FanFic.nl

Prince

003

Harry ziet Louis een tijdlang niet meer, pas als de krullenbol wat te drinken pakt, kruisen hun wegen weer. De Engelsman botst tegen hem op.
‘Oeps, sorry.’ Het Engelse accent is sterk.
‘Hi.’ Harry glimlacht en Louis kijkt op.
‘Oh, majesteit. Hi.’
Harry’s glimlach verbreed en Louis schuifelt wat ongemakkelijk heen en weer.
‘Ehm, gefeliciteerd met uw verjaardag?’
Harry lacht en slaat zijn hand voor zijn mond.
‘Dank u wel.’
Louis glimlacht wat en zwaait dan wat ongemakkelijk, waarna hij langzaam achteruit loopt.
‘Ehm, dag?’
‘Hee, prins Louis?’ vraagt Harry snel.
Hij weet niet wat hem bezielt.
‘Ja?’
‘Zou ik deze dans van u mogen?’ Harry buigt en steekt zijn hand uit.
Wat de hell ben ik aan het doen? denkt hij paniekerig. Louis kijkt hem verrast aan.
‘Ehm, ja? Denk ik?’ Vertwijfeld legt hij zijn hand in die van Harry.
Harry glimlacht opgelucht en neemt Louis mee de dansvloer op.

De gasten kijken ze raar aan en Harry bloost. Louis lijkt alleen maar meer vastberaden te worden. Harry voelt hoe zijn handen beginnen te zweten en kijkt naar Louis. De jongen glimlacht en de twee nemen positie in, Harry die van de leidende.
‘Ehm, sorry?’ zegt Harry juist als de muziek weer aanzwelt.
‘Ik weet niet wat u bezielde, kroonprins, maar nu gaan we ze wat laten zien ook,’ zegt Louis met een grijns. Harry zucht opgelucht en grijnst dan terug.
‘Noem me alsjeblieft je, ik ben maar eenentwintig.’
‘Ahh, nog een jonkie.’ Harry trekt een wenkbrauw op en laat de twee ronddraaien.
‘Hoe oud bent u dan wel?’
‘Tweeëntwintig.’
‘Ah, al een echte oude man dus.’
Louis lacht en de huid rond zijn ogen krinkelt. Harry glimlacht tevreden en kijkt toe hoe Louis zachtjes uitlacht.
‘Dat klopt, ik ben al een echte oude man.’
Ditmaal lacht Harry en Louis lacht weer vrolijk mee. Dan is de muziek afgelopen en buigt Louis voor Harry, net zoals alle dames bij hun partners doen.
‘Het was me een eer met je te dansen, Harry.’
Harry knikt en Louis knipoogt, waarna hij de menigte in verdwijnt. Harry blijft verdwaasd achter.

‘Harry!’
De jongen kijkt op bij de roep van zijn naam en komt oog in oog te staan met zijn achttienjarige broer.
‘Hey, Liam.’
‘Wat was dat in hemelsnaam?’ vraagt Liam vlug.
‘Ik…danste met de Engelse kroonprins?’ Het komt eruit als een vraag.
Liam schudt zijn hoofd en pakt zijn broer bij de pols.
‘Pap is hier niet blij mee, je moet bij hem komen.’
Harry slikt en laat zich meeslepen naar het podium achterin de zaal. Hij ziet zijn vader hem al aankijken en de jongen slikt nogmaals. Liam laat zijn pols los en Harry stapt richting zijn vader.
‘Vader.’ Hij knielt, buigt zijn hoofd en blijft gespannen zitten.
‘Wat was je aan het doen?’ vraagt zijn vader streng.
‘Ik ehm, ik danste met de Engelse kroonprins, vader.’
‘Waarom danste je met hem?’
‘Weet ik niet, vader,’ spreekt Harry zachtjes. Omdat hij knap is, vader denkt hij ondertussen. Hij hoort zijn vader zuchten en kijkt voorzichtig op.
‘Doe het niet weer, begrepen? We willen niet het verkeerde idee geven.’
Harry knikt en staat snel op, waarna hij na een handbeweging van zijn vader de zaal weer in verdwijnt.

Louis ziet hij die gehele avond niet meer. Rond middernacht begint het feest rustig te worden. Gasten vertrekken naar huis of naar de beschikbaar gestelde kamers. Zodra de gehele zaal leeg is, verdwijnt Harry snel naar zijn kamer. Hij zucht opgelucht als hij de deur naar zijn kamer sluit en springt op het bed. Hij veert heen en weer en ligt dan stil.
‘Wat nu?’
Hij weet dat Perrie er is. Hij hoort de vleugelslag van het kleine vogeltje en voelt haar dan landen op zijn rug.
‘Hoe bedoel je?’ vraagt ze.
‘Ook nu was er niemand waar ik meer over wilde weten, niemand die mijn oog trok.’
Het is even stil en hij voelt Perrie over zijn rug wandelen.
‘Weet je het zeker?’ vraagt ze dan zacht.
Ze schudt haar veren door elkaar.
‘Hoe bedoel je dat nu weer?’ vraagt Harry verontwaardigd.
Hij draait zich om en Perrie vliegt op.
‘Ik weet echt wel of ik iemand heb gezien die me interesseert.’
Het vogeltje kijkt hem met twee kraaloogjes strak aan. Harry friemelt wat met zijn vingers.
‘Wat?’ vraagt hij luid.
‘De kroonprins misschien?’
Harry sputtert wat en voelt zijn gezicht rood kleuren.
‘Ik weet niet waar je het over hebt.’
‘Dat weet je best,’ zingt Perrie.
Harry schudt zijn hoofd en zwaait zijn hand in Perrie’s richting.
‘Shoo, shoo. Ik wil hier niks over horen. Er is niks.’
‘Dan toch niet,’ antwoordt Perrie.
Ze vliegt op en strijkt op de vensterbank weer neer.
‘Slaap lekker.’
Vervolgens vliegt ze weer op, zo het raam uit. Harry zucht diep, staat op en sluit het raam achter haar. Hij steunt met zijn handen op de vensterbank en laat zijn hoofd even hangen.
‘Er is niks,’ probeert hij zichzelf te overtuigen.
Hij schudt zijn hoofd en kleed zich om, waarna hij onder de dekens schuift en resoluut zijn ogen sluit.

Als hij de volgende morgen wakker wordt, heeft hij het idee dat hij niet eens geslapen heeft. Zijn dromen bestonden uit blauwe ogen, zachte lippen en beelden van gisteravond. Zijn gesprek met Perrie filterde erdoorheen en Harry kreunt luid.
‘Ugh!’
Hij slaat de dekens van zich af en stampt richting de badkamer.
‘Stomme Perrie. Drukt weer allemaal verboden ideeën in m’n hoofd.’
Hij draait de kraan iets te hard open en vloekt als het koude water hem nat spettert. Hij draait de kraan weer dicht, opent hem dan weer met iets meer beleid en gooit een handvol water in z’n gezicht. Terwijl het water van zijn gezicht druipt, kijkt hij in de spiegel. Hij knijpt zijn ogen iets samen.
‘Er. Is. Niks,’ zegt hij duidelijk, wie hij probeert te overtuigen weet hij niet.
Hij knikt en draait zich om, waarna hij zijn dagelijkse routine start.

Net als er op de deur wordt geklopt, trekt Harry zijn laatste schoen aan.
‘Binnen!’
De deur opent en onthuld Niall, die hem met een glimlach aankijkt.
‘Ontbijt is geserveerd, prins.’
Harry knikt en staat op. Hij haalt een hand door zijn haar en verlaat zijn kamer, de deur achter zich sluitend. Niall kijkt hem nog steeds glimlachend aan.
‘Wat?’ vraagt Harry bars.
Hij staart strak vooruit, bekijkt de gangen die hij ondertussen echt wel uit zijn hoofd kent. Aan zijn linkerhand zitten nog een aantal deuren. Over twee deuren zit er een klein deukje in de muur van toen hij er op zesjarige leeftijd met zijn step tegenaan heeft geknald.
‘Niks,’ zegt Niall vrolijk.
Harry rolt zijn ogen en zucht dan luid.
‘Je hebt ons zeker gezien.’ Het is geeneens een vraag meer, Harry weet bijna wel zeker dat het daarover gaat.
‘Misschien,’ antwoordt Niall met een glimlach.
‘Ja dus.’
‘Oké, oké. Ik vond gewoon dat jullie er schattig uitzagen,’ geeft Niall toe.
‘Ja, nou. Zet dat maar uit je hoofd. Ik weet niet wat me overkwam. Zelfs al zou ik die weg belopen, wilt m’n vader er niks van weten.’
‘Maar je beloopt die weg wel,’ zegt Niall zacht.
‘Niet openbaar. Mijn vader zou het niet aankunnen.’
‘Ah kom op, je pa heeft mij ook aangenomen. Zo erg zal het niet zijn,’ probeert Niall hem op te vrolijken.
Harry schudt zijn hoofd en de twee dalen de trap af. Harry ontwijkt het linkerpuntje van de derde traptrede, die al sinds zijn dertiende niet helemaal stevig meer is.
‘Niall, niet om gemeen te zijn, maar je bent maar een bediende.’
Niall haalt zijn schouders op.
‘Dat is waar.’
De jongen opent de deur naar de zaal en Harry stapt naar binnen.
‘Goedemorgen.’

Reacties: