FanFic.nl

a cursed legacy

14

'Dat kan nu toch niet? Het lijkt wel of ze in rook zijn opgegaan.'
'Doe niet belachelijk. Het huis is volledig omsingeld, en als dat joch kon verschijnselen dan had hij daar nog niets aan.'
'Wie had gedacht dat Antonin Dolochov gevloerd is door die snotneus van Wemel.'
'Wemel? Arthur Wemel? Was dat een van zijn zonen? Die bloedverrader? Hoe is die hier terechtgekomen?'
'Weet ik het? En ja dat was een van zijn zonen. Van die tweeling. Ron? Of was het nu Charlie? Zou je werkelijk denken dat Arthur Wemel ze zelf allemaal uit elkaar kan houden?'
'Je zou het je gaan afvragen. Met hoe veel waren ze nu ook al weer? Zeven zonen? En dat terwijl hij nog geen nagel heeft om aan zijn kont te krabben.'
Woedend balde George zijn vuisten.
'Zes zonen. Hij heeft zes zonen en een dochter.'
En zelf nu ze de dood in de ogen keken, dan nog was er die verbijsterde blik die op zijn rug ruste.
'Jullie zijn met zeven thuis?' Siste Garrett verbijsterd.
'Mijn ouders hebben een hoop liefde te geven.' Was de onmiddellijke reactie.
Garrett hield er verder zijn mond over. Het was duidelijk dat dit een gevoelige snaar voor de jongen was.
'En eeuh...Wat is dat met bloedveraders?'
'Oh, wist je dat nog niet? Tovenaars zijn blijkbaar zo veel beter dan dreuzels. Aardig zijn tegen dreuzels is een misdaad die gelijk staat aan moord.'
'Wel, als die familie echt zo arm zijn als kerk ratten. Dan kunnen we niet anders dan hen helpen. Denk je ook niet?' Lachte een van de mannen.
Een lange stilte, alsof zijn compagnon de opmerking niet leek te begrijpen.
'Na vandaag hebben ze een mond minder om te voeden. Bloedveraders of niet, ze kunnen niet zeggen dat we niet zorgen voor onze volbloed medemens. '
Opnieuw stilte, tot het eindelijk tot de andere man leek door te dringen en ze samen hysterisch begonnen te lachen.
'Gelijk aan moord? Volgens mij hebben die twee geen probleem met iemand om zeep te helpen.'
'Daar kan je wel eens gelijk in hebben.'


Ze doorzochten alles. Ze hoorden hoe ze het bed om gooiden, de matras stuk sneden. Gaten in de muur leken te schieten. Het enige waar ze geen aandacht voor leken te hebben was de kast. Had George er iets mee gedaan dat ze onzichtbaar waren voor de mannen? Na alles wat Elena had meegemaakt het laatste uur zou ze er niet van schrikken. Maar die kleine hoop werd al gauw aan diggelen geslagen.
'Denk je dat ze in die kast zitten?' Vroeg een van de mannen.
'Zo je denken? Dat is toch een van de meest voor de hand liggende plekken ooit? Werkelijk, ze zullen toch wel wat meer fantasie hebben dan dat?'
Inderdaad ja. Niemand is zo dom als dat? Gelieve naar buiten te gaan?
'Misschien ja. Maar de duistere heer vermoord ons als we hen laten ontsnappen door dit soort idiote gedachten.'
Shit.
De drie luisterden gespannen terwijl de voetstappen dichterbij kwam. Elena greep haar broer nog steviger beet. Dit was het dan, ze waren er geweest. Ze zouden hun ouders sneller terug zien dan ze hadden verwacht.
En ze had medelijden met George. Ondanks alles was hij hier om hen te beschermen. En daardoor zou hij hier nu sterven, alleen, zonder zijn vijf broers en zijn zus. Zonder de ouders die duidelijk ontzettend veel van hem hielden.
Instinctief voelde ze dat de man naar de deurklink greep.
Ze had haar broer nu zo stevig beet dat het niet veel scheelde of ze zou zijn ribben breken. Maar hij duwde haar niet weg.
'El...Ik hou van je.' Fluisterde hij zacht.
'Ik hou ook van jou, broertje. En George...Bedankt voor alles.'
Hij keek even over zijn schouders, en lachte haar bemoedigend toe. Toen richtte hij zijn blik weer op de deur. Zijn staf klaar voor de strijd.
En toen raakte de man de deurklink...En gilde!
De tweeling kon niet zien wat er gebeurde, maar ze hoorden hoe de man met een onbeschrijfelijke kracht tegen een muur werd gehooid.
'En kijk eens aan! Wat dacht je hier van? Niet slecht voor een straatarme snotneus. Denk je ook niet!'
Verbijsterd keken de twee toe hoe de jongen een overwinningsdansje maakte.
'Arm als een kerkrat. Die zal wel een tweede keer nadenken voor hij mijn familie nog eens beledigd.'
Was de man al weer opgestaan? Niemand on het zeggen. het enige wat ze wisten was dat er nog een man was. En die was duidelijk niet opgezet met de gang van zaken.
'Ze zijn hier! En die knul heeft een beschermingsschild opgeroepen. Kom eens even helpen.'
En toen begon de grond onder hun voeten te daveren, aangezien er meerdere mensen de trappen op liepen.
Wat meteen het einde was van George zijn vreugde.
'O shit!'

Reacties: