FanFic.nl

Standalones

Broederliefde

“Ik wist niet dat hij een ding had voor jonge meisjes,” snoof Ron.
Hermelien klakte met haar tong. “Waag het niet mij een jong meisje te noemen!”
“Te jong voor hem dan,” beet Ron haar toe.
Ze rolde met haar ogen. “Stel je niet zo aan, het scheelt maar zeven jaar.” Ze vouwde haar armen over elkaar en richtte haar rug richting hem. Ze had al verwacht dat hij het nieuws niet goed op zou nemen, maar het lukte haar ook niet om haar kalmte te bewaren.
“Zeven cruciale jaren,” kaatste hij terug. “Je bent pas twintig, hij is zevenentwintig. Hij wil waarschijnlijk al binnen een aantal jaar trouwen en kinderen, terwijl jij nog met je hoofd bij de oorlog-“
Hermelien draaide zich met een ruk om. “Waarom moet het bij jou altijd over de oorlog gaan?” gilde ze. “Houd je mond over de oorlog, je bent gewoon jaloers!”
“NATUURLIJK BEN IK JALOERS!” bulderde Ron.
Geschrokken deinsde Hermelien een stukje achteruit. Nog nooit had ze hem zo boos gezien.
“Natuurlijk ben ik jaloers als wij pas een jaar uit elkaar zijn en jij, gadverdamme, mijn broer aan de haak slaat!” Zijn ogen leken vuur te spuwen, hij balde zijn vuisten zo erg dat zijn knokkels wit werden, alle spieren in zijn lijf leek hij aan te spannen. “Verdwijn uit mijn ogen!” spuugde hij.
Hermelien durfde niets anders dan te gehoorzamen.

Eenmaal thuis liet ze zich vermoeid op de bank vallen. Ze wreef in haar ogen en zuchtte diep.
“Was het even erg als we verwachtte?”
Charlie stond nonchalant tegen de deuropening geleund. Hij liep naar haar toe om naast haar plaats te nemen en haar hand vast te pakken.
“Ik kan niet zeggen dat hij er blij mee was,” antwoordde ze. Ze probeerde naar Charlie te glimlachen, maar het weten dat Ron zo boos op haar was maakte het moeilijk om te glimlachen.
Charlie keek bezorgd. “Had ik toch mee moeten gaan?” vroeg hij.
Hermelien schudde snel haar hoofd. “Nee, nee, nee, ik denk dat dat het alleen maar erger had gemaakt. Hij had je letterlijk direct behekst. Van mij kon hij het al amper hebben, bij jou was hij uit elkaar gespat.”
Met zijn ruwe duim maakte Charlie cirkeltjes op haar hand. Het contact stelde haar gerust. Ze keek hem aan. “Gelukkig ben jij het allemaal waard,” zei ze en ze drukte een korte kus op zijn lippen. Ze wist het echter niet zeker. Ze wist niet of iemand het verliezen van Ron waard kon zijn.
Charlie glimlachte en trok haar tegen zich aan. Hij kuste haar kruin. “Ik zal morgen proberen met hem te praten als hij weer wat is afgekoeld. Deze vriendschap kan je niet verliezen, zeker niet door mij.”
Hermelien was dankbaar dat Charlie haar zo goed leek te begrijpen.

Charlie en Ron leken meer op elkaar dan Hermelien toe wilde geven. De relatie tussen haar en Ron was stukgelopen op kleine dingetjes die opstapelden. Ron was niet serieus genoeg, niet attent genoeg en te laks. Hermelien was te serieus, te bemoeiend en te ambitieus. Hermelien vond dat Ron haar nooit begreep; Ron vond dat hij voor haar minder belangrijk was dan haar opleiding. Ze besloten dat hun relatie waarschijnlijk enkel begonnen was door de angst tijdens de oorlog, en dat het voor iedereen beter was als ze uit elkaar gingen.
Er waren echter ook zoveel goede kanten aan Ron. Ron kon haar altijd aan het lachen maken, Ron kon haar laten ontspannen als ze streste over haar toekomst, Ron kon haar troosten als ze weer nachtmerries had over de oorlog. Veel van deze kanten zag ze ook in Charlie. Charlie had echter al een carrière, Charlie was serieuzer, Charlie was ouder. Hermelien duwde de gedachte weg dat ze misschien gelukkig kon worden met Ron wanneer ze beiden ouder waren en de oorlog beter hadden verwerkt.

Niet veel later klonk er getik tegen het raam. Hermeliens hart sloeg een tel over. Rons uil kwam een brief bezorgen. Ze herkende het meteen als een brulbrief. Met trillerige handen opende ze het raam en nam ze de brief aan. Wanhopig keek ze naar Charlie.
“Ik denk dat we hem beter meteen kunnen openen,” zei hij.
Ze wist dat hij gelijk had, maar het waren de woorden die ze niet wilde horen. Ze wilde niet dat Ron nog meer tegen haar zou schreeuwen. Ze ging naast Charlie zitten, die direct een arm om haar heen sloeg. De brief legde ze op haar schoot.
“Laat mij maar,” mompelde Charlie toen hij merkte dat ze te zenuwachtig was om de brief te openen. Hij scheurde de envelop kapot en Hermelien bereidde zich voor op geschreeuw en een schuldgevoel.
Rons stem klonk verrassend kalm. Hij had maar een paar woorden nodig om haar hart kapot te stampen. “Ik wil jullie nooit meer zien.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.