FanFic.nl

a cursed legacy

16

Elena was zo stijf van het lange stilstaan dat iedere vezel in haar lijf in brand leek te staan. Garrett had al snel door dat hij haar moest ondersteunen, want op eigen houtje zou ze nooit buiten zijn geraakt. Wat ze daar aantroffen overtrof hun ergste nachtmerrie. Marthe haar prachtige schilderijen lagen in stukken op de grond. Hun bed was aan flarden gescheurd en van de andere meubelen bleef er niet veel over dan brandhout. Wat erger nog het meest vreemde van al was, waren de lichamen die over de kamer verspreid lagen. Twee lagen slap op de grond, alsof ze dood waren. Maar dan was er nog een die stijf als een plank op het bed lag. En dan bedoelde ze echt als een plank. Het enige waar nog leven in zat waren zijn ogen, die de tweeling volgde bij iedere stap. Elena besloot dat ze hem maar beter even negeerde.
Fred en George waren nog steeds verstrengeld in een omhelzing, George zijn lichaam trilde zo hard dat zijn broer het enige was wat hem van vallen verhinderde.
'Waar zat je verdomme?' Riep George, terwijl hij zijn vuist tegen Fred zijn schouder sloeg. 'Even hulp gaan halen duurt toch niet zo lang? Waarom deed je er toch zo lang over?'
Een tweede klap werd al snel gevolgd door een derde, en een vierde. Fred moest zijn armen voor zijn gezicht houden om geen blauw oog op te lopen.
'George, rustig! We zijn zo snel mogelijk gekomen, maar het duurde enkele ogenblikken voor we iedereen hadden verwittigd. George het heeft geen zin om Fred ter plekke te wurgen.'
Een jonge vrouw wist met veel moeite tussenbeide te komen. Dat haar uiterlijk opmerkelijk was, dat was echt veel te zacht uitgedrukt.
Met dat kauwgom roze haar, die kleurrijke kleren. En dan nog maar te zwijgen van die kneuzing op haar wang, vast een gevolg van haar kleine avontuurtje met de magische deurknop.
'We zijn trouwens nog niet uit de problemen. We hebben er een paar weten uit te schakelen. Maar er zijn al weer nieuwe dooddoeners op komst. We hebben dus iedereen nodig willen we hier weg komen.'
'Je hebt gelijk. Sorry Fred...Ik was even...'
'Het is al goed. George.'
Fred klopte zijn broer op de schouder. Ondertussen richtte de vrouw met het roze haar zich tot de tweeling.
'Garrett en Elena. Wat fijn dat ik jullie eindelijk kan ontmoeten. Mijn naam is Tops.'
Ze stak haar hand uit, die Garrett eerst aannam. Elena wou zijn voorbeeld volgen, maar door haar gebroken ribben ging dit niet echt gemakkelijk.
Tops leek dit ook op te merken.
'Dat ziet er echt pijnlijk uit. Waarom zijn die gebroken botten nog niet genezen?'
'Omdat zoiets tijd vraagt?' Vroeg Garrett verward.
'En ik niet echt skelettine bij me had?' Voegde George er aan toe.
'Tijd? Die dreuzels zijn echt grappig. Gelukkig heb k hier nog een kleine voorraad bij me.'
De vrouw rommelde in haar zak, en haalde al snel een klein flesje boven.
'Het is niet veel meer. Maar met een slok zou je wel genoeg moeten hebben.'
Wantrouwig staarde Elena naar het flesje.
'Wat moet dit voorstellen?'
'Skelettine. Een slok hiervan en ieder gebroken bot geneest meteen. Probeer het wel niet uit te spuwen, het smaakt vreselijk.'
Elena was nog steeds niet overtuigd. In plaats daarvan keek ze naar George.
'Het smaakt misschien inderdaad als vergif. Maar het werkt fantastisch. En nu we toch bezig zijn. Als er iemand is die je kan vertrouwen, dan is het onze Tops wel.'
'George, je bent echt een schatje. Maar als je denkt dat ik met dat geslijm die vijf sikkels vergeet die je me nog schuldig bent, dan ken je me echt niet.'
'Wat kan ik zeggen? We niet waagt niet wint?'
Tops begon te lachen. George en Fred volgden al gauw haar voorbeeld. Er was iets tussen deze drie. Een vertrouwen zo puur, dat het gewoon echt moest zijn.
Dit was voor Elena de laatste reden dat ze hen misschien ook maar eens moest gaan vertrouwen.
Voorzichtig nam ze het drankje aan, en nam voorzichtig een slokje. Het viel haar meteen op dat ze over een ding niet hadden gelogen. Ze had nooit eerder in haar leven zo iets vreselijk gedronken. Het koste haar al haar wilskracht om dat vreselijke goedje door te slikken. Waar ze haar niet voor hadden gewaarschuwd was het vervolg. Waar haar ribben enkele ogenblikken nog gewoon pijn deden leek het er nu op dat ze in brand stonden. De pijn was zo overweldigend dat ze door haar knieën zakte en naar haar maag greep.
'El? Wat hebben jullie haar gegeven? Jullie doden haar nog!'
'Het zijn haar botten die genezen. Had ik misschien moeten melden, maar dat is niet altijd een aangename ervaring.'
'Botten die genezen? Laat me niet lachen! Help haar of...'
Garrett stond op het punt om zich op Tops te storten, maar Elena hield hem tegen.
Voor enkele ogenblikken was de pijn inderdaad ondragelijk geweest, maar hij verdween even snel als hij gekomen was. En toen leek het wel of ze na weken eindelijk verlost was van een veel te krap korset. Ze kon eindelijk weer vrij adem halen. En ze kromp niet langer in elkaar na de kleinste beweging.
'Het werkt, Garrett. Het werkt gewoon echt.'
Verbijsterd keek haar broer toe hoe ze zonder hulp weer recht ging staan. Ze draaide haar armen enkele keren rond om haar schouders los te maken en kromde haar rug. Allemaal zonder problemen.
'Dit...Dit is ongelofelijk. Denk je dat je zelf kan lopen?' Vroeg haar broer, die zijn eigen ogen nog steeds niet leek te geloven.
'Een hele marathon als het moet.'
Net op dat moment klonk er een stem aan de trap.
'Tops! Wezel! Het is nu niet het moment om een theekransje te houden. Kom naar beneden!'
De drie keken elkaar veelbetekenend aan.
'Dwaaloog is duidelijk niet in een goed humeur.' Zei George.
'Wanneer is die dat dan wel?' Voegde zijn broer er aan toe.

Reacties: