FanFic.nl

De Ramp van Altissia - Final Fantasy XV

1: Het Restaurant

Iemand zette de radio aan.

"Hoge commandant Ravus Nox Fleuret is volgens ooggetuigen afgereisd naar Altissia. Sinds het nieuws dat het Orakel Lunafreya zich in Altissia bevindt is verspreid, is het zeer aannemelijk dat dit de reden is voor de verplaatsing van de commandant."

De woorden van de nieuwslezeres op de radio maakten me wakker uit mijn vreemde, diepe slaap. Ik ademde in en rook meteen de onbekende geur van mijn omgeving. Ik hoorde het geluid van sprekende en etende mensen. En toen voelde ik de harde ondergrond waar mijn hoofd op lag. Ik opende verward mijn ogen en hief mijn hoofd. Ik zat achter een houten tafel op een houten stoel.

Had ik hier geslapen?

Ik keek om me heen en de verwarring werd alleen maar groter. De omgeving waar ik was leek op een restaurant. En het was ook een restaurant. Een restaurant dat ik herkende. Een paar dinerende mensen keken vragend in mijn richting en praatten tegen elkaar. Ik wreef in mijn ogen. Hoe lang had ik hier met mijn hoofd op tafel gelegen?

Voorzichtig stond ik op. Mijn verwarring viel te erg op en ik probeerde een normaal gezicht op te zetten. Eerst informatie halen bij de barman, dacht ik bij mezelf. En dan zien we wel weer.

Ik liep naar de bar en keek even om me heen voordat ik plaats nam op een barkrukje. De man achter de bar draaide zich naar me toe.

"Waarmee kan ik u helpen?" vroeg hij toen.

Ik kende de man als Weskham Armaugh en ik wist dat hij te vertrouwen was.

"Uh," begon ik, "meneer, mag ik vragen hoe lang ik daar..."

"Lag te slapen?" maakte Weskham mijn zin af. Hij lachte even. "Zo'n drie uur. Maar maak je geen zorgen. Je zag er erg vermoeid uit dus ik heb je laten slapen."

Ik keek hem even aan.

"Ah... ha. Uh, sorry dat ik die tafel bezet gehouden heb met mijn slaap," zei ik. "Kan ik iets doen om het goed te maken?"

Maar de barman schudde zijn hoofd met een glimlach.

"Maar natuurlijk niet. Ik neem het je niet kwalijk, maar ik adviseer je de volgende keer een hotel te zoeken. Je trok nogal de aandacht door zo te slapen."

Ik krabde even op mijn hoofd en lachte onschuldig.

"Zeg," fluisterde ik, "uh, snurkte ik?"

Weskham schoot in de lach.

"Nee hoor, meisje," zei hij lachend. "Je sliep heel stil."

Ik zuchtte opgelucht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.