FanFic.nl

Zwart gat

mijn BFF

Wanneer je haar ouders goed bekijkt, dan zie je nauwelijks overeenkomsten tussen hen en Elody. Zij heeft namelijk bruin krullend haar en kastanje bruine ogen. Terwijl haar vader pikzwart haar heeft en felgroene ogen en haar moeder blond is met diepblauwe ogen. Ook qua karakter zul je lang moeten zoeken om een gelijkenis te vinden, toch is het niet zo dat er altijd ruzie is. Integendeel zelfs, ze komen juist heel erg goed overeen, soms ben ik daar toch jaloers op. Bij mij thuis is er namelijk nogal veel ruzie. Dus laat ik het maar achterwege. Ze begroeten me en het lijkt erop dat Elody niets heeft gezegd over onze ruzie, want ze schenken me ook een grote glimlach. Opeens trekt Elody me mee buiten gehoorafstand van haar ouders.
"Ik heb niet gezegd dat we ruzie hadden",fluistert ze. "En dat zou ik ook graag zo houden."
"Geen probleem", antwoord ik. We eten allemaal samen in de keuken. Het is een eenvoudige keuken, maar ze straalt pure klasse uit. Hij heeft houten kastjes en in het midden staat er een grote ronde eikenhouten tafel. Er stonden vijf stoelen, want Elody heeft ook nog een oudere zus, maar die zit momenteel op een feestje. De vijfde stoel in speciaal voor mij. Hier voel ik me goed en welkom. Er is ook nooit ruzie zoals bij mij. Thuis moet ik vechten voor ieder beetje vrijheid. Elody hoeft dat niet, ze mag bijna alles als ze het maar zegt en niet te lang wegblijft, doet ze dat wel moet ze gewoon regelmatig bellen. Ik zou een moord doen voor haar ouders, maar ja Elody is mijn beste vriendin, dus dan zou ik een nieuwe beste vriendin moeten zoeken. Iedereen in dit huis geeft me ook dat prachtige gevoel en zien me als hun derde dochter of als een zus. De sfeer die hier ook hangt is fantastisch. Thuis zou ik die nooit kunnen vinden, mijn ouders lopen altijd gestrest rond en mijn broer zit op de computer stomme spelletjes te spelen. Dan zit ik daar en voel me alleen en overbodig. Meestal loop ik dan naar kamer en luister naar muziek of ik ga naar Elody. Hier heb ik dat gevoel nooit. Het eten is overheerlijk, het is spaghetti. Nu zul je denken dat dat toch niet speciaal is ofzo, maar de spaghetti van Elody's moeder heeft toch net dat tikkeltje meer. Na het eten ruimen we af een nestelen ons boven op het bed.
"Vroegen je ouders zich niet af, hoe het kwam dat je zo vroeg thuis was?" vraag ik.
"Ik heb gewoon gezegd dat ik moe was en dat jij ook naar huis bent gegaan", antwoordde ze.
"Oké, ergens ben ik wel blij dat je niets gezegd hebben", zeg ik." Want dan mocht ik hier misschien ook niet meer binnen."
"Daar mag je niet over piekeren", zegt Elody streng. Samen blijven we maar herhalen over wat er gebeurd en langzaam vallen we naast elkaar in slaap. 's Morgens worden wakker door het rinkelende geluid van de wakker. Slaapdronken gooit Elody er een kussen tegen aan, zodat hij op de grond valt. Toch blijft hij rinkelen, nu zijn we wel verplichten om op te staan en de wekker uit te zetten. We slepen ons allebei naar de badkamer en kleden ons aan. Daarna slenteren we naar beneden om te ontbijten.
"Goed geslapen?" vraagt Elody's moeder wanneer we binnenkomen. We kijken elkaar aan en schieten in de lach.
"Euhm, we konden niet slapen en zijn beginnen babbelen", bekent Elody. Ze kijkt ons een beetje boos aan, maar zegt dan dat we maar vanavond vroeger in ons bed moeten kruipen. Elody vraagt fluisterend of dat het goed is als ze vanavond vraagt of ik hier een tijdje kan blijven. Ik kan moeilijk nee zeggen dus knik ik maar. We fietsen naar school en zoeken daar ons vast plekje op. Zonder het echt met woorden te zeggen, hebben we allebei besloten om niets over vrijdagavond te zeggen in school. Stel je voor dat er iemand ons per ongeluk hoort, dan kan ik mijn goed imago wel vergeten. Niet dat ik super populair ben, maar ik kan met iedereen goed overweg, heb een stuk of zes goeie vrienden en één beste vriendin Elody. Langzaam sijpelende rest van onze vriendinnen de schoolpoort binnen en komen onze richting uit. Wanneer Elody en ik niet meer alleen zijn, is het precies alsof we helemaal niet moe waren en alsof er vrijdagavond niets is gebeurd. Lachend en babbelend vertrekken we naar boven wanneer de eerste bel gaat. We zitten nog maar net neer, wanneer de directeur binnen we komt. Hij roept onze leerkracht, die vooraan in de klas staat en een Engelse zin opschrijft, bij zich. Hij fluistert iets, doet daarna een stap naar voren en schraapt zijn keel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.