FanFic.nl

Standalones

Het maken van een brownie

Ron wilde dat hij zich even goed had ingelezen in de Dreuzelwereld als Hermelien dat had gedaan met de Tovenaarswereld toen ze naar Zweinstein ging. Hij was zo zenuwachtig dat hij het idee had dat zijn ingewanden om elkaar heen kronkelden en knopen legden. Het zou de eerste keer zijn dat hij de ouders van Hermelien zou ontmoeten sinds de oorlog, sinds hun reis naar Australië, sinds hij en Hermelien een relatie hadden.
Natuurlijk had hij haar ouders eerder kort gezien op de Wegisweg tijdens het kopen van schoolspullen, of had hij kort de hand geschud op King’s Cross. Het was echter niet zo simpel meer als toen, te veel was gebeurd, te veel was veranderd.

“Over twee uur moeten we Verdwijnselen naar pap en mam,” herinnerde Hermelien hem toen hij het halletje van haar knusse appartement binnenstapte. “Ik moet nog wat opdrachten doen voor mijn opleiding, kan jij de brownie maken?” Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte een korte kus op zijn lippen.
“Uh, natuurlijk,” schokschouderde Ron. Hij was geen huiself in de keuken, maar een brownie moest hem wel lukken, als hij een recept kreeg.
Hermelien glimlachte. “Dankjewel, Ronnieponnie.”
Ron rolde met zijn ogen en gaf haar een speelse stoot. “Je hoeft me niet per se belachelijk te maken om mijn verkeerde keuzes in het verleden.”
Ze lachte. “Alsof ik ooit een kans zou laten schieten.” Ze liet Ron los en liep richting de woonkamer, waar ze het best studeerde. “Het pak staat op het aanrecht!” riep ze over haar schouder.

In de keuken voelde Ron zich misplaatst. Zijn moeder had altijd voor hem gekookt terwijl hij opgroeide, en nu hij met George boven de Top Fop Shop woonde, hadden ze beiden het te druk met de winkel om te koken, en lieten ze eten bezorgen. Stiekem had Ron een huiself willen nemen, maar hij wist dat dat niet kon met Hermelien als vriendin.
Hermelien wist duidelijk dat zijn talenten niet in de kookkunsten lagen. Op het pak stond groot “Alleen water toevoegen!”. Desondanks bekeek hij het recept op de achterkant langdurig om zeker te zijn dat hij niets zou missen. De oven liet hij voorverwarmen terwijl hij op zoek ging naar een maatbeker. Hij rommelde door de keuken en maakte een grotere troep dan men zou verwachten bij het maken van simpele brownies. Eenmaal gevonden hield hij de beker triomfantelijk omhoog alsof het een sporttrofee was in plaats van een benodigdheid in de keuken.
De zoektocht naar een kom was korter dan die voor de maatbeker. Hierna liep Ron echter toch vast, en met schaamrood op zijn kaken liep hij naar Hermelien.
Hij klopte op de deur en stak zijn hoofd om de hoek. “Herm?”
Ze schreef haar zin nog af voordat ze opkeek. Ze begon te giechelen. “Waarom zijn je wangen even rood als je haren?”
Ron keek naar zijn vingernagels terwijl hij zijn vraag stelde. “Herm, wat is een garde?”
Hermelien probeerde haar lach te verbergen achter haar hand, maar slaagde hier niet in. Ron schaamde zich, maar niet genoeg om niet te zien hoe schattig ze er uit zag.
“Ik zal het je laten zien,” zei ze en ze begeleidde hem naar de keuken.

“Dit is een garde,” zei ze met een lach. “Hiermee kan je het water met de browniemix door elkaar roeren.”
Ron nam de garde van haar aan. “Dankjewel,” zei hij en hij drukte een kusje op haar neus. “Ga maar weer verder met je belangrijke zaken, ik ben druk bezig met het maken van de lekkerste brownie die je ooit hebt gegeten.”

Het werd niet de lekkerste brownie die ze ooit gegeten had. Ron had geprobeerd een spreuk over de oven uit te spreken waardoor deze automatisch uit zou gaan na 45 minuten; deze was echter mis gegaan en toen Hermelien een uur later de keuken inkwam, stond de brownie nog in de oven en de oven nog aan.
“Moet de brownie er niet uit?” vroeg ze. “De geur hier nijgt naar iets verbrands.”
“Bij Merlijns grootmoeder,” mompelde Ron terwijl hij de brownie uit de oven haalde. De bovenkant was meer zwart dan bruin. Ron pruilde.
“Ik kan het wel een beetje herstellen, denk ik.” Met een paar zwiepen van haar toverstaf werd de brownie iets lichter. “Beter dan dit wordt het niet denk ik.”
Ron zuchtte. “Zoiets simpels en het is al te moeilijk voor me. Ik kan helemaal niets met Dreuzeldingen.”
Hermelien giechelde en sloeg haar armen om zijn middel. Ze drukte zich tegen hem aan, maar bleef hem aankijken. “Kookkunsten zijn ook iets wat tovenaars onder de knie horen te hebben.” Ze giechelde.
Ze keek serieuzer toen Ron hier niet op reageerde. “Ron, is er wat?”
Hij haalde zijn schouders op. “Ik ben een beetje nerveus voor het ontmoeten van je ouders. Ik wil niet dat ze denken dat hun briljante dochter een domme flubberwurm aan de haak heeft geslagen omdat ik niets van hun wereld snap.”
Hermelien keek hem vertederd aan en legde haar hand op zijn wang. “Daar hoef je je geen zorgen over te maken, lieverd, ze weten dat je in een huishouden van tovenaars bent opgegroeid.”
Ron keek weg van haar lieve gezicht. “Ik heb maar enkele keren echte Dreuzels ontmoet. Ik kan nou niet zeggen dat ik een goede indruk heb gemaakt op de Duffelings.”
Ze streek een pluk haar uit zijn gezicht en stelde hem gerust. “Maar de Duffelings zijn vreselijke mensen, mijn ouders lijken in de verste verte niet op hen.”
Ron haalde diep adem. “Dat weet ik, maar..” hij twijfelde. “Er is zoveel gebeurd. Wij hebben samen met Harry zoveel meegemaakt. Dingen die je ouders nooit kunnen begrijpen omdat ze de Toverwereld niet kennen. En hun geheugen..”
Hermelien zuchtte. “We gaan het niet over de oorlog hebben. Mijn ouders weten in grote lijnen wat er gebeurd is, maar we hebben het er nooit over.” Ze haalde een hand door haar haren. “En over hun geheugen hebben we het ook nooit. Ze weten dat ik me alleen maar schuldiger ga voelen als we het hebben over de twee extra jaren die ik per ongeluk gewist heb.”
Ron voelde zich schuldig dat hij het onderwerp had opgebracht.
“Ik wil gewoon dat jij en mijn ouders elkaar leren kennen,” ging ze verder. “Jullie zijn allemaal te belangrijk in mijn leven om onbekenden te blijven.”
Ron glimlachte en drukte een kus op haar lippen. “Ik doe niets liever dan jou gelukkig houden.”

Een half uur later Verdwijnselde het duo naar Hermeliens ouders, met een lichtelijk aangebrande brownie onder de arm.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.