FanFic.nl

a cursed legacy

15

'Te vroeg victorie gekraaid?' Vroeg Garrett onzeker.
'zo iets ja.'
'Niets persoonlijk, maar die hulp waar je het steeds over hebt. Die hebben toch wel begrepen dat ze vandaag moeten komen? En dus niet morgen? Of volgende week? Zeg niet dat ze volgend jaar komen?'
'Wel, ik begin het me zelf ook af te vragen.'
'Niet grappig jongens.' Riep Elena woedend.
Gespannen luisterden ze terwijl de extra troepen de kamer binnen liepen.
'Daar zijn jullie. We moeten...Wat krijgen we nu?'
Er klonk een luide knal, meteen gevolgd door het geluid van een tweede man die tegen de muur vloog.
En toen was er stilte. Een snijdende stilte die het trio nog erger was dan het geluid.
'George?'
Het was een nieuwe stem die de tweeling niet herkende. maar toen zagen ze het gezicht van George en kregen meteen weer hoop.
'Fred?' Vroeg die aarzelend.
'Georgie? Bij Merlijn 's baard, toen ik buiten aankwam dacht ik meteen het ergste. Is de tweeling bij je?'
'Die zijn hier ja.' George zijn gezichtsuitdrukking was een mengeling van hoop en argwaan.
'Goed, maar dan moet je nu wel de deur open doen, zodat we hier verdorie weg kunnen.'
'Klinkt fantastisch. Als jij tenminste Fred bent.'
Er volgde een stilte.
'Waar heb je het over? Herken je je eigen tweeling niet? Natuurlijk ben ik het.'
'George? Wat is hier aan de hand?' Vroeg Elena. 'Je herkent die stem toch duidelijk als die van je broer?'
'Inderdaad ja. Alleen kunnen tovenaars met gemak stemmen nadoen. En...En het voelt gewoon niet als Fred.'
De twee keken hem niet begrijpend aan.
'Denk eens na, Elena. Als er iemand Garrett zijn stem zou imiteren. Zou jij dat niet meteen door hebben? Zou je het niet voelen?'
'Wel...waarschijnlijk wel ja.'
'Dus...Als jij daar werkelijk Fred bent dan zal je het wel niet erg vinden om een paar vragen te beantwoorden.'
'Wat? Ben je nu helemaal gek geworden? Straks komen er nog meer. We moeten hier verdomme weg.'
'Wel, ik neem aan dat je hier niet alleen bent. Is Percy hier ook? Of was die te druk bezig met het stelen van onze geheime grappen?'
'Geheime grappen? O ja....Je kent hem. Te lui om er zelf te verzinnen. Maar hij is hier. Ondanks alles was hij erg bezorgd om je.'
George zijn gezicht stond als een donderwolk.
'Percy Wemel die hier is? Percy Wemel, het schoothondje van het ministerie? Percy Wemel die waarschijnlijk niet eens is ingelicht over wat er hier gebeurt omdat hij zijn familie meteen zal verraden? Percy Wemel die gewoon niet weet hoe hij moet lachen en de plannen van mij en de echte Fred als idioot beschouwd? Geen idee wie jij bent, maar je bent duidelijk niet mijn broer.'
'Verdomme! Jij opent nu die deur, of we breken ze open. En dan zal spijt hebben dat je ooit geboren was, vuile bloedverrader.'
'Zoals ik al zei. Duidelijk niet mijn broer.' Riep hij als antwoord.
En dat dit zijn definitieve antwoord was begrepen de mannen buiten ook.
Een eerste schot deed de grond onder hun voeten beven. George hief meteen zijn staf op en riep opnieuw de woorden van enkele ogenblikken geleden. De eerste barsten in het schild heelden meteen, maar daar was al weer een tweede aanval die nog meer schade achterliet. Het zweet liep over George zijn voorhoofd, en hij stond wankel op zijn benen. Ondanks zijn bijna heroïsche poging begreep de tweeling dat hij dit niet lang on volhouden. De derde aanval was nog erger dan de eerste twee samen. Scherven vlogen uit het schild en George werd door de inpakt in de armen van de tweeling gehooid.
'We zijn er bijna jongens. Nog even en...'
Er klonk een nieuwe knal. Alleen was die niet op het schild gericht. En toen lonk er nog een. De kast en zijn inzittenden leken volledig vergeten te zijn. George greep deze kans aan om de gaten in het schild te herstellen. Na nog enkele knallen, en wat gegil hier en daar was er weer een stilte.
'Wat gebeurt er? Wie is daar?' Riep George onzeker.
'George? Wat die jij bij Merlijn 's harige ballen in die kast?'
Het was de stem van enkele ogenblikken geleden. Zouden ze werkelijk de zelfde truck tweemaal gebruiken? George leek zich duidelijk het zelfde af te vragen.
'Fred? Ben jij dat?'
'Nee, ik ben eigenlijk Gladianus Smalhart. Kom op George wie zou ik anders moeten zijn?'
Een flikker van hoop verscheen op George zijn gezicht. De tweeling keek opgewonden toe hoe hij wat dichter naar de deur liep. Zou hij het deze keer wel voelen.
'Misschien iemand die de stem van Fred imiteert. Zoals enkele ogenblikken geleden.'
'Wat? Beginnen ze nu al stemmen na te doen? Die dooddoeners woorden slimmer met de dag.' Riep een nieuwe stem.
Ditmaal was het een vrouwenstem. Ze klonk iets ouders dan George of de tweeling, maar het jeugdige was nog steeds hoorbaar.
'Tops?'
'Ja George. En Sirius, en Dwaaloog, en Romeo Wolkenveld. Allemaal aanwezig. Je kan dus nu wel naar buiten komen.'
Ze hoorden stappen naar de deur.
'Tops! Nee wacht...'
Het geluid van lichamen die tegen muren vlogen werd bijna vertrouwd.
'Wat krijgen...Verdorie George. Je had me even kunnen waarschuwen.'
'Dat wou ik. En wie zegt me trouwens dat jullie zijn wie jullie beweren te zijn. Fred, vertel me iets wat alleen jij kunt weten.'
'Werkelijk? Mag ik dus open en bloot vertellen over die ene keer toen we de sluipwegwijzer uit Vilders kantoor stalen? Of die keer dat we geprobeerd hebben om Ron de onbreekbare eed te laten uitspreken? Of hoe Angelique Jansens reageerde, die ene keer dat je haar hebt uitgevraagd in ons vierde jaar. Dat moment vergeet ik echt nooit.'
Hij leek zich tot zijn publiek te richten.
'je moet weten. Ze heeft hem namelijk ooit eens...'
Met een handgebaar was het schild verdwenen. En met een trap opende George de deur.
Voor even dacht Elena dat ze dubbel zag, maar toen zag ze dat de nieuwe jongen andere kleren aanhad dan George. En hij stond dan ook met zijn rug naar zijn broer toe.
'Oké, oké. je bent echt. Je moet nu ook niet alles vertellen.'
zijn tweelingbroer trok een teleurgesteld gezicht.
'Echt. Dat was verdorie het beste stuk.'
Voor een ogenblik keken de twee elkaar aan. En toen gooide Fred zijn armen om de hals van zijn broer. Een gebaar dat George maar al te graag beantwoorde.

Reacties: