FanFic.nl

Their legacy (or: part two.one of the Potter family)

Hoofdstuk 42: The End

De resultaten van de examens kregen we twee weken later. Ik sloeg met vlag en wimpel voor alle vakken. Hermione deelde mee dat ze dreuzelkunde en waarzeggerij liet vallen zodat ze weer een normaal rooster kon volgen. Zodoende dat we op de op twee na laatste dagen op Hogwarts buiten in het gras lagen en toe keken hoe Fred, George en Lee de reuzeninktvis zijn tentakels kietelde. Zelfs ik was te loom om een poot te verzetten. Ik zag Norren als vanouds met zijn vrienden onder een eik zitten kletsend, ik wist dat Timothy- of mister paranoïa zoals ik hem noemde- hem verboden had om met zijn vrienden op te trekken. Gelukkig was het nu voorbij. Het was opnieuw, realiseerde ik me, een jaar waar het eind-al-goed waarheid werd. Sirius was ontsnapt en zou me meenemen op vakantie. Norren was weer blij, Hermione was allang weer vrienden met Harry en Ron en als ik zo nadacht was dit jaar best heftig geweest. We hadden een wedstrijd verloren, twee gewonnnen, vriendjes die het uit maakte, vakken die véél van ons vroegen- zelfs van mij en m’n ring- om maar te zwijgen van alles wat er om ons heen gebeurde.
Een plotse schaduw viel over ons, ik keek op.
“He Hagrid,” groette ik hem. Hij keek ons grijnzend aan, tenminste dat naam ik aan gezien de twinkeling in zijn ogen, rond de mond zat gewoonweg teveel baard.
“Raad es,” oh er was nog iets goeds gebeurd?
“Eh je hebt promotie gekregen?”
“Nee, ik mag eigenlijk niet blij wezen, nu Black ontsnapt is enzo, maare, Bucky is ‘m gesmeerd!”
“Wát?” Ik stond versteld van m’n eigen acteeertalent. Ik stond op, de anderen volgden mijn voorbeeld.
“Ja, ik mot ‘m niet goed vastgebonden hebben ofzo, maar hij is weg! Pleite!”
“Maar dat is geweldig Hagrid!”
“Ja, ‘k was eerst een beeje bang dat Lupin ‘m aangevallen had, maar hij zeg da ie niks opgepeuzeld heb,”
“Wat?”
“Oh...wete jullie da nog nie? Vannochtend, tijdens ‘t ontbijt, had Snape z’n Slytherin’s late wete dat Lupin ‘n weerwolf is. Nou is ie z’n bullen pakke.”
“Z’n spullen pakken? Waarom?”
“Waarom? Tjee, omda ie niet nog een keer zo’n risico wil hebbe natuurlijk!” Harry en ik keken elkaar aan.
“Ik moet met hem spreken,” zeiden we tegelijk.
“Oh, maar als hij zijn spullen aan het pakken is, denk ik niet dat er nog iets is dat we kunnen doen...”
“Maakt niet uit, ik moet hem toch spreken,” Harry en ik lieten de andere drie achter bij het meer en begaven ons naar de tweede verdieping, de deur naar zijn kantoortje stond open, toch klopten we aan.
“Kom binnen, ik zag jullie al aankomen,” o ja, hij had de kaart en was een van de makers...
“Is het waar professor?” Harry en ik kwamen binnen, even flitste het verleden over zijn gezicht, hoe vaak had hij James en Sirius niet zo eensgezind binnen zien komen?
“Ik ben bang van wel,” hij stopte een klein stapeltje boeken in zijn koffer.
“Maar waarom? U bent de populairste leraar Defence Against the Dark Arts, sinds vele jaren!”
“Nayla, morgen zullen de eerste uilen komen waarin ouders niet willen dat hun kinderen les krijgen van een weerwolf...”
“Niet van de mijne, die is er zelf een...” merkte ik droogjes op. Lupin glimlachte.
“Een uitzondering op de regel.”
“Houden... houden we wel contact?” Harry keek even verslagen maar toen Remus zijn vraag bevestigde klaarde zijn gezicht ietwat op. Hij was al dagen een beetje somber.
“Aangezien... ja, aangezien ik jullie docent niet meer ben, hoef ik me niet schuldig te voelen als ik dit aan jullie terug geef. Misschief Managed.” Hij wees op de kaart die blank werd en het in mijn handen legde.
“Ik spreek jullie snel,” Was dit het dan?
“Professor?”
“Ja?”
“Mogen we u nu Remus noemen?”
“Graag zelfs,” hij glimlachte. In de deuropening verscheen Dumbledore die ons even gadesloeg.
“Het rijtuig staat voor Remus, zeker weten dat je geen hulp wilt?”
“Nee, het lukt wel professor,” ik kreeg de indruk dat hij zo snel mogelijk wilde vertrekken.
“Het ga je goed, professor,” Remus schudde Dumbledore de hand en verliet het lokaal. Ik keek even om me heen en bedacht me toen ineens iets.
“Ik ga achter hem aan,” deelde ik mee, alvorens het kantoor uit te rennen. Halverwege de eerste verdieping haalde ik hem in.
“Pr- Remus?”
“Nayla...wat is er?”
“Ik weet niet zo goed waar te beginnen... maar... hield u... van mijn moeder?”
“Rebella... ja, ik hield van al mijn vrienden. De relatie tussen je moeder en mij was een tienerromantiek. Ik wil je niet beledigen Nayla, het is zoals het was.”
“U zei... u zei dat u spijt had dat-” ik brak af, we liepen de marmeren trap af.
“Ik heb geen spijt dat het over is tussen Rebella en mij, maar dat ik Norren niet heb zien opgroeien.”
“Daar... daar kan u verandering in brengen, althans een beetje...”
“Hoe dat?”
“We hebben geen vader, we hebben een moeder die niet met zichzelf om kan gaan... Ik zeg niet dat u hem in huis moet nemen, maar meer... een steun op afstand ofzo...” Remus wierp een vreemde blik opzij. Ik grijnsde schaapachtig.
“Waar is hij?”
“Norren? Daar bij het meer...”
“Laat hem maar hier komen,” wat? Oh oke... Ik begon te rennen. Drie minuten later stonden we gedrieën bij zijn koets.
“Norren, ik weet dat ik er niet voor je geweest ben, maar ik accepteer je als zoon, als je me hebben wilt,” wat kregen we nu dan?
“Zonder meer!” Norren straalde.
“Ik moet nu gaan, ik hoop jullie beiden snel weer te zien,” we knikte beiden en schudde zijn hand. Hij stapte in en terwijl de koets wegreed zonder paarden, pakte Norren mijn hand en zo keken we het ding na tot het door de poort verdwenen was. Toen draaiden we ons om en keerden terug naar onze vrienden.

De trein kwam met een lange sis tot stilstand. Ik zuchtte diep en sprong achter mijn vrienden aan de trein uit. De bagage sleepten we achter ons aan. Het perron stroomde snel vol met leerlingen die begroet werden door mensen die hen ophaalden. Norren had met van te voren gewaarschuwd dat mama er zou staan. Mevrouw Weasley begroette ons als eerste en nam na haar kinderen Hermione, Harry en mij in haar armen. Het was alsof ze instinctief aanvoelde dat ik opzach naar de zomer en me extra stevig omhelsde.
“Kom langs deze zomer,” zei ze zachtjes.
“Als ik weg kan komen van mijn moeder,” antwoodde ik met een klein lachje, fijn om zo welkom te zijn. Ze liet me los, ik begon afscheid te nemen van mijn vrienden, Harry als eerste, want zijn oom stond al ongeduldig te wachten.
“Hou je taai, Harry, we staan achter je, okay?” Ik voelde hem knikken en na een laatste knuf liep hij naar zijn oom toe. Het deed pijn hem zo te zien vertrekken. Een voor een nam ik afscheid van Ginny, Ron, Fred en George, ze beloofden me om me zo snel mogelijk weg te krijgen van mama, met Norren uiteraard. Toen verdwenen ook zij door de poort naar de dreuzelwereld. Ik nam afscheid van Neville, Dean en Seamus, ik voelde me leger en leger worden. Uiteindelijk nam ik afscheid van de trein zelf en liep toen naar Norren toe die mij tegemoet kwam, beiden hadden we natte wangen. Hermione voegde zich bij ons.
“Hermione, weet je nog dat we op de astronomietoren stonden?” Norren was al volledig op de hoogte van mijn plannen en nam ongemerkt Wibble van me over.
“Ja, hoezo?”
“Nou... hij heeft me wat gevraagd.”
“Toch niet of je wou trouwen he?” We lachten, oprecht, blij en zorgeloos.
“Nee, al komt het wel op vertrouwen neer.”
“Wat?”
“Sniffles heeft me meegevraagd... voor de zomer.” Nu keek mijn vriendin me aan met een blik die meer zei dan duizend woorden. Ik glimlachte echter blij.
“Ga je-?”
“Met hem mee? Jazeker,” ik glimlachte breder en Hermione keek me ongelovig aan.
“Je... je bent knetter, weet je dat?”
“Hermione, je weet dat het weinig zin heeft dit tegen mijn zusje te zeggen he?” Norren legde zijn onderarm om haar schouder en keek me schalks aan.
“Ja, maar het moet gezegd worden,” ik gniffelde.
“Hermione, ik dank je voor je wijze woorden,” ze keek me met de blik die zijn Ron en Harry al vaker gaf; ik hield mijn mond. Even was het stil, toen omhelsde ze me.
“Schrijf, oké? Schrijf.”
“Tuurlijk! En Hermione het is slechts vakantie! Niet het einde van de wereld!”
“Ja oké, maar dan nog!”
“Fijne zomer,” ik liet los.
“Jij ook.” En daarmee, nadat ze Norren ook een knuffel had gegeven, verliet ze perron 9 3/4. Ik keek Norren aan.
“Ga naar de Weasleys als het niet meer gaat met mama, oké?” Hij knikte en sloot me in zijn armen, ik was nog steeds even groot als hem.
“Veel plezier met Sirius,” ik grijnsde ook al kon hij kon hij dat niet zien.
“Dat komt wel goed.” We lieten los en liepen naar de uitgang. Daar namen we voorgoed afscheid voor de zomer. Ik liet hem eerst gaan en volgde erna met mijn koffer. Ik had een week eerder met Sirius afgesproken dat ik aan de achterzijde van het station op hem zou wachten tot zeven uur, de klok wees tien voor zeven aan.
Ik manouvreerde handig om een zwerm toeristen heen en begaf me naar de uitgang. Alvorens de hoek om te slaan. De koffer had goddank wieltjes. De zomerzon scheen nog vrij krachtig voor het tijdstip, en terwijl ik de tweede hoek omsloeg zette ik een goedkope, te grote zonnebril op. In de schaduw van de tegenoverliggende gebouwen zat een roetzwarte hond netjes aan de kant te wachten. Ik glimlachte en stak over.
“Hi, Sniffles, tijd om te gaan.” Ik sleepte mijn koffer en Sirius mee, mijn hand op zijn kop houdend, zodat het nog enigszins leek alsof ik hem meenam. We verlieten London in Blingfield Park. Toen we weer tevoorschijn kwamen- wat was er gebeurd?- stonden we in een grot die uitkeek op de Noordzee.
“Wat was dát?” Ik draaide me om naar Sirius die tegen de rotswand ging zitten.
“Wat was wat?”
“Net waren we in Londen!”
“Oh verdwijnselen en verschijnselen...”
“Oh... waarom voel ik mij nu niet ziek dan?”
“Ik heb er ook geen last van... Nooit gehad ook.” Hij grijnsde, de grote ogen in zijn kassen glommen, ik fronste.
“Sirius... heb je koorts?”
“Ja...”
“Shit...”
“Ja...” Hij rilde. Ik pakte een xl vest uit mijn koffer en sloeg dat om hem heen.
“Dan zal ik voor je zorgen.”
“Dankje...”
“Geen probleem,” ik meende het. Ik maakte van het eten dat ik zowel van school als van de trein had meegenomen een bizarre maaltijd met wortels, brood, pompoensap, chocokikkers en appels een maaltijd. Ik zorgde voor vuur door de grot te verlaten en hout bij elkaar te speuren. Ik jatte uit een nabijgelegen dorpje een stel synthetische goedkope truien en ik zorgde voor flessen water. Het duurde twee dagen voordat de koorts verdwenen was.
“Nayla?” Ik werd traag wakker met een stijve nek bij gebrek aan een fatsoenlijk kussen.
“Hm...?”
“Wordt wakker, gek.” Gek? Ik opende mijn ogen. Een bekend gezicht hing boven me. Geschoren, schoon, met kortere haren dan ik me herinnerde.
“S..Sirius?”
“De enige echte,” hij was beter! Ik ging overeind zitten en grijnsde. Zijn armen lagen al om me heen.
“Het is goed je te zien...”
“Jou ook, blij dat je weer beter bent.”
“Oh... jij hebt voor me gezorgd?”
“Ja...”
“Oh...”
“Ja...”
“Zullen we?”
“Graag...”

Reacties: