FanFic.nl

Shadows in the light (or: part two.two in the Potter family)

Hoofdstuk 3: To Hell and Back Again

“Juffrouw Black!” Oops, ik slipte, ging onderuit en keek ondersteboven om naar professor McGonagall.
“Ja, professor?”
“Heeft u lijm in uw bezit?” Lijm?
“Eh...nee?”
“Waarom is de heer Malfoy dan aan zijn stoel gelijmd?” Hij is wat?
“Eh wat?” Ik krabbelde overeind.
“Heeft u het daarmee van doen gehad, juffrouw Black?”
“Nee, professor, ik heb straks pas mijn eerste les met hem...”
“Juist ja...” en weg was ze, ik grijnsde, huppelde achter mijn vrienden aan, ik moest van die tube lijm af zien te komen. Ik nam tussen Lee en Hermione plaats en vulde een kom met melk, cornflakes en suiker.
“Wat moest McGonagall van je?”
“Oh ze wou weten of ik Malfoy aan zijn stoel had vastgelijmd,” Lee, die een slok thee wou nemen verslikte zich, ik roerde kalm in mijn ontbijt.
“En?”
“En wat?”
“Heb je dat?”
“Zij denkt van niet...” feiten liet ik hangen. Harry viste een appel van de fruitschaal.
“Harry?”
“Ja?”
“Je weet dat dat geen appel is eh?”
“Geen-?” Harry keek fronsend van de ‘appel’ naar mij en schoot toen in de lach.
“Nayla, serieus?”
“Nee, ik ben geen massamoordenaar...” ik zette het op een lopen toen Harry achter me aankwam. Dag één thuis, ik lapte regel nummer zoveel aan de laars. Ik kreeg, net als iedereen, genoeg beweging om ‘s avonds bekaf in slaap te vallen.
Ik loog dat ik barstte toen tijdens de eerste les Herbology sommige irritante klasgenoten alsmaar moesten niezen. Sprout leek me door te hebben dat ik erachter zou kunnen zitten. Maar ik vond het niet erg, ik was immers met een liegende moeder opgegroeid, wist ik veel dat het slecht was. Ik had veel te veel lol om tijdens de lunch de Slytherins in de gaten te houden en ze een voor een oren van cornflakes, neuzen als appels of haren van spagetti te zien krijgen. Die avond was ik laat voor het avondeten voornamelijk, dacht ik, omdat ik een omweg had moeten maken om Mrs. Norris te ontwijken, ik had met Lee op de derde verdieping drie mestbommen laten ontploffen die iets té sterk naar hyacinten roken. Al kon het ook zijn omdat ik vannochtend de appels had omgeruild voor geschilde uien en die vervolgens tot appels had vermomd, dat wist ik niet zeker.
“Echt, Neville, als je ooit de kans krijgt, bezoek de natuur van Rusland, het is er zo waanzinnig mooi,” ik stond te wachten tot we bij bezweringen naar binnen konden, kletsend met Neville die nu jaloers was op mijn vakantie. Het was de eerste woensdag thuis en nu kwamen de vakantie verhalen die niet in de brieven gezegd konden worden.
“Kom op, Nev, zo erg is het niet. Jij hebt tenminste een huis waar je welkom bent.” Hij lachte weer.
“Maar wel op de vingers wordt getikt als je niet bent zoals zij wil...”
“Ja, oké, maar haar gewoon voorstellen als Snape zou moeten helpen...?” Hij lachte nog een keer.
“Ja, dat hielp zeker, al vroeg ze dan wel waarom ik zo moest lachen...” Ik hield me overeind aan de muur om niet door mijn knieën te zakken.
“Ze moest eens weten...” ik grijnsde. De deur van het lokaal ging open en onder een zacht geneurie volgde ik Dean het lokaal in, die zich omdraaide, me fronsend aankeek en toen achteruit verder liep.
“Je bent geen Darth Vader, Nayla...”
“Niet?”
“Nee...”
“He jammer,” ik trok een quasi beteuterd gezicht en Dean lachte en deed alsof hij een lightsaber trok. De les begon, dat jaar zouden we meer lastigere bezweringen leren. Ik popelde om aan de gang te gaan. Ik had echt één vraag voor deze piepkleine, geweldige professor.
“Professor? Houdt dat dit jaar ook bezweringen in die botbreuken en dergelijke kunnen helpen genezen?”
“Sommigen wel, juffrouw Black, en anders kunt u dat altijd aan Madam Pomfrey vragen,” zijn piepstem stelde me gerust. Al verdween dat nadat ik Neville en Dean hoorntjes had geven, strafwerk zat eraan te komen.
“Juffrouw Black! Wat is dit?”
“Magie, professor?”
“Juist ja, ik geloof niet dat het creëren van hoorns op uw klasgenoten de opdracht was...”
“Klopt helemaal professor...”
“Dat wordt straf...” Gaven die leraren het dan nooit op?
“Waarom?”
“Vanmiddag, vier uur, mijn kantoortje- en geen excuses, juffrouw Black!”
“Nee professor...” Waarom zou ik? Ik ging toch niet. Flitwick liep weer verder en Neville en Dean eisten van mij de hoorns te verwijderen. Wat ik met lichte spijt deed. De les verliep verder zonder incidenten.

“Black, Nayla?” Ik stak mijn hand op, aanwezig. Ik had Sirius geschreven wie de nieuwe leraar Defence Against the Dark Arts was geworden en hij had gereageerd met vreugde. Mad-Eye, wat zijn bijnaam was, had met hem in de oorlog tegen Voldemort gevochten. Professor Moody gaf echter geen blijk van herkenning, terwijl ik heel veel op mijn vader leek. Andere docenten hadden mijn achternaam met twee handen aangegrepen, deze man accepteerde de naam meer zoals die van Dean of Lavender. De rest van de namen werden opgelezen, alleen bij Harry, uiteraard, stopte hij even. Ik bedacht dat hij Sirius misschien vergeten was en liet de gedachte los.
Sinds professor Moody een zekere fret door de hal had laten stuiteren hadden de andere afdelingen haast om lessen van deze man bij te wonen. En hoewel hij me niet herkende moest ik nageven; lesgeven kon hij als de beste. Misschien, bedacht ik me terwijl hij ons beval de boeken weg te stoppen, was dit dan een van de weinige docenten waar ik geen noodzaak van in zag om gekkigheid uit te halen. Al kon dat ook komen omdat ik wist dat er nare gevolgen zouden kunnen komen, zeker na zijn kreet die iedereen aan het schrikken maakte”.
“WEES WAAKZAAM!” Een kreet die ik me te harte nam. De klas zweeg en wachtte af.
“Professor Dumbledore vind dat jullie achterlopen, juffrouw Brown doe dat ding weg,” Lavender werd rood en borg haar horoscoop op.
“Voornamelijk op het gebied van vervloekingen. Daarom ben ik hier. Een jaar heb ik om jullie zoveel mogelijk bij te brengen, daarna ga ik weer van mijn pensioen genieten.”
“Hoezo, blijft u dan niet?” Ron zat schuin voor me en kreeg een kleur toen Moody zijn beide ogen op hem richtte.
“Nee, ik blijf niet, dit is een vriendendienst,” zijn stem was bars maar vriendelijk en Ron ademde opgelucht uit.
“Goed, vervloekingen. Ze bestaan in vele soorten en maten. Sommigen veroorzaken weinig schade anderen beoordeeld het Ministerie als levensgevaarlijk. Deze vervloekingen kennen over het algemeen geen verweer. De onvergeefelijke vloeken, wie kan me er een noemen?” Ik staarde hem in horror aan, één? Alle drie, maar ik was niet zo tactloos om het te zeggen. Toch gingen er een aantal handen de lucht in. Moody wees Ron aan, die nu wat vastberadener keek.
“Eh, mijn vader heeft ooit iets gezegd over de imperius vloek of zoiets?”
“Weasley eh?” Ron knikte beduusd, “ja, het minestirie heeft er een tijd flink last van gehad om uit te vogelen wie er wel en wie er niet onder de invloed zat,” tijdens het praten had hij een pot met drie grote zwarte spinnen gepakt. Ik slikte, getver. Moody vertrok geen spier toen hij er eentje uit haalde. Wat ging hier gebeuren? Uit zijn zak haalde Mad-eye zijn staf sprak engorgio uit over de spin en voor de klas sprak hij imperio uit over het beest. Ik fronste wat ging hij ermee doen?
Hij liet de spin trapeze zwaaien, radslagen draaien en begon aan de tapdans. Ik glimlachte onwillekeurig het zag er belachelijk uit. De rest van de klas echter lachte hardop.
“Dat vinden jullie grappig?” de spin begon koppeltje te duikelen.
“Zouden jullie het geinig vinden als jullie die spin waren?” Stilte keerde terug. Ik staarde naar mijn tafelblad.
“Totale beheersing van de ander. Jaren geleden toen Voldemort-” er ging een huivering door de klas- “aan de macht was waren vele heksen en tovenaars onder de invloed ervan. Je wist niet wie je vrienden waren, je maakte zeker geen nieuwe. Vrienden konden jou zomaar doden, of zichzelf van kant maken. Tegenwoordig staat er een enkeltje Azkaban op de onvergeefelijke vloeken.” De klas was omver geblazen.
“Ik ga jullie leren hoe je je tegen de imperiusvloek kan verweren,” dit schoot in het verkeerde keelgat van Hermione.
“Maar professor, dat is illegaal!” Moody keek haar strak aan.
“Klopt, maar denkt u, juffrouw Granger, dat de dooddoeners daar rekening mee gaan houden? Dat ze je keurig gaan vertellen welke spreuk ze gaan gebruiken? Of dat je dit gaat helpen om aan ze te ontsnappen? Ga dan maar. Toe dan.” Hij wees met een knokkige vinger naar de deur. Hermion beet op haar lip en boog haar hoofd. Dat had ze niet over voor een goede les.
“Dat dacht ik ook. Goed. Wie weet er nog een?” Nu durfden meerdere mensen. Moody echter, wees naar Neville die tot mijn verassing zijn hand had opgestoken, de enige andere Defence Against the Dark Arts docent die dat voor elkaar had gekregen was Lupin, en die twee hadden niet een groter verschil kunnen zijn.
“J-je hebt de cruciatusvloek...” Neville bloosde om zijn eigen lef. Moody keek hem bedachtzaam aan.
“Longbottom he?” Neville knikte, “professor McGonagall heeft een hoge dunk van je.” Meer zijn Moody niet, hij viste een tweede spin uit de pot, opnieuw de vergrotingsbezwering. Ik wachtte af.
“Crucio!” Direct begon de spin te spartelen, en als het had kunnen gillen had het zeker weten gedaan. Ik keek naar het blad van mijn tafeltje, iemand had er Lupin Rules in gekrast.
“Hou Op!” Ik keek met een ruk op. Hermione keek niet naar Moody, maar naar Neville. Ik volgde haar blik en vloekte inwendig, ik stond op en liep naar hem toe. Zijn vuisten waren trillend tegen zijn zij gedrukt en er biggelde grote tranen uit zijn ogen. Ik trok hem overeind en sloot hem in mijn armen. Het scheelde dat ik een halve kop groter was, waardoor zijn hoofd op mijn schouder ruste.
“Het is al goed Neville, het is voorbij. Het is al goed,” ik sprak zo zacht dat alleen hij het kon horen.Hij bleef trillen.
“Het is al voorbij, je bent niet meer alleen. Het is al gedaan. Neville, kom terug naar het nu, het is oke,” na een minuut of vijf was Neville weer tot rust gekomen en keerder ik terug naar mijn plek, ik keek de docent niet aan. Pijn kende ik verdomde goed. Hoe wist ik niet, het was een van de vele raadselen van mijn leven. Het ging totaal langs me heen dat Hermione de laatste vloek noemde en dat de derde spin ontkomelijk zijn einde vond. Ik merkte pas iets van mijn omgeving toen iedereen opstond. Ik vluchtte het lokaal uit, Neville achterna. De rest van de klas was enthousiast en opgetogen over de docent. Ik besloot dat ik die avond mijn vader eens een brief te schrijven. Neville vond ik niet terug.
Na de lunch was ik maar wat blij dat we buiten in de openlucht bezig moesten met de groenten in de moestuin. De koude september wind liet me een stuk vrolijker worden dan mijn neef. Ik realiseerde me halverwege de les waarom.
“Harry?”
“Ja?”
“Gaat het?”
“Ja, hoezo?”
“Het is niet niks... om zo in je gezicht gedauwd te krijgen hoe...” ik stopte wat raar uitziende knollen in de grond.
“Ja...”
“Ja... ik weet al langer hoe, Harry, en ik had je het willen vertellen, maar... niet op zo’n brute wijze.”
“Het is oke, ik weet dat ze zo vermoord zijn, het is alleen... om het te zien...”
“Ik begrijp het, Harry, als er een moment is dat je erover wilt praten of wat dan ook, ik ben er voor je, oke?”
“Dankje... maar... Nayla?”
“Ja?” ik verwijderde wat aarde van Harry’s wang.
“Je laat het klinken alsof je weet hoe dit allemaal voelt...”
“Ik weet niet hoe, maar het is net zoiets als die dromen die ik heb, dat het gewoon te echt voelt, alsof het uit een ander leven is...”
“Vandaar...”
“Het is vreemd, ik weet het.”
“In ieder geval, bedankt, Nay,” Harry glimlachte, hij leek weer wat vrolijker.

“Guys, ik heb jullie hulp nodig,” Fred die net een hap van zijn pannekoek wou nemen, verslikte zich.
“Waarvoor?” George klopte hem op de rug.
“Een vrolijke avond.””
“Oke, eh wat is de reden?” Lee had zijn vork in de dikke linzensoep gezet.
“Moody bracht nogal wat teweeg in de klas,” ik had mijn bord gevuld met een allergaartje van eten; een paar flensjes, twee gevulde champignons, gegrilde ananas, een kippenpoot en een forse lepel appelmoes.
“Ahhhh,” de drie jongens grijnsden.
“En,” ik boog naar ze toe, “beter geen grappen, maar gewoon... muziek, eten, dans, dat soort vrolijkheid.”
“Oke, waarom die andere niet?”
“Tact, Weasley, tact,” ik glimlachte, de jongens knikten. Oke, straf van Flitwick en rond de klok van twee ook van McGonagall. Maar het was het volkomen waard om Neville, Harry en de rest van de klas op te vrolijken. Zelfs als er weinig was om vrolijk voor te zijn, in het verschiet lag.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.