de enige die bij zou houden hoeveel pogingen iemand nodig heeft.”
Ze haalde haar schouders op en keek hem met een scheve glimlach aan. “Ik ben blij dat het je is gelukt.”
“En ik ben blij dat je me wilde helpen,” antwoordde hij oprecht.
Roos bloosde een beetje. “Geen probleem,” zei ze terwijl ze haar schouders ophaalde. “We zijn echter veel minder ver gekomen dan ik had gehoopt. Dit begin je nu wel onder de knie te krijgen, maar je loopt echt ver achter met de stof.”
Scorpius haalde zijn schouders op en keek haar met een verlegen glimlach aan. “Dan zetten we dit toch volgende week verder?” Hij haalde zijn hand door zijn witblonde haar.
Ze keek hem aan, haar ogen nauw. “En wat krijg ik daar voor terug?”
“Charmant gezelschap?” vroeg Scorpius hoopvol. Met een brede lach keek hij haar hoopvol aan.
“Ik kan me slechter gezelschap voorstellen,” gaf ze schokschouderend toe.
Tevreden stak Scorpius zijn hand uit. “Hebben we dan een deal?”
Ze nam zijn hand aan. “We hebben een deal.”
Scorpius trok aan haar arm en vol verbazing botste Roos tegen zijn lichaam aan. Hij sloeg zijn armen om haar heen en zij liet haar hoofd tegen zijn borstkas rusten.
“Dankjewel,” fluisterde hij en hij drukte een kus op haar kruin.
Hij voelde dat ze haar schouders ophaalde. “Daar ben ik de nicht van een vriend van je voor.”
“Daar ben je een vriendin voor,” corrigeerde hij haar.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.