FanFic.nl

Zwart gat

Alleen

Voorzichtig open ik mijn open, een zacht lentebriesje waait over mijn gezicht. Ik probeer op te staan, maar moet onmiddellijk terug gaan liggen. Mijn hoofd tolt en mijn lichaam voelt vreemd aan. Alsof het niet mijn lichaam is, maar dat van een onbekende. Voorzichtig probeer ik rond me heen te kijken om te weten. waar ik ben, want dit lijkt niet op mijn slaapkamer. Integendeel, rond mij liggen er tientallen lege autowrakken. Ik heb geen idee hoe ik hier terecht ben gekomen, ik herken deze verlaten plaats zelfs niet. Er is geen mens te zien en het lijkt wel al jaren verlaten. De auto's liggen hier eenzaam te roesten. Ik ga terug liggen, mijn hoofd tolt nog erger dan daarnet. Enkele minuten blijf ik zo liggen, roerloos als een soort barbiepop tussen de lege autowrakken op de grond. Wanneer het tollen in mijn hoofd over is, sta ik voorzichtig op, enkele meters verder zie ik mijn schoudertas liggen. Ik wandel er naartoe en haal mijn portefeuille eruit. Er is niks verdwenen en als ik verder in mijn tas kijk, zie ik dat ook mijn gloednieuwe gsm er nog in zit.Ik leg hem aan en zie tot mijn verbazing dat het zaterdag is. Normaal ga ik vrijdagavond altijd met Elody op stap. Wat doe ik hier dan helemaal alleen, vraag ik mezelf af. Ik denk na over wie ik zal bellen om te [/pink]komen halen. Maar wat moet ik dan zeggen? Ik weet niet eens waar ik ben. Ik zal dan maar proberen om een uitgang te vinden zeker, denk ik bij mezelf. Wanneer ik een auto met een nog niet gebroken spiegel zie, kan ik het niet laten om er in te kijken. Ik zie er vreselijk uit, mijn make-up is uitgelopen alsof ik heb gehuild en mijn haar zit vol met aarde. Ik kijk naar mijn kleren, ik heb een zwart topje met een rood rokje aan met zwarte naaldhakken. Ik herken mezelf bijna niet, ik lijk wel een goedkoop hoertje. Dit zijn toch mijn kleren niet, denk ik bij mezelf. Verward over wat er met me is gebeurd, vind ik eindelijk een uitgang. Ik kom uit op een klein smal weggetje dat aan de ene kant richting een bos gaat. Dus kies ik maar de andere kant, zonder te weten waar ik zal uitkomen. Na een uur te hebben gewandeld, val ik plots neer. Ik ben totaal uitgeput, ik kijk in mijn tas om nog iets drink- of eetbaars te vinden. Uiteindelijk vind ik nog een Twix-reepje en een flesje met nog wat water in. Ik drink het water op en eet een stukje van de Twix. Ik sta terug op en loop verder. Het gaat gelukkig al wat beter om verder te gaan. Na nog twintig minuten doorstappen, kom ik eindelijk aan in één of ander woonwijk van een stad. Er is geen mens te zien op straat, ik voel me niet veilig zo alleen. Ik wandel door tot ik in het centrum kom. Daar zoek ik een het eerste beste café op en plof me neer op één van de stoelen aan een tafeltje. Zodra ze me gezien hebben, komt er al een dienster vragen wat ik hebben wil. Ik bestel een cola en kijk om me heen. Ik herken nog steeds niets. De cola wordt voor me neer op de tafel gezet en ik drink het in één teug uit, iedereen die het heeft gezien, kijkt me met vreemde ogen aan. Maar dat kan me op dit moment niet schelen. Ik heb erger zorgen momenteel. Ik strompel verder door de stad, want ik durf niet naar huis. Mijn ouders zullen vast woest zijn dat ik nu pas thuis zou komen en ik kan het niet eens uitleggen omdat ik zelf niet weet wat ik gedaan heb. Misschien moet ik Elody bellen, denk ik bij mezelf. Ik haal mijn gsm uit en zoek het nummer van Elody. Gespannen wacht ik tot de telefoon over gaat. Stel dat ze niet opneemt, want moet ik dan doen? vraag ik me bang af. Gelukkig neemt ze al snel op.
" Ah, je durft me nog te bellen", tiert ze door de telefoon," ik had op z'n minst verwacht dat je me morgen pas durfde te spreken!" Geschrokken van haar reactie, duurt het even voor ik iets kan terug zeggen.
" Waar heb je het over?" vraag ik uiteindelijk.
"Je gaat me nu niet vertellen dat je niet weet waarom ik boos ben, ik dacht dat ik dat gisteren duidelijk genoeg had uitgelegd!" schreeuwt ze verder.
"Weet jij nog wat er gisteren is gebeurd?" vraag ik haar.
"Dat is nu wel het toppunt. Ja, natuurlijk weet ik dat nog, denk je dat ik last heb van korte-termijn-geheugen misschien. Ik had nooit gedacht dat juist mijn beste vriendin zoiets zou denken van mij." Roept Elody.
"Kunnen we misschien afspreken, zodat je kan vertellen wat er is gebeurd gisteren, want ik weet er niets meer van", zeg ik zachtjes.
"Was je dan zo zat? Je hebt dus lekker plezier gemaakt met Kathy. Nu je een nieuwe beste vriendin hebt, heb je mijn niet meer nodig en dat komt goed uit wat ik wil jou niet meer zien!" antwoord ze pinnig. Nog voor ik iets kan terugzeggen, heeft ze al afgehaakt. Ik begrijp er echt niets van, waarom is Elody zo boos en wie is Kathy? Verward, boos en gespannen slenter ik door een onbekend stad. Ik kan niemand bereiken, want mijn ouders zouden boos zijn, Elody is al boos, mijn broer, Thomas zit op zijn kot in Gent en ik heb geen zin om de rest van mijn vriendinnen alles te moeten vertellen. Op dit moment ben ik dus helemaal alleen, in een onbekende stad gekleed in een mini-rokje en een topje met een veel te diepe décoté.[blue]

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.