FanFic.nl

De Ramp van Altissia - Final Fantasy XV

2: Grijze Commandant

En toen klonk er plotseling gefluister in het restaurant. Iedereen keek naar hetzelfde punt en ik draaide me om, nieuwsgierig naar wat de aandacht trok. Mijn ogen werden groter zodra ik een in het wit geklede man met grijs haar zag aanmeren bij het restaurant. Met zijn metalen prothese als linkerarm hees hij zichzelf uit de gondola en zette voet in het drijvende restaurant. Mijn rechteroog trok spastisch en ik draaide me met een rare glimlach naar Weskham. Rustig blijven, zei ik tegen mezelf.

"Zo, Ravus is dus echt in Altissia," zei ik met mijn tanden op elkaar geklemd en terugdenkend aan het nieuws op de radio.

"En hij bezoekt Maagho," voegde Weskham er verbaasd aan toe. "Maagho van alle plekken in Altissia."

Maagho was het restaurant waar ik mij bevond. Weskham was niet alleen de barman, maar ook de eigenaar. Nu stond Maagho dan wel bekend als een erg deftige eetplek met voedsel van hoge kwaliteit, toch had Weskham niet verwacht de hoge commandant van Niflheim hier te zien. En ik eerlijk gezegd ook niet.

Ravus liep met een bittere gezichtsuitdrukking op de bar af. Ik zat nog steeds met mijn rug naar hem toe, maar ik hoorde aan zijn dreunende voetstappen hoe hij naar de barman keek. Er liepen rillingen over mijn rug en ik moest mijn best doen kalm en ongeïnteresseerd te lijken.

Ravus stond nu naast mij en hij legde zijn armen op de bar. Ik keek met een spastisch trekkend oog naar de metalen linkerarm en ik grijnsde als een boer met kiespijn. Snel staarde ik weer voor me uit.

"Ravus," zei Weskham, lichtelijk geïntimideerd, "wat een onverwacht bezoek."

"Weskham Armaugh," sprak Ravus en ik huiverde bij zijn koude stem. "Ik zie dat jij hier nog steeds... je leven zit te vergooien."

"Nou, dat zou ik niet zeggen," mompelde Weskham. "Kijk, Ravus, ik begrijp je woede, maar je kunt niet het hele koninkrijk van Lucis haten door iets wat Regis volgens jou--"

"Regis is dood," onderbrak Ravus hem. "Net als zijn gezworen schild Clarus."

Ik keek toe hoe Weskham een donkere blik op zijn gezicht kreeg toen er op deze manier over zijn gestorven vrienden gesproken werd. Hij zette een stap naar voren.

"Jij hebt het recht niet om zo over hen te praten," zei hij. "Je mag misschien een belangrijke rol hebben in het leger van Niflheim, maar jouw zusje is volwassener dan jij ooit zal zijn."

Ik voelde de helse spanning tussen de twee groter worden en ik slikte. Het zusje van Ravus, Lunafreya Nox Fleuret. Hoeveel die twee van elkaar verschilden was ongelooflijk. Maar ondanks alles had Ravus zijn zusje lief als geen ander, en dus vatte hij Weskhams uitspraak niet op als een belediging.

Met een korte, schampere lach haalde hij zijn armen van de bar.

"Doe mij maar een glas drinken," zei hij toen. "Dat is eigenlijk waarvoor ik gekomen ben."

Weskham keek hem nog even aan en toen glimlachte hij, de spanning verbrekend.

"Prima," zei hij. "Neem plaats. En jij, de schone slaapster, wil jij ook iets drinken?"

Ik schrok even toen ik plotseling aangesproken werd. Ravus keek nu ook mijn kant op en ik knikte met een overdreven beleefde glimlach naar hem. Hij keek verbaasd terug.

"Water, alstublieft," zei ik snel tegen Weskham.

"Maar natuurlijk," reageerde hij, en hij ging aan het werk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.