FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 35: To the top of the downside

“Nayla, blijf niet hangen! Let op!” Wood brulde vanaf zijn post en ik stak geschrokken een duim op, ik had een bekende hond gezien, daar beneden. Negeerde het en schoot vooruit, ving de slurk van Angelique, ontweek George zijn beuker en scoorde gemakkelijk. Harry ving de ‘snaai’ in een seconde erna.
“Als we morgen weer zo spelen, winnen we de wedstrijd,” kondigde Wood tevreden aan. Ik grijnsde laks.
“Geen zorgen, Oliver, Ravenclaw is zelfs volgens mijn broer zwak ditmaal, en ze vliegen allemaal op… wat was het? Een cleansweep zeven!”
“Ja, ze hebben alleen een uitstekende verdediging!”
“We zullen zien, laten we gaan, voordat iedereen denkt we Dementors zijn geworden,” de rest lachte. Ik maakte een mentale notitie om een spreuk te zoeken, een spreuk die waarschijnlijk hoogst illegaal was. De anderen waren behoorlijk nerveus maar op een of andere manier was zo volkomen ontspannen dat ik mee ging doen met Fred en George hun actie om Percy achterna te zitten.

“Welkom bij de wedstrijd Gryffindor versus Ravenclaw!” Lee zijn megafoon was duidelijk versterkt zodat we het in de kleedkamers konden horen. Ik trok mijn rode gewaad over mijn hoofd. Opwinding zat te wriemelen in mijn buik. Het was koel, helder licht en de sneeuw was een weerkaatsing waarop het goud van de snaai goed te zien zou zijn. Ik knoopte mijn zwerkbalgewaad dicht.
“Jullie weten wat jullie moeten doen,” Wood zag ietwat bleek maar had desondanks een gigantische glimlach op zijn gezicht, “vlieg gewoon zoals jullie gisteren vlogen, dan moeten we winnen.”
We stonden op, Wood opende de deur en het applaus was daverend.
“Ik presenteer jullie het zwerkbalteam van Gryffindor! Wood, Johnson, Bell, Black, Weasley, Weasley, en Potter!” Ravenclaw stond al klaar. We plaatsten ons tegenover elkaar en wachtten madame Hooch af.
“Aanvoerders schud elkaar de hand,” Wood en Davies schudde elkaar de hand, het was raar maar waar, alleen met Slytherin werden de handen geplet.
“Teams op de bezems!” Ik zwaaide mijn been over de bezem, dat we nu allemaal een firebolt hadden deed er weinig toe. Ik had in ‘zwerkbal door de eeuwen heen’ opgezocht of het illegaal was om onaangekondigd andere bezems te hebben, maar er was niks over te vinden. Gelukkig had Wood het complete reglement in zijn hoofd. Zodoende dat het Gryffindor team op firebolts vloog. Het fluitje klonk, ik steeg snel op. Lee zijn commentaar dat hij zich afvroeg waar we de firebolts vandaan hadden, negerend. Ik griste de slurk uit de lucht en met een halve looping wist ik me richting het doel van Ravenclaw te begeven, Katie vloog onder me, Angelique naast me, al was er nog genoeg ruimte voor andere spelers. Een gedempt ‘oef’ achter me gaf aan dat iemand geraakt was door een beuker. Het doel kwam dichter en dichter bij, ik hield de spelers schuin voor me goed in de gaten. Ik ontweek ze beiden en slingerde de slurk naar het rechterdoel, helaas was de wachter, Grant Page, me te snel af, ik grijnsde en schoot achter de jager van Ravenclaw aan. Ik merkte niet dat er een beuker op me afkwam pas, toen George- of was het Fred? – voor me langs schoot, de beuker naar de jager voor sloeg, die de slurk liet vallen, ik ving hem op, merkte ik het. Ik vloog in schroef terug naar Ravenclaw hun doelpalen. Ik grijnsde breed naar de wachter, smeet de bal naar Katie, die in de meest rechter hoepel scoorde. Luid gejuich was te horen, maar drong nauwelijks tot me door. Ik racete, met Katie en Angelique achter de jager van Ravenclaw aan. Dit was dus wat ik er zo leuk aan vond, het opgaan in het spel, vergeten over de sores daar beneden. Ik zag het, maar pas toen Angelique me gekaapte slurk toewierp besefte ik dat de hond die ik nu met elke volle maan zag, stond te kijken naar de wedstrijd. Ik grijnsde onwillekeurig, nam het risico om mijn bezem los te laten, een salto over de drijver van Ravenclaw te maken en weer op mijn bezem te landen. Schoot naar het doel, deed even een luipaard ligging om een beuker te ontwijken. Gooide de slurk naar Angelique toen mijn pad geblokkeerd werd door de drie jagers, dook onder ze door, ving de slurk weer en scoorde 30-0 voor Gryffindor. Het stadion schreeuwde triomfantelijk. Ik schoot weer weg, de hond zat er nog steeds, ik volgde een ogenblik George zijn beuker, richting de drijver van Ravenclaw, maar toen die het ding naar mij toesloeg, ontweek ik hem,en vloog toen weer achter de slurk bezitter aan.
Het duurde nog een poos voordat Ravenclaw scoorde, we hadden inmiddels tachtig punten en ik hoopte dat Harry, die boven ons vloog, de snaai snel zou zien. Ik maakte een koprol om twee beukers te ontwijken, liet mezelf een meter of twee zakken en schoot toen achter Davies aan, die in slurk bezit was. Maar hij was slim, gooide hem over naar een andere jager, wiens naam ik niet wist, die scoorde 20-80, op dat moment klonken er een hoop geschokte kreten, verbaasd keek ik om me heen, toen zag ik ze; drie dementors. Ik wilde mijn staf pakken, maar een zilveren patronus was al onderweg. Ik keek op en Harry stopte net zijn staf weer in zijn zak. Sinds wanneer kon hij-? Toen besefte ik dat hij het erover had gehad dat Lupin hem de spreuk zou leren. Ik haalde een schouder op. Ravenclaw scoorde nog eenmaal, maar Ravenclaw kreeg weinig te juichen want Harry had één seconde later de gouden snaai in zijn hand. Ik vloog op hem af, omhelsde hem in de lucht.
“We hebben gewonnen!” Mijn grijns was breder dan het in een lange tijd was geweest. We landen op het bevroren veld, alvorens over stormt te worden door supporters. Ik werd opgetild door de Weasley tweeling, de hond stak een poot op en verdween toen om de hoek. Ik stak vuisten in de lucht.
“Dat was een indrukwekkende patronus,” ik keek om, Lupin sprak tegen mijn neef. Ik liet me weer van de schouders glijden, liep naar Ron en Harry toe.
“Ik had helemaal geen last van ze!”
“Dat komt waarschijnlijk omdat het helemaal geen dementors waren,” de leraar glimlachte fijntjes.
“Oh?” Nu keken we alledrie stomverbaasd.
“Kom maar mee,” we volgden professor Lupin door de massa naar de rand van het veld waar McGonagall tegen een verwarde hoop zwart stond te schreeuwen. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat Malfoy, Crabbe, Goyle en Flint- de aanvoerder van Slytherin – een poging hadden gedaan om zich als dementors voor te doen, blijkbaar hadden ze op elkaars schouders gebalanceerd. Ron schoot in de lach, ik kon het niet helpen en lachte mee. Het was toch wel triest dit. Harry keek met grote ogen naar de vier studenten.
“Kijk Harry, je hebt nu een ultiem wapen tegen idioten!” Ik gniffelde en rende toen achter het team aan, het werd feest!

Ik zeulde een doos met flesjes boterbier de laatste trap op, George kwam puffend achter me aan met een doos vol pompoentaartjes en chocokikkers. Fred was al boven met een doos vol ander lekker eten. Het portretgat zwaaide open en we werden naar binnen geholpen. Het werd warm daar, maar de gezelligheid en de triomf werden niet minder. Dat Hermione in een hoekje zat te werken verbaasde mij niet meer. Ik zong een maffe ballade met Lee.

“Dansen deden de dodo’s zij aan zij.
Wiegel waggel, hopsiedee.
Dansen de hele nacht maar door.
Wiegel waggel hopsiedee.

Maarrrrrrrr niemand hoorde van hen, nimmer meer.
Van hun wiegel waggel, hopsiedee.
Nimmer dansten zij, de hele nacht maar door.
Van wiegel waggel, hopsiedee.

De dodo’s waren o zo dom.
Met hun wiegel, waggel, hopsiedee.
Dus sliepen zij de hele dag maar door.
Van ziegel, zaggel, snurkiedee.

De dodo’s sliepen tot hun dood.
Van ziegel zaggel hopsiedee.
In hun dood weerkeerden zij.
Van weegel, waggel, hopsiedee.

Zij dansten tot het morgenstond.
Van wiegel, waggel, hopsiedee.
Dansten tot hun geest niet meer stond.
Van wiegel, waggel, hopsiedee.

Dat was het einde van dansende dodo’s.
Met hun wiegel, waggel, hopsiedee.
Ook het einde, van dit lied.
Met ons, wiegel, waggel, hopsiedeeeeeeee.”

Gelach en geklap namen we met een gekke buiging in ontvangst. Ik nam nog een boterbiertje. Zingend, lachend, grappend brachten we de avond door. Pas toen professor McGonagall de leerlingenkamer binnenkwam en ons naar bed stuurde verlieten de leerlingen één voor één de vertrouwde kamer. Ik liep achter Lander Brown de trap op, ze geeuwde, ik lachte.
“Beetje moe, Lavender?”
“Ja, jij niet?”
“Wat is moe zijn?”
“Haha, heel flauw,” het was flauw, want ik wist donders goed wat moe zijn was, maar ik zat nog steeds in de kick van de wedstrijd. Dit gevoel, dacht ik terwijl ik in bed stapte, zou me absoluut helpen om een krachtige patronus op te wekken. Vreemd genoeg viel ik snel in slaap. Al was dat niet voor lang. Een harde schreeuw galmde door de toren. Ik was achteraf nog altijd verbaasd hoe dun de muren bleken te zijn als er aan de andere kant van de toren nog zo’n geluid te horen was.
“Wat was dát?” Vroeg ik terwijl ik mijn hoofd door de gordijnen rond mijn bed stak.
“Iemand die schreeuwde?” Hermione was al uit bed en trok een ochtendjas aan. Ik volgde met Lavender en Parvati haar voorbeeld. De andere twee meiden, die later van slaapzaal veranderd waren, aarzelden even, maar toen er vele voetstappen voor onze slaapzaal langs kwamen besloten ze mee te gaan.
“He, gaan we door met het feest?” Fred, altijd de lachwekkendste, rekte zich loom uit.
“Wat is er aan de hand?” Percy was tevoorschijn gekomen.
“Percy, toen ik wakker werd stond Sirius Black naast mijn bed met een mes in zijn hand!” Ron deed de leerlingenkamer tot doodse stilte vallen.
“Doe niet zo gek Ron,” de rest van Percy’s zin verwaterde toen professor McGonagall de leerlingenkamer binnenkwam.
“Wat is hier gaande?”
“Professor, mijn broertje heeft een nachtmerrie gehad-”
“HET WAS GEEN NACHTMERRIE, PROFESSOR, TOEN IK WAKKER WERD STOND SIRIUS BLACK NAAST MIJN BED MET EEN MES IN ZIJN HAND!”
“Doe niet zo belachelijk, meneer Weasley!”
“Vraag het maar aan hem!” Ron wees met een trillende vinger naar de achterkant van het portretgat. McGonagall keek hem wantrouwig aan, maar deed het wel. Ze kwam terug met een lijkbleek gezicht.
“Welke,” ze ademende diep, “hersenloze idioot heeft de wachtwoorden van deze week op een briefje gezet en deze laten slingeren?” Ik wist het antwoord al voordat hij antwoordde.
Arme arme Neville.

Reacties: