FanFic.nl

Standalones

Blauwe herinneringen

Draco veegde een natte lok van haar haren achter haar oor. Door de hoge koorts zweette ze erg en gloeide haar huid. Ze sliep, maar haar conditie was te erg achteruit gegaan om het een vredig aanzicht te geven. Ze was te fragiel geworden; het op en neer gaan van haar borstkas was het enige dat hem liet zien dat zijn grootste nachtmerrie nog geen werkelijkheid was geworden. Haar ademen was het enige dat bevestigde dat ze nog niet dood was. Voorzichtig pakte hij haar hand vast.

Draco had al lang geweten dat dit uiteindelijk zou gebeuren. Hij had het al geweten voordat ze ziek werd. Ze had het hem verteld toen ze drie jaar samen waren. Ze hadden besloten voor hun geluk te kiezen, wetend dat het misschien tijdelijk zou zijn. Hun geluk werd vereeuwigd in hun zoon Scorpius.
Scorpius zat naast zijn vader, stilletjes te snikken. Draco pakte met zijn vrije hand de hand van zijn zoon vast. Dankbaar klampte Scorpius zich met beide handen vast aan de hand van zijn vader en begon luider te snikken. Ze spraken niet, dat deden ze de hele zomer al niet. Telkens zaten ze in stilte bij het bed van hun moeder en vrouw, vonden zonder woorden steun bij elkaar. Een traan rolde over Draco’s wang. Ze waren te egoïstisch geweest toen ze jonger waren. Ze hadden aan hun eigen toekomst gedacht, hadden gedacht het leed te kunnen verdragen wanneer het zou komen. Ze hadden niet gedacht aan hun zoon, die nu op dertienjarige leeftijd zijn moeder zou verliezen. Draco wist niet eens zeker of hijzelf het leed kon verdragen.

Astoria ademde iets luider uit. Draco en Scorpius keken tegelijkertijd op. Ze maakte een geluid alsof ze iets wilde zeggen, maar de woorden vastzaten in haar keel. Heel zachtjes kneep Draco in haar hand ter bemoediging.
Voor de laatste keer opende ze haar ogen.
Ze had niet genoeg kracht om haar ogen helemaal te openen, maar zelfs door de wimpers heen zag hij haar blauwe irissen waar hij zulke mooie herinneringen aan had.

Ze hadden elkaar ontmoet op de achttiende verjaardag van haar zus, Daphne. Draco was uitgenodigd, net als veel van hun andere klasgenoten. Astoria had helemaal geen zin gehad in de verjaardag aangezien ze niet gecharmeerd was van de vrienden van haar zus. Mokkend had ze de hand van haar moeder vastgepakt en waren ze naar een nabij strand Verdwijnseld. Daphne had haar hele verjaardag tot in de details uitgedacht: er zou een borrel zijn bij een restaurant op het strand, waarbij iedereen Vuurwiskey zou drinken en zou toosten op haar verjaardag. Wanneer het donker zou worden, zou iedereen buiten om het magische vuur gaan zitten om de sterrenhemel te bewonderen.
Astoria had niet naar de avond uitgekeken. Een borrel – waarop zij als enige niet mocht drinken – met Patty Park, Margriet Bullemans en het niet zo legendarische duo Korzel en Kwast stond niet hoog op haar prioriteitenlijstje.

Draco was verplicht te gaan door zijn ouders. Daphne Goedleers was volgens hen een goede potentiële partner. Zijn ouders hechtten zelfs na de oorlog nog veel waarde aan de Heilige Achtentwintig. De familie Goedleers was een van de weinige eervolle families op de lijst. Draco wist al dat hij geen interesse had in Daphne, maar al snel bleek dat hij wel interesse had in Astoria.

Ze had in een hoekje van de ruimte gestaan, in haar eentje met een boterbiertje in haar hand. Toch had ze alle aandacht naar zich toe weten te trekken. In ieder geval alle aandacht van Draco.
Hij haalde twee boterbiertjes bij de bar en liep naar haar toe. “Kan ik je blij maken met een nieuw boterbiertje?”
Verschrikt keek Astoria op uit haar gedachten. Ze herpakte zich snel. “Ja, dank je,” zei ze voordat ze het bodempje uit haar glas opdronk en het glas wegzette.
Draco reikte haar het nieuwe glas. Gretig nam ze het aan en nam ze een aantal slokken.
“Je weet dat daar te weinig alcohol in zit om dit feestje van te vergeten? Alleen huiselven worden hier dronken van.” Hij keek haar aan met een scheve glimlach.
“Ik kan het toch proberen,” antwoordde ze glimlachend.

Ze praatten over Zweinstein, maar enkel of de tijden voordat Voldemort in beeld kwam. Ze hadden het voornamelijk over Draco’s vijfde en Astoria’s derde jaar: het jaar met Omber en het Inquisitiekorps. Giechelend gaf Astoria toe dat ze Draco daar al van kende en dat ze een oogje op hem had gehad. Draco begon te twijfel of boterbier niet toch genoeg alcohol bevatte om iemand dronken te krijgen.

Toen een met cadeaus overladen Daphne op een stoel ging staan om aan te kondigen dat het feestje zich voort zou zetten op het strand, had Draco een plan dat net wat anders was dan dat van Daphne. Hij pakte Astoria bij de hand en voordat ze iets kon zeggen, Verdwijnselde hij naar het strand, een paar tientallen meters van het magische vuur en Daphnes gezelschap vandaan.
“Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik je wegsteel van je zus.”
Astoria schudde haar hoofd. “Niets liever.”
Nog hand in hand liepen ze naar de zee tot ze met hun voeten in het water stonden. Een koude wind blies door hun haren, desondanks hadden ze het beiden warm. In stilte voelden ze het water tegen hun onderbenen klotsen. In de verte hoorden ze het enthousiaste gepraat, geschreeuw en gezang van Daphnes verjaardag. Ze glimlachten naar elkaar en dachten hetzelfde. De verjaardag was veel beter uitgepakt dan ze hadden kunnen verwachten.

Astoria en Draco zagen elkaar steeds vaker, tot genoegen van zijn ouders. Het duurde niet lang voordat ze hun relatie officieel maakten. Narcissa en Lucius waren in de wolken.

Hoe langer ze samen waren, hoe meer Draco begon te merken dat er iets mis was. Astoria begon zich steeds meer af te sluiten, en het lukte Draco niet meer om haar te bereiken. Hij werd steeds wanhopiger, bang haar te verliezen. Een avond leidde het tot een heftige ruzie. Draco was zo gefrustreerd geraakt dat de ramen trilden terwijl hij tegen haar schreeuwde dat hij haar niet kwijt wilde, maar hem zo geen andere keus gaf. Snikkend vertelde Astoria eindelijk wat haar al die tijd dwars had gezeten: de vloek die op haar familie rustte. Ze veegde haar tranen af aan haar blauwe zakdoek.
Decennialang geleden was er over de familie Goedleers een vloek uitgesproken. Met tranen in haar ogen vertelde ze Draco dat er een kans was dat de vloek in haar een wederkeer maakte. Haar overgrootmoeder was er aan gestorven; ze was niet veel ouder dan 35 jaar geworden.
Bang haar kwijt te raken vroeg Draco haar direct ten huwelijk.

Een aantal jaar waren ze gelukkig. Ze trouwden binnen een jaar en voor drie jaar hadden ze het niet meer over de vloek. Op haar vijfentwintigste begon Astoria echter symptomen te tonen en werd hun grootste angst werkelijkheid. Bij de kleinste botsing verschenen er blauwe plekken ter grootte van een vuist op haar lichaam. Hoe risicovol het ook voor Astoria was, besloten ze direct een kind te nemen. Zo lang het nog kon, wilden ze een gelukkig gezinnetje zijn.
Scorpius had hen beiden nog veel geluk gegeven. Ze voedden hem anders op dan ze zelf opgevoed waren. Lucius en Narcissa waren teleurgesteld, hadden verwacht van de samenkomst van twee bloedzuivere families dat hun kleinkind dat bloedstatus hoog in het vaandel zou hebben. Astoria leerde hem echter dat bloedstatus er niet toe deed.
Het gezin was gelukkig, maar Astoria ging traag maar constant achteruit. Ze besloten het aan Scorpius te vertellen toen hij elf was. Hij wilde niet meer naar Zweinstein. Astoria kreeg hem alleen zover toen ze met Anderling een overeenkomst had dat Scorpius vaker naar huis of Zweinsveld mocht om zijn moeder te zien voordat ze zou sterven.
Draco stopte met zijn werk om continu bij zijn vrouw te kunnen zijn.

Het was de zomer van 2019. Draco keek naar de halfopen ogen van zijn vrouw. In het blauw zag hij hun goede en slechte tijden. Hij dacht aan de zee, aan de golven, aan het begin, en verdronk in herinneringen. Zijn wangen waren nat van tranen.
Voor de laatste keer sloot ze haar ogen.

Reacties:

narcissa zei op 1 aug 2017 - 21:36:
Awww, dit is zo sneu!
Arme Draco, arme Scorpius.