FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 39: Boyfriends, sigh

Norren POV.
Een nieuwe maan liet het meer als een zwart satijnen gloed door het Schotse landschap glijden. Maar voor deze schoonheid had ik nu geen oog. Ik wachtte op hem. Een straal licht vanuit het kasteel deed het donkere terein even oplichten en ik liet me terugzakken in de schaduwen van de muren. Pas toen ik zag dat het T. was kwam ik weer naar voren.
“Hey,” ik riep zachtjes, maar omdat er niemand anders was hoorde hij het en draaide hij zich met die ontwapende glimlach om.
“Hey,” groette hij me, met een opkomende blos op zijn wangen. Ik pakte mezelf bijeen en gaf hem een knuffel, die hij gretig beantwoorde. Ondanks dat ik een jaar jonger was dan hij stak ik een centimeter of drie boven hem uit, waardoor, tijdens de knuffel, hij precies in het kuiltje van mijn schouder en nek zijn hoofd kon leggen. Ik had mijn armen bovenlangs om hem heen geslagen en kroelde zijn donkerblonde piekhaar, zijn armen lagen om mijn middel en gleden naar mijn schouders. Ik wist later niet meer hoelang we zo gestaan hadden, maar toen een uil plotseling overvloog lieten we elkaar los, hoewel onze handen verstrengeld bleven. Dit was niet de eerste keer dat we elkaar zo zagen. Het was begonnen na de wedstrijd Slytherin versus Hufflepuff. Ik had hem overeind geholpen toen hij van de trap was gevallen. We waren aan de praat geraakt en na een zware volle maan kwam hij me als enige opzoeken in de ziekenzaal, op mijn zusje na dan. Zodoende bloeide er steets meer tussen ons en sinds begin april waren we een stel.
Ondertussen liepen we langzaam heuvelafwaarts, en hoewel we beiden morgenmiddag een examen hadden, maakten we hier tijd voor. Bij het meer dat nu meer een grote zwarte gepolijste parel was volgden we de oever. Ik liet Tim zijn hand los en legde die op zijn linkerschouder, zijn rechterarm gleed in mijn kontzak en we liepen verder. Tim, of eigenlijk Timothy, werd door velen T genoemd. Hij was een vijfdejaars Ravenclaw, hij had zijn moeder verloren toen hij drie was en zijn vader was hertrouwt met een andere vrouw, met wier hij nog drie kinderen had gekregen, Tim was hierdoor de onbelangrijke zoon geworden. Misschien droeg hij daarom zwarte eyeliner en kisten met roze en blauwe veters. Hoewel ik nog maar veertien was, stak hij me aan met een gewoonte; roken. Het voelde lekker, ik kreeg er een kick van die ik van mezelf niet kende. Zodoende dat we nu in het donker armen om elkaar heen hadden geslagen en rokend van dezelfde sigaret. Het smalle pad langs het meer splitste zich in tweeën. Meestal ging men naar rechts, terug naar het kasteel, maar nu liepen we naar links, ik wist nog niet waar dit heen leidde en het deed er ook niet toe. Tim was nu het enige dat telde. Het pad eindigde bij een groot houten huis aan de rand van het meer. De deur was niet op slot toen Timothy eraan morrelde en we glipten naar binnen. We stonden op een meter brede steiger die aan drie kanten langs de muren liep. De vierde muur was een dubbele deur naar het meer, in het midden lag een kleine vloot aan maar al te bekende bootjes. Hiermee waren we met elf jaar aangekomen op het kasteel. In het donker grijnsde Tim en ik naar elkaar en stapten toen in de grootste van allemaal, die van Hagrid uiteraard. Even wankelde het ding hen en weer maar lag toen stil. Op de bodem kroop ik voorzichtig, om niet om te slaan, naar T toe. Elk lichaamsdeel dat ik passeerde raakte ik aan, zijn schoen trok ik uit, ik streelde zijn kuit, gleed met een hand langs de binnenkant van zijn bovenbeen naar zijn onderbuik. Tim zijn stem werd hees toen hij zacht kreunde. Hij zakte achterover toen ik langzaam zijn blouse opende en met mijn vingers zachtjes naar zijn borst gleed. Hij greep de randen van de boot vast toen ik boven hem hing en alleen met mijn mond zijn nek, zijn borst en lippen kuste. Ik wist niet hoelang we er waren, maar ik wist wel wat ik deed, of wat hij deed.
Ik ontdeed T van het stof, soms met handen, soms met mijn mond, maar alles gebeurde als in slowmotion en ik ontdekte voor het eerst heel bewust een ander mannelijk lichaam. Een lichaam dat ik nu beschouwde als een paradijs, als het beste ijsje of de satijnenlakens in mijn slaap. Ik gleed met mijn handen over zijn bovenlichaam, zijn handen kneden door mijn bruine haren, maar mijn hoofd lag tussen zijn benen. Tim kreunde toen ik stopte en naar zijn mond zocht. Hij draaide me op mijn rug en kuste me ruw, zijn tong- met piercing- gleed over mijn droge lippen, en ik opende mijn mond. Voordat ik een kreun kon laten ontsnappen zoenden we alweer, intenser werd het spel, natter, meer en meer in een extase. Pas toen er in een boom vlakbij een koekoek haar lied begon merkten we pas dat de zon op was gekomen. Maar we stonden nog niet op, ik lag op mijn rug met Timothy tegen me aangedrukt. Hij streelde mijn buik, ik kreeg kippenvel, hij lachte zacht en gleed met zijn beringde middelvinger lager en lager en ik hapte naar adem. Ik voelde elke zenuw in mijn lijf en ik kreunde toen ik het niet meer tegen kon houden en Tim kwam overeind alleen om waar zijn hand lag te duiken en ik voelde mijn jongeheer groter voelde worden en liet een diepe adem ontsnappen. Tim kwam weer terug. Ik legde een hand op zijn wang en nam wat wits weg uit zijn rechtermondhoek. Hij glimlachte en drukte een kus op mijn lippen, hij wou weer gaan liggen maar ik hield zijn hoofd vast en bleef hem kussen. Pas toen we in de verte mensen hoorden komen kleedden we elkaar aan en glipten toen tussen de bomen door terug naar het terrein. Tijd voor een ontbijt, hand in hand met een intens tevreden en verliefd gevoel.
De Grote Zaal was half leeg toen we binnenkwamen, nog altijd hand in hand en namen plaats aan de tafel van Ravenclaw. Ik schonk ons beiden koffie in, de eerste dag was ik verbaasd dat ze dat aan ons gaven, maar nu zou ik in de examentijd niet meer zonder kunnen. Tim dronk het zwart zonder zoetmiddel- hij grapte dat het gelijk stond aan zijn ziel- maar ik deed er graag een theelepel honing in. Ik was bezig met mijn cornflakes toen er ineens iemand naast me ging zitten ik keek op en keek recht in het grijnsende gezicht – met wallen- van mijn zusje.
“Dus...” begon ze met een opgetrokken wenkbrauw. Ik at verder.
“Wie is deze schone jongeman?” Ging ze verder.
“Ik ben Timothy en jij?”
“Nayla, zijn zusje.”
“Ah, de rebel.”
“Noemt hij me zo?”
“Nee, hij noemt je mess.”
“Mess?”
“Ja.”
“Hm. Mooi.”
“Wat?”
“Wel, als ik dan een ‘mess’ moet wezen, dan kan ik beter een hot mess zijn, nietwaar?” Hot? Hm, misschien, zo had ik nog niet eerder naar haar gekeken. Maar haar afgetrapte gympen, witte korte mouwen t-shirt van AC/DC, haar tuinbroek met vier keer omgeslagen pijpen, twee verschillende sokken, een ketting met een een hondenpootje eraan en haar vingerloze handschoentjes die van een gek soort materiaal gemaakt leken te zijn maakte haar inderdaad een mess. Hot... wat was het dat haar hot maakte? Misschien dat ze gracieus, en bot bewoog, misschien haar bleke huid, en haar zwarte krullen die nu rommelig en kort rondom haar hoofd dansten en misschien de uitdagende blik in haar ogen en de spottende open glimlach die ze continue droeg. Ja, hot dat was wel een woord voor haar. Voor het eerst zag ik ook dat ze vrouwelijke vormen kreeg. Het was nog pril maar het was er overduidelijk.
Tim lachte en maakte een pose waarbij hij een hand achter op zijn hoofd legde, eentje blies hij een luchtkusje en knipoogde naar Nayla. Zij echter keek hem aan alsof ze hem verdacht een kobolt te zijn.
“Dat is flirten, niet een hot mess.”
“Wat doet een hotmess dan?”
“Wil je dat écht weten?” Ze had een uitgestreken gezicht en ik wist wat er komen ging, maar ik zou haar broer niet zijn als ik haar tegen zou houden.
“Ja natuurlijk... hoezo?”
“Gewoon. Ik moet echter gaan.”
“Oh...”
“Zie je later, Norren.”
“Ja, succes met je examens vandaag.”
“Ja jij ook, en Timothy? Ik zou je havermout pap niet opeten als ik jou was.”
“Hoezo niet?”
“Omdat ik het met Fred en George heb behekst.” En weg was ze, Tim zijn lepel hing halverwege naar zijn mond die open hing in opperste verwarring.
“Wat?”
“Ja, ze waarschuwde me gisteren al dat ze het gingen doen.” Tim keek me aan met een oppeilbare blik.
“Je dacht er niet aan om me te waarschuwen?”
“Nah... iedereen moet een keer hebben meegemaakt wat ze kan doen...”
“Jij niet?”
“Doe ik al, ben haar broer, thuis houdt ze echt niet op hoor.”
“Juist...” resoluut schoof hij het bord weg. Even bleef hij zitten maar marcheerde toen naar de Gryffindor tafel waar Nayla zat met de anderen. Ik volgde, niet omdat ik hem wou beschermen, dat kon hij prima zelf, maar omdat ik vooral niks wilde missen.
“Jij!” En daar op dat moment maakte hij de eerste fout. Mijn zusje hield niet van agressieve toontjes die nergens op sloegen. Ze keek niet eens op maar at rustig verder aan haar beschuit.
“Ik praat tegen je!” Fout twee,hij zei haar naam niet, dus voelde zij zich niet aangesproken.
“Ben jij homofoob?” Er klonk een adem die scherp werd ingezogen door meerdere mensen. Ik glimlachte inwendig.
“Homofoob...” nu keek ze traag op, “homofobie, onberedeneerde angst voor of afkeer van homo’s en homoseksualiteit, bedoel je?”
“Ja!” Het klonk alsof er een kind van zes boos was dat de ander gelijk had.
“Nee... nee niet bepaald...” ze keerde hem de rug toe en at verder. Tim keek haar met vernauwde ogen aan.
“Ik praat nog met je!”
“Oh... je schreeuwde iets wat ik niet begreep dat het tot mij gericht was, en je vraag was bot en onredelijk, dus nee, jij praat tegen mij, ik niet tegen jou, T. Oh en Norren je hebt een idioot uitgekozen om verliefd op te worden.” Ik haalde een schouder op.
“Ach, ieder vriendje dat ik krijg of had, behoort minimaal een keer tegen de lamp te lopen met jou, zodat ze weten uit welk hout je gesneden bent.” Ze keek om en grijnsde.
“Slimme tactiek, je hoort Timmetje, je loopt nu en wellicht nog vaker tegen mijn houten lamp, fijne dag.” Timothy keek woest en keerde zich tot mij.
“Doet ze altijd alsof ze alles weet?”
“Ja, meestal heeft ze gelijk...”
“Meestal?” Nayla keek naar mij met opgetrokken wenkbrauwen.
“Wanneer niet dan?”
“Toen je dacht dat Kyle een leuk persoon was.” Even keek ze me aan en schoot toen pardoes in haar blaffende lach.
“Dit zit!”
“Hoeveel?” Ik keek even naar Lee Jordan, die een stuk perkament uit zijn zak haalde.
“Dit jaar... 10 voor jou, Norren en 17 voor Nayla...-”
“Ha!” Ze stompte met haar vuist in de lucht. Ik lachte.
“Oh wacht maar, jij dondersteen!” Ze lachte nog een keer en sprong overeind, en begon te rennen.
“Niet zo snel jij!” ik grijnsde en rende achter haar aan. Ik was dan met woorden minder scherp, mijn lichaam deed het des te beter. Maar het duurde desondanks toch nog ruim vijf minuten voordat ik haar te pakken kreeg, zwerkbal maakte haar lichaam behoorlijk krachtig. Helaas na een seconde of twintig trokken professor Lupin en McGonagall ons uit elkaar en kregen we- nutteloos- strafwerk. Onze vrienden volgden ons toen we de zaal uitliepen, Tim op onze kielzog, nog steeds met een gezicht van een oorwurm. We liepen naar boven, tijd om te leren voor die o zo lekkere examens. Terwijl we liepen had ik een arm om mijn zus heen gelegd en botste we grappend met de heupen tegen elkaar.


Later
“Dus al met al, professor Lupin heeft me verteld wat er volgens hem gebeurd is tussen hem en mam.” Ik zat met mijn blote bovenlijf tegen de muur van het Krijsende Krot. Nayla zat op het bed in een zomerpyajama en haar warrige haren die nu alweer wat langer werden.
“En verschilt dat dan veel met die van haar?”
“Sommige dingen wel, bijvoorbeeld hoe hij voor haar voelde.”
“Da’s logisch...”
“Ja...”
“Ik vraag me af hoe zijn nachten zijn geweest...”
“Dan ik wel... het schijnt-”
“Ja die toverdrank is waar, maar ik heb het nog niet voor elkaar gekregen om die te maken, de ingrediënten zijn verdomd lastig aan te komen, zeker zonder geld...”
“En met professor Lupin met de Marauders map...”
“Ook dat...” Even was het stil tussen ons.
“Weet hij dat je-?”
“Weenie, hebben het er niet over gehad... en sinds die ene keer hebben we elkaar niet meer gezien bij volle maan.”
“Ah, dat wordt hopen van niet dan...”
“Of juist wel, misschien dat ie wel wil helpen...”
“Yeah right en McGonagall gaat ons ineens voortrekken he...”
“Kop op, zus, we hadden ook niet gedacht dat jij met een voortvluchtige moordenaar gesprekken zou voeren...”
“Op die paar korte gesprekjes na hebben we dat ook niet...”
“Da’s waar... zullen we terug gaan?”
“Goed plan.” Gezamenlijk verlieten we het vervallen huis, door de tunnel terug naar het school terrein. Ik liet Nayla voor gaan bij de uitgang en ze was net weg toen ik haar een verbaasd:
“Professor Lupin, wat doet u hier?” Hoorde zeggen. Ik twijfelde even maar besloot toen dat ze dit niet alleen moest ondergaan en klauterde het gat uit.
“Ah mr. Potter, komt u beiden maar mee.” We wisselden een blik, volle maan was nu nog geen excuus. Maar hoe we onder een eventuele straf uit kwamen wel. Ik dacht aan McGonagall om haar op een of andere manier te laten weten dat we in de problemen waren. Ik wist ook dat Nayla zat te denken aan een of andere briljante ontsnapping. We zouden het wel zien.

Reacties:

narcissa zei op 8 jan 2018 - 14:11:
Yeah Norren.
Leuk hoofdstukje dit heel lief Tim een Norren aan.