FanFic.nl

Aeterneum

Proloog

Hermelien rende met haar bebloede gympen over de door bloed modderig geworden binnenplaats. Roodbruine spetters maakten haar broek nog viezer terwijl ze zo snel mogelijk weg ging van de eerste plek in de magische wereld die haar thuis was geweest. Op dit moment voor haar als modderbloedje de gevaarlijkste plek op aarde. Ze rende blind over de lijken op het gras naar het verboden bos. Het enige wat ze zag waren de groene, starende ogen van Harry. Leeg hadden ze vanaf de grond naar de lucht gekeken. Een snik ontsnapte haar, maar ze bleef rennen, langs de eerste bomen van het verboden bos. Pas toen al het lawaai wegstierf en ze niks meer zag dan het donker van de nacht in het bos, stopte ze abrupt.
Uit haar kralen tasje diepte ze een dunne zilveren flacon op en daarna de hersenpan, die ze uit het kantoor van Sneep had meegenomen, nadat Harry de kamer had verlaten om Voldemort te treffen in het verboden bos.
Ze liet de herinnering in de schaal glijden en duwde met haar hoofd tegen de vloeistof.

Sneep en Perkamentus liepen door het kantoor van het schoolhoofd en spraken met elkaar over het lot van Harry.
‘’Wat gebeurd er als Potter niet slaagt?’’ Had Sneep gesneerd, ‘’De jongen is dapper, maar de kans blijft dat hij zal falen.’’
‘’Dan wacht er iemand een gevaarlijke taak, nog gevaarlijker dan degene die Harry nu te wachten staat.’’
Perkamentus staarde vanuit het donker naar de optrekkende mist langs het meer, ‘’Juffrouw Griffel heeft de laatst werkende tijd verdrijver. Ze kent de regels en ze heeft één kans om de toekomst te veranderen.’’
‘’Severus, het is van belang dat Juffrouw Griffel deze herinnering ontvangt, zodat ze weet wat haar taak is, mocht Harry niet slagen.’’

De scène loste op in het niks en Hermelien plofte neer op de bosgrond. Op de achtergrond hoorde ze geritsel en snel sprak ze een krachtige schildspreuk uit om haar te beschermen tegen de gevaren van het bos.
‘’Accio tijdverdrijver.’’ Zei Hermelien en ze wees met haar toverstok op haar tas.
In haar hand plofte een lange gouden ketting met daaraan een zandloopvormige hanger. Het sieraad oogde dof en liet een klein barstje zien in het glas van de zandloper.
‘Ik had dit nooit onder in mijn hutkoffer moeten bewaren..’ mompelde Hermelien gefrustreerd. Haar gedachten galmden luid door haar hoofd: alsjeblieft werk nog, alsjeblieft werk nog.
Het was zo luid dat ze het gevoel kreeg alsof haar hersenen ieder moment uit haar schedel konden barsten.

Ze keek om haar heen en dacht aan iedereen die ze verloren had in de strijd vanavond; Harry, Fred, Percy, Remus, Tops. De rest van de Wemels was ze uit het oog verloren nadat Harry’s lichaam met een doffe bons op de grond was beland. Het enige wat ze nog hoorden voordat ze de zaal uit gerend was, was een luidde schreeuw van woede en pijn met een stem die wel van Ron moest zijn.

Ze schudde haar hoofd om de verschrikkelijke herinneringen weg te duwen en deed lange gouden ketting van het sieraad om haar nek. Ze draaide één, twee tot tien keer aan de zandloper en sloot haar ogen.
alsjeblieft werk nog, alsjeblieft werk nog, alsjeblieft werk nog.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.