FanFic.nl

Lies In The Dark

Eén

Ik zucht. Gefrustreerd kijk ik naar het klokje op de wasmachine. Nog één minuut geeft hij aan. Waarom duurt het altijd zolang als je erop wacht? Hij staat al een tijdje stil, waarom gaat het deurtje niet gewoon van het slot af? Tegelijk als ik dat denk hoor het slotje eraf klikken.
‘Eindelijk,’ zucht ik. Rustig laat ik de vochtige handdoeken in de wasmand glijden die onder de opening staat van de trommel. Zodra de wasmachine leeg is, klik ik het deurtje weer in zijn vergrendeling. Ik til de zware wasmand op en zet hem tussen mijn rechterarm en heup vast. Een paar stappen verder staat de droger. Terwijl ik de natte handdoeken in de trommel stop hoor ik Jildou roepen vanuit de woonkamer. Ze moet vast thuis zijn gekomen terwijl ik bezig was met de wasmachine.
‘Naomi? Ben jij dat?’
Ik rol met mijn ogen. ‘Nee, ik ben een inbreker,’ zucht ik en ik klik het deurtje dicht en start het programma. Ik sjok naar de woonkamer toe. Jildou zit op de bank, met haar laptop op schoot, breeduit te grijnzen.
‘Wat?’ Vraag ik.
‘Nou, ik krijg net een mail van de studentenraad. Het is ons gelukt!’ jubelt ze.
Ik moet even snel nadenken waar ze het over heeft. Vaag kan ik me herinneren dat ze het vorige week had over een zakenman uit Amsterdam die ze probeerden te bereiken. Deze man heeft vele startende ondernemers geholpen met het financieren van hun plan om een onderneming op te zetten.
‘Cool!’ antwoord ik, maar blijkbaar klink ik niet overtuigend genoeg want ik krijg een kussen naar mijn hoofd geslingerd.
‘Het plan om een nieuwe bar te openen in ons mooie Leeuwarden is een feit!’ Jildou juicht. Ze pakt haar telefoon en tikt er snel op. Ik kan al raden wat ze gaan doen. Terwijl ik dat denk worden mijn gedachten beantwoordt met een opgewekt gegil; ‘Kevin!’ Het kussen die ik zopas tegen mijn hoofd kreeg smijt ik nu terug naar haar. Ze gilt van blijdschap.
Soms vraag ik me af waarom ik haar ook alweer gevraagd had om bij mij in te komen wonen.
Ik loop terug naar de trap en pak de wasmand op om vervolgens de trap op te lopen. Jildou is vanaf ons eerste jaar op het HBO al mijn beste vriendin- onafscheidelijk bijna. Kevin heeft ze ook ontmoet in ons eerste jaar. Maar bij hun duurde het wat langer dan liefde-op-het-eerste-gezicht. Ze zijn nu twee jaar samen. Jildou komt oorspronkelijk uit Sneek en zocht dus een plekje in Leeuwarden om te wonen. Eigenlijk vanaf het moment dat ze dat vertelde, vier jaar geleden, heb ik haar aangeboden om bij mij in te trekken. Mijn ouders hebben een huisje voor me gekocht in Leeuwarden zodat ik niet telkens heen er weer zou hoeven vliegen. Mijn ouders zijn allebei gepassioneerde advocaten, sommige zeggen dat ze de beste van Nederland zijn- wat ze stiekem ook zijn- dus gebrek aan geld is er niet. Toen ze hoorden dat ik -natuurlijk- geslaagd was voor het MBO, wilden ze ook niks liever dan mij te zien studeren aan het HBO.
In de verte hoor ik een deur open gaan.
Tuurlijk, ik had niet anders verwacht.
‘Hallo!’ roept Kevin om te laten weten dat hij er is. Hij komt aanlopen vanuit de hal en begroet mij met een omhelzing in het voorbij gaan. Jildou staat bijna te springen als ze Kevin ziet.
‘Hey klein doordrammertje van me,’ zegt Kevin als hij haar optilt en in het rond zwiert. Haar benen maken grote cirkels om hem heen. Even, heel even maar, voel ik me een beetje leeg van binnen.
Ik wil dat ook. Helaas heb ik de juiste man nog niet kunnen vinden die mij het speciale gevoel kan geven. Ik kijk naar mijn twee beste vrienden, die ondertussen zijn opgehouden met draaien en innig staan te klefbekken, en de leegte wordt gevuld met geluk. Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen om deze twee gekken kwijt te raken.
‘Ik vind dat dit gevierd moet worden!’ roept Kevin. ‘Kom, we gaan de stad in!’
Het is kwart over acht in de avond als we onze drankjes voor de vierde keer krijgen. Het is zondagavond maar het is rustig in de kroeg. Op ons na zit er een stelletje in de achterste hoek elkaar helemaal op te eten. Ik schenk geen aandacht aan hen, maar ik ben niet de enige die ze gespot heeft. Kevin en Jildou kijken elkaar lachend aan en kunnen de verleiding niet weerstaan. Ze kussen elkaar en gaan er helemaal in op. Als ze elkaar loslaten slaan ze hun drankje achterover en kondigen aan dat ze er vandoor gaan.
‘Ik blijf nog even,’ zeg ik op mijn beurt. Jildou kijkt gefronst naar me op. Zij weet als geen ander dat dit niks voor mij is.
‘Geen rare dingen doen, hè,’ plaagt ze. En geeft me een knipoog.
Ze geven allebei een stevige knuffel aan mij en lopen dan hand in hand naar de uitgang van de kroeg.
Ik bestel nog een wijntje. Ik denk aan wat er te wachten staat deze week. Weer twee examens. Ik zucht bij die gedachte. In mijn ooghoek zie ik de deur van de kroeg opengaan. Ik schenk er geen aandacht aan totdat degene die door de deur kwam naast mij op een barkruk plaats neemt.
Ik kijk op. Het is een jongeman van – ik schat- vijfentwintig. Hij is gekleed in een netjes donkerblauw pak, wat enorm goed bij zijn blonde haren past. Voor zover ik kan zien heeft hij een mooi lichaam, gespierd en breed. Hij moet vast voelen dat ik naar hem kijk want hij heft zijn hoofd op. Heel mooie helderblauwe ogen kijken recht in mijn groene ogen. En dan gebeurd het; ik smelt.
Mijn inner-zelf maakt een sprongetje. Wat is dit voor gevoel? Vraag ik mezelf af.
Hij glimlacht een beetje, een scheve glimlach met zijn o-zo mooie volle lippen.
Ik zit bevroren op mijn stoel en kan me niet bewegen.
‘ Hoi,’ zegt de jongeman, hij heeft een licht accent. ‘ Sebastian.’ Hij steekt zijn hand uit.
Gretig pak ik zijn enorm zachte hand vast en schud hem.
‘Naomi,’ pers ik eruit en hap naar lucht. Ik kijk gauw weg maar ik voel dat Sebastian zijn blik niet afkeert.
Ik pak mijn glas en begin voorzichtig te nippen aan de wijn.
‘Wil je ook iets drinken?’ vraagt de barman aan Sebastian.
‘Whisky, graag,’ antwoordt hij, nog steeds zijn ogen op mij gericht. Ik voel dat ik rood kleur. Ik weet niet of het door hem komt of dat het de alcohol is.
‘Maak ik je verlegen?’ hoor ik naast me. Ik adem onzichtbaar diep in en went me tot hem.
‘Nee hoor,’ ik laat een kleine glimlach zien, maar zodra ik in zijn ogen kijk smelt ik weer opnieuw.
Hij laat een grote lach zien en trekt een wenkbrauw op. Hij steekt zijn hand uit en schuift een lok, die ontsnapt is uit mijn warrige knotje, achter mijn oor. Zijn aanraking voelt geweldig, mijn huid waar hij mij aanraakt staat in brand. Hij laat zijn vinger langs mijn kaaklijn naar beneden glijden en laat mijn blik niet los.
We worden opgeschrikt door de barman die zijn drankje neerzet. Hij haalt zijn hand weg en laat mijn ogen ook eindelijk los. Ik wil Jildou een berichtje sturen. Ik graai in mijn tasje en vis mijn telefoon eruit. Bah, nog maar vier procent. Dan wacht ik wel tot morgen met het vertellen dat er een super knappe jongen naast me zat in de kroeg.
Sebastian die meekijkt op het scherm stoot me lichtjes aan.
‘Wie is dat?’ vraagt hij geïnteresseerd.
‘Mijn beste vriendin, Jildou,’ antwoord ik automatisch. We staan samen op de achtergrond op mijn telefoon.
‘Je hebt haar net gemist, ze is tien minuten geleden vertrokken met haar vriendje,’ voeg ik toe.
‘Ze ziet er lief uit. Ze boft met jou,’ zegt hij zwoel.
Hoezo, boft met mij? Je kent me niet eens.
‘Ik moet maar eens gaan,’ zeg ik terwijl ik de rest van de wijn in één keer achterover sla. Ik probeer op te staan maar het word al snel licht in mijn hoofd. Ik wankel en voel een arm om me heen. Ik kijk op en zie weer die mooie blauwe ogen van Sebastian.
‘Hoe ben je hier gekomen?’ vraagt hij bezorgt.
‘Lopend,’ antwoord ik. In één keer voel ik me enorm uitgeput. Mijn benen lijken wel pudding.
‘Woon je in de buurt?’
‘Ja.’
‘Laat me je naar huis brengen,’ oppert hij en hij trek me mee naar de uitgang.
‘Zet maar op mijn naam,’ roept hij naar de barman.
Buiten staat een grote zwarte auto waarvan het portier wordt opengehouden door een andere man.
‘Dankje, Smith,’ prevelt hij terwijl hij mij in de auto schuift en zelf naast me komt zitten.
Automatisch leg ik mijn hoofd op zijn schouder en doe mijn ogen dicht.
Vaag ben ik er van bewust dat hij vraagt naar mijn adres. Ik geef hem die en geef me over aan mijn moeheid.
‘Naomi?’ er wordt aan mijn arm geschud. Voorzichtig open ik mijn open en til mijn hoofd op. Ik kijk in de richting van de stem. Daar zit hij dan met zijn perfectheid, mij aan te kijken met zijn mooie blauwe ogen. Ben ik echt in slaap gevallen? Op zijn schouder? Ik kijk naar de plek waar een paar seconden geleden mijn hoofd nog lag en strijk met mijn hand het jasje glad.
‘Geeft niet,’ zegt hij zacht. Met zijn wijsvinger tilt hij mijn kin op zodat ik hem weer aankijk.
‘Je bent mooi,’ fluistert hij. En hij legt zijn hand op mijn wang.
‘Je mag er zelf ook wel zijn,’ flap ik eruit voor ik er erg in heb.
Er vormt een lach om zijn lippen. Hij kijkt me zwoel aan.
‘Laat me je naar binnen brengen,’ zegt hij zacht en knikt richting mijn huis. We staan voor het hek, dat mijn huis afschermt.
Sebastian schraapt zijn keel, stapt uit de auto en loopt erom heen. Als een echte heer houdt hij het portier open aan mijn kant en helpt me uit de auto. Ik ben hem dankbaar dat hij mij naar huis heeft gebracht, want ik ben bang dat als ik het zelf moest doen dat het dan een hele klus geweest zou zijn.
Het hek staat op een kiertje. Jildou zal hem wel open gelaten hebben voor mij.
Sebastian loopt samen met mij naar de voordeur. Hij laat zijn hand in mijn broekzak glijden en haalt er een klein kaartje uit.
‘Mijn visitekaartje, mijn nummer staat erop,’ zegt hij als afscheid, draait zich om en loopt terug naar de auto waar de man alweer klaarstaat met het portier open. Hij knikt in mijn richting en ik zwaait aarzelend terug. Ik graai snel in mijn zak voor de sleutels en weet niet hoe snel ik naar binnen moet. Het liefst ren ik gelijk naar boven maar helaas moet dat wachten want Jildou staat met een enorme grijns achter de deur te wachten met haar handen in haar zij.
‘Jij gaat mij alles vertellen over die heerlijke jongen,’ commandeert ze en ze trek me mee naar de woonkamer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.