FanFic.nl

Shadows in the light (or: part two.two in the Potter family)

Hoofdstuk 2: Home sweet home (and a little extra)

In de geheime gang schudde ik mijn warrige vacht goed uit, veranderde terug in de veertienjarige jonge vrouw die ik moest voorstellen. Schoof mezelf uit de rug van de goboggelde heks uit en grijnsde breed bij het zien van de verlichte gang. Uit voorzorg sloot ik de heks af en liep relaxed naar beneden. De andere leerlingen kwamen zojuist binnen. Ik wachtte bij een pilaar totdat ik bekende gezichten voorbij zag komen. Het was leuk om te zien hoe Peeves hen nog natter maakte dan ze al waren van de regen, door simpelweg waterballonnen op hun hoofd kapot te laten vallen. Ik lachte toen George geraakt werd en voegde me bij hen, na een zeer natte, maar dikke knuffel liepen we met z’n vieren de zaal in.
“We zagen je niet in de trein,” merkte Lee op terwijl we de tafel van Ravenclaw voorbij liepen.
“Nee, Sniffles en ik verbleven hier in de buurt, dus het had weinig zin om eerst naar Londen te gaan en dan weer terug. Ik heb de geheime gang van Honeydukes gebruikt om hier te komen, voornamelijk zodat ik mezelf niet nogmaals hoef uit te wringen,” de jongens lachten. We namen plaats aan de tafel van ons huis. Nu keek ik zoekend naar andere klasgenoten. Daar was Dean die breed grijnzend me een high-five gaf. Daar was Neville die tegenover me kwam zitten. En daar was eindelijk degene naar wie ik gezocht had; Norren. Ik sprong over de tafel heen en vloog op mijn broertje af.
“Norren!”
“Nayla!” Opluchting, blijdschap en diepe genegenheid bevatte onze knuffel, waarbij we op de grond waren gevallen. Ik lachte en leunde op mijn handen om hem aan te kijken.
“Je ziet er goed uit, kleintje,” hij lachte, Norren had een groeispurt gehad en stak nu een centimeter of zeven boven me uit. Ik krabbelde overeind en stak hem mijn hand toe. Mensen om ons heen lachten, maar deden niets, dit was een veel voorkomend scenario tussen ons. Ik nam weer afscheid en na Harry, Ron en Hermione van achteren ook een knuffel te hebben gegeven zette ik mezelf weer terug tussen Lee en Fred. Ik kletste over het WK met mijn vrienden totdat McGonagall binnenkwam met de doorweekte eerstejaars. Bij de oppertafel waar twee stoelen, in plaats van een, leeg waren, hield ze stil en de hoed begon te zingen.

A thousand years or more ago,
When I was newly senn,
There lived four wizards of renown,
Whose names are still well known:
Bold Gryffindor, from wild moor,
Fair Ravenclaw, from glen,
Sweet Hufflepuff, from valley broad,
Shrewd Slytherin, from fen.
They shared a wish, a hope, a dream,
They hatched a daring plan
To educate young sorcerers
Thus Hogwarts School began.
Now each of these four founders
Formed their own house, for each
Did value different virtues
In the ones they had to teach.
By Gryffindor, the bravest were
Prized far beyond the rest;
For Ravenclaw, the cleverest
Would always be the best;
For Hufflepuff, hard workers were
Most worthy of admission;
And power-hungry Slytherin
Loved those of great ambition.
While still alive they did divide
Their favourites from the throng,
Yet how to pick the worthy ones
When they were dead and gone?
Twas Gryffindor who found the way,
He whipped me off his head
The founders put some brains in me
So I could choose instead!
Now slip me snug about your ears,
I've never yet been wrong,
I'll have a look inside your mind
And tell where you belong!
Ik klapte met de rest mee, lichtelijk onder de indruk van het lied. Professor McGonagall begon de nieuwe leerlingen te sorteren, ik klapte mee met nieuwe Gryffindors, en trok een vies gezicht met Fred, George en Lee bij nieuwe Slytherins, niet dat het nut had, ze bleven in dat huis en ieder huis kreeg een eerlijk aantal leerlingen. Professor Dumbledore wensde ons smakelijk eten, Hermione at om een of andere reden niet, maar ik was te druk met Lee in discussie over de Wronksi feint om me daar druk over te maken. Tevreden nam ik mijn laatste hap aan tiramisu, het onderwerp was nu naar eten veranderd.
“Je geniet wel erg van het eten, he?” Merkte George op met een blik op mijn gelukzalige blik.
“Zou jij ook doen als je een hele zomer geen vers eten hebt kunnen eten buiten glibberige vis,” kaatste ik terug.
“Ja, oké, maar Sniffles dan?”
“Hm wat is daarmee?”
“Wat eet die nu dan?”
“Geen idee...”
“Je zou hem wat kunnen sturen?”
“Goed idee, ik ga straks wel even naar de keukens...”
“Zal ik helpen?”
“Als je wilt, ik heb in ieder geval een of meerdere sterke uilen nodig...” Ten langste ten leste stond het schoolhoofd op en spreidde zijn armen- was ik het of haalde de warme glimlach zijn ogen vandaag niet?
“Welkom! Welkom voor een nieuw schooljaar! De nieuwe leerlingen, al zouden de oudere dat inmiddels ook moeten weten, behoren in acht te nemen dat het donkere bos op het terrein verboden gebied is.” Ik lachte.
“Filch, de conciërge, heeft me verzocht jullie mee te delen, dat de lijst van voorwerpen dit jaar is uitgebreid met Sceaming Yo-yos, Fanged Frisbees en Ever-Bashing Boomerangs. De volledige lijst heeft honderdzevenendertig items, ik geloof dat meneer Filch de lijst in zijn kantoortje heeft hangen mocht iemand het in willen zien,” nu twinkelde zijn ogen. Ik grinnikte, ik wist de lijst, dankzij het boek dat ik van mama had gekregen in mijn eerste jaar, uit mijn hoofd en had vanavond de yo-yos al gebruikt.
“Buiten het bos, is ook het tovenaarsdorp Hogsmeade voor eerte-en-tweede jaars niet toegestaan. Nu is het ook mijn onaangename plicht om jullie allen te mededelen dat dit jaar de zwerkbalkampioenschappen tussen de afdelingen niet gespeeld zullen worden.” Ik keek naar het schoolhoofd, had die zijn hersens verloren? Ik hapte naaar lucht.
“Dit is van kracht in verband met een gebeurtenis die in oktober van start zal gaan. Het evenement duurt het gehele schooljaar en vraagt veel tijd én energie van de docenten. Ik weet vrij zeker dat jullie het geweldig zullen vinden. Tot mijn grote genoegen kan ik jullie mededelen dat het dit jaar op Hogwarts-” op dat moment gebeurde er verschillende dingen tegelijk; de storm die buiten woede werd natuurlijk gepresenteerd op het plafond boven ons en een bliksem schoot daarvan los en kaatste door de zaal, de deuren van de zaal waren opengevlogen en een man- als het dat was- stond in de deuropening. Ik keek naar de man, net als iedereen, die op een lange staf leunde, hij droeg een zwarte, lange, reismantel. Hij werd verlicht door de bliksem boven ons- die als een vastgelopen videoband in de lucht hing. Hij schudde de kap van de mantel van zijn hoofd, hij schudde zijn lange, warrige, donkergrijze haren uit. Ik herkende hem direct van de foto’s die ik in mama’s spullen had gevonden. De man liep langzaam naar de oppertafel. Alle hoofden volgden hem.
Om de pas klonk er een doffe ‘bonk’ door de zaal die doodstil was geworden. Toen hij aan het eind van de oppertafel was ging hij naar rechts en liep naar Dumbledore toe, nu wierp de bliksem een goed zicht op zijn gelaat. Dit leek uit hout gesneden te zijn, hij was ouder dan de foto’s, elke vierkante centimeter leek onder een litteken bedolven te zijn. Zijn mond was een digitale snede in het menselijke hout, zijn neus miste teveel om nog neus genoemd te mogen worden. Zijn rechteroog was klein, donker en kraalachtig, de linker was rond als een muntsuk, fel elektrisch blauw en was er overduidelijk nep, voornamelijk doordat het rondtolde in de kas als een op hol geslagen tol. Hij schudde Dumbledore vriendelijk de hand en praatte even met hem, toen gebaarde het schoolhoofd dat hij aan zijn rechterzijde plaats kon nemen en Dumbledore keerde zich weer naar ons toe.
“Mag ik onze nieuwe docent Defence Against the Dark Arts voorstellen; professor Moody.” Normaliter klapte leerlingen altijd voor een nieuwe docent, maar ditmaal zweeg de zaal, zwaar onder de indruk. Moody at, en dronk zonder een (normaal) oog op ons te werpen, het andere nam ons op. Hij negeerde de pompoensap voor zich en dronk uit de heupflacon onder zijn mantel. Ik zag dat de bron van zijn bonkende stappen lag aan het feit dat hij een been miste-tot aan de knie en daar nu een klauwachtige protese zat die van sterk hout leek te zijn gemaakt. Dumbledore schraapte zijn keel om de aandacht van dit fascinerende figuur af te krijgen.
“Zoals ik reeds zei, is ons te beurt gevallen om komend schooljaar gastheer te zijn van dit buitengewone evenement, dat al meer dan een eeuw niet heeft plaatsgevonden. Tot mijn grote vreugde kan ik jullie mededelen dat het Triwizard Tournament gehouden zal worden te Hogwarts.”
“Dat moet een GRAP zijn!” riep Fred naast mij uit. Ik grijnsde en lachte met de rest van de zaal mee, waarmee de gespannen sfeer verdween.
“Dat is het niet, meneer Weasley,” antwoordde Dumbledore, “hoewel ik, nu u het zegt, van de zomer wel een hele goeie hoorde over een trol, een feeks en een kanauter die aan de bar zitten en-” McGonagall kuchte luid. Ik lachte, ik wou die grap graag horen.
“Eh- maar wellicht is dit niet het juiste moment...nee... waar was ik ook alweer? O ja, het Triwizard Tournament...” Daarop volgde een uitleg wat het Tournament inhield. Ik protesteerde met de zaal mee toen Dumbledore vermelde dat alleen leerlingen van zeventien en ouder mochten meedoen. Dit verkleinde het aantal aanzienlijk. Kort erna werden we naar bed gestuurd.
“Onpartijdige deelnemer?”
“Ik ga meedoen,” siste Fred, die met George nog boos naar de oppertafel keek.
“Duizend galjoenen prijzengeld,” Ron zag het helemaal zitten. Ik bedacht me dat ik me in ieder geval zou inschrijven en dan wel zou zien.
Dat dingen nét een beetje anders zouden lopen dan leuk was kon ik natuurlijk niet weten.

Reacties:

narcissa zei op 24 jan 2018 - 7:17:
Ik ben benieuwd nu je hoe je verder gaat nu in grote lijnen het boek gaat verlaten