Hoofdcategorieën
Home » Originele werken » Over de dingen die ze nooit vergaten » 1.3
Over de dingen die ze nooit vergaten
1.3
Het probleem was dat hij niet ontrouw wilde zijn. Er waren honderd redenen om van Amina te scheiden (ze wilde de kinderen veel te streng opvoeden, ze wilde geen hond, ze dwong Layla een hoofddoek te dragen, ze hield niet van kamperen) en er waren duizend excuses te bedenken (het gebeurde gewoon, je dreef me ertoe, ik doe het voor de kinderen, ik kwijn weg onder jouw regime, het is ook niet eerlijk om je voor te liegen), maar het kwam allemaal neer op hetzelfde: hij hield niet van haar.
Hij had nooit van haar gehouden en hij had dan ook nooit met haar moeten trouwen. Maar hij kon – hij mocht haar niet straffen voor zijn eigen fouten.
Daarom kon hij zich de hele dag slecht concentreren op zijn werk. ’s Morgens was hij Amins kamer (die spontaan een stuk opgeruimder was) binnen gelopen en had hij de jongen vijftig euro toegestopt.
Dat was het makkelijke deel van het plan geweest. Inmiddels was hij al een halve ochtend bezig te bedenken wat hij tegen zijn vrouw zou zeggen. En hoe.
Hij wist wel wanneer: zo snel mogelijk. Eerst probeerde hij het in de koffiepauze te doen, maar na drie minuten naar zijn beeldscherm gestaard te hebben, werd er op de deur geklopt en eiste een studente de rest van zijn pauze op met vragen over de stof van gisteren.
Normaal gesproken vond Elias het contact met studenten heel prettig; hij genot van de discussies die hij met hen kon voeren, met de opgeluchte uitdrukkingen op hun gezichten als ze eindelijk snapten waar een niet-begrepen stuk stof over ging. Maar normaal gesproken hoefde hij niet te verzinnen hoe hij tegen zijn vrouw zou liegen over zijn zoons afwezigheid.
Tegen de lunchpauze was hij misselijk van de spanning. Of misschien was hij misselijk omdat hij nog niets gegeten had; dat kon ook.
Oké, zei hij tegen zichzelf, oké, je typt het nu en dan ga je richting de kantine voor een broodje. Je gedraagt je als een puber.
Hij gehoorzaamde zich vervolgens met trillende handen: ‘Ik heb Amir vanochtend toestemming gegeven bij een vriend te eten. Wilde het eerder laten weten, maar had een hectische ochtend op werk. Sorry.’
Daarna dwong hij zijn benen hem naar de overvolle kantine te dragen.
Het broodje met eiersalade deed hem goed; de drukte minder en dus besloot hij naar buiten te gaan. Het was een relatief mooie novemberdag: de bomen waren hun blaadjes allemaal al kwijt, maar onder de heldere hemel zag dat er voornamelijk sprookjesachtig uit.
Het was wel koud, maar zolang Elias door bleef stappen, kon hij een illusie van warmte vasthouden.
De illusie versplinterde toen hij de faculteit weer betrad: zijn neus en vingertoppen tintelden van de kou en toen hij in de wc in de spiegel keek, zag hij dat ook zijn wangen aangedaan waren: die kleurden inmiddels rood van de warmte binnen, rood alsof hij bloosde, rood alsof hij verbrand was door de zon. Rood, rood als –
Soms, op willekeurige momenten, werd hij overspoeld door herinneringen uit zijn jeugd. Vaak als hij in de zon keek op warme dagen, of als hij langs een camping liep, of gesprekken voerde met roodharige studenten. Soms, heel soms geloofde hij dan –
De deur van de wc opende, een student liep binnen en Elias haastte zich nar zijn les, zijn wangen nog roder dan even tevoren.
Bij thuiskomst trof hij Amina in de keuken aan, in de weer met een pompoen en een mes dat nodig geslepen moest worden.
‘Heb je mijn appje nog gekregen?’ vroeg Elias, zo rustig hij kon na zich de hele weg naar huis druk gemaakt te hebben over het uitblijven van een reactie.
‘Ja,’ antwoordde Amina. ‘Bij wie is hij precies?’
‘Geen idee,’ loog Elias ‘Dat maakt toch weinig uit?’
‘Natuurlijk maakt het wel uit. Wat nou als er iets gebeurt? Als hij niet thuiskomt? Dan weten we niet eens waar we moeten beginnen met zoeken.’
‘Zo erg zal het heus niet zijn.’
‘Dat zeggen die ouders op tv ook altijd: we hadden nooit verwacht dat dit ons zou overkomen.’
Elias besloot er niet op te reageren; hij was inmiddels een goede strateeg op het gebied van vredesbewaring.
Ze aten pompoenstoof met zoete aardappel en Ras El Hanout. Amina zwoor bij de kruidenmix en Elias moest toegeven dat hij haar op dat vlak nog nooit op ongelijk had betrapt.
‘Het is goed gelukt,’ prees hij haar eten.
Layla knikte. ‘Ja, erg lekker. Je maakt me altijd blij als je pompoen maakt, mam.’
‘Dank je,’ glimlachte Amina, maar de blik in haar ogen verried dat ze nog steeds boos was over Elias’ onzorgvuldigheid wat Amir betrof.
‘Het is wel anders zo met z’n drietjes, hè?’ vroeg Layla halverwege de maaltijd alsof ze nooit zonder haar broer aten. Ze draaide met haar vork rondjes tussen haar handpalmen. ‘Het is veel rustiger.’
‘Je praat zo anders genoeg om voor twee Amirs te compenseren,’ grapte Elias, maar zijn dochter knikte ernstig: ‘Ja, dus als jullie nóg meer rust willen, dan zou ik misschien een paar daagjes weg moeten gaan…’
Amina’s wenkbrauwen verdwenen bijna onder haar hoofddoek, maar Layla leek niet in te zien dat dat een stopsein was: ‘Kijk, ik was natuurlijk van de zomer op taalkamp in Duitsland en ik heb daar een vriend gemaakt en hij heeft me uitgenodigd om hem op te komen zoeken in Noorwegen.’
‘Hij?’ vroeg Amina met klem.
‘Ja, nou ja – ’
‘Layla, je bent zestien. Je dacht toch niet dat ik je het halve continent over liet reizen voor een jongen? Je bent veel te jong en daarbij… vakantieliefdes houden toch nooit stand.’
Elias wilde niets liever dan tegen zijn vrouw schreeuwen dat ze niets van de liefde wist, zijn bord tegen de muur (tegen haar hoofd?) kapot smijten en de keuken uit stormen, maar hij klemde zijn kaken op elkaar en hield zich koest.
‘Maar mam, het is niet… we hebben heus niets gedaan hoor. Dat kon niet eens. De reden dat hij me heeft uitgenodigd, is dat hij geopereerd wordt. Hij wordt nu pas echt een jongen, dus we konden niet eens –’
‘Layla,’ siste Amina, ‘je verdwijnt nu nar je kamer en je gaat eens goed nadenken over wat je net allemaal gezegd hebt. Ik wil morgenochtend graag van je horen wat je allemaal terugneemt.’
Layla’s vork kwam tot stilstand. ‘Niets,’ zei ze. ‘Ik neem niets terug.’
Daarna stond ze op en liep ze de keuken uit. Elias zag dat ze al haar zelfbeheersing nodig had om niet met de deur te smijten. Hij volgde haar voorbeeld en hield het nog net vol om in stilte zijn bord leeg te eten. Hij zei geen woord toen hij de keuken verliet, de deur uitliep, de straat over rende. Het liefst zou hij iets kort en klein slaan, haar auto bekrassen of de ruit ervan ingooien, haar moestuintje aan gort stampen, haar –
Hij klampte zich vast aan zijn waardigheid en besloot een eind te gaan hardlopen. Onderweg zou hij alle tijd hebben om te bedenken hoe hij zijn vrouw kon ondermijnen.
’s Avonds, tegen halftien, begon Amina opnieuw te klagen: ‘Hij is nog steeds niet terug, het is al laat.’
‘Hij mocht van mij om tien uur thuis zijn,’ legde Elias uit.
‘Hij is vijftien.’
‘Daarom juist.’
‘Ik ga om half tien slapen.’
‘Ik blijf wel wakker.’
‘Maar – ’
‘Amina, luister. Ik blijf hier zitten tot hij thuis is en als hij er om tien uur stipt niet is, dan bel ik al zijn vrienden tot ik weet waar hij is. Dan haal ik hem hoogstpersoonlijk op en krijgt hij een week huisarrest. Goed?’
‘Maar – ’
‘Amin, ik houd net zo goed van hem als jij. Ik beloof dat het goedkomt. Oké?’
Ze knikte. Aarzelend, maar ze knikte.
Amir was om twee voor tien thuis en Elias had hem niet meer zo in zijn nopjes gezien sinds hij een Play Station kreeg voor zijn verjaardag. Toen de jongen zijn vader zag zitten, brak zijn gezicht open in een grijns. ‘Bedankt, pap,’ zei hij zachtjes, waarna hij de trap op verdween naar zijn kamer.
Elias volgde hem met twee boterhammen die hij voor Layla had gesmeerd om te compenseren voor het avondeten dat ze niet op had kunnen eten. Toen ze hem fluisterend bedankte, voelde hij zich heel even de beste vader ter wereld.
Het gevoel vloeide weg toen hij de slaapkamer binnenliep en Amina naar het plafond zag staren; kon je wel een goede vader zijn als je de moeder van je kinderen verdriet deed?
‘Hij is thuis,’ verzekerde hij Amina, ondanks dat ze de voordeur gehoord moest hebben. Ze knikte.
Pas toen ze een half uur later sliep, bedacht Elias zich dat hij haar nog niet had verteld dat hij de dag erna in Nijmegen zou eten omdat hij de stad in zou gaan met
Johan.
Reacties:
Elias heeft nog steeds een crush op zijn vakantieliefde, waarom moet je hem zo’n pijn doen Amina shush
i. ik heb dit hoofdstuk ondertussen al vier keer gelezen, want telkens denk ik, "oké, nu ga ik eindelijk de reactie zetten die ze verdient" en dan ga ik herlezen om te kunnen quoten en dan heb ik geen tijd meer en lukt het toch niet. Dramatisch.
ii. ja maar, is het een probleem dan dat 'ie met Johan de stad in gaat? weet Amina dat hij ooit verliefd was op een dude?
iii. JOUW DIVERSITEIT MAAKT ME ZO FACKING GELUKKIG DUDE
iii b. trans ftm bb that i hope to meet one day, i already love you. <3
iv. maar goed, het wordt hoog tijd dat jij aan die flashbacks gaat beginnen, want ik ben echt benieuwd wat er allemaal is gebeurd dat het er bij hem tig jaren later nog altijd aanwezig is en dat het hem zo beïnvloedt.
v. ik merk wel dat je dit eruit hebt moeten persen, maar alsnog las het heel vlot en gemakkelijk weg en zo, ja, zo alsof je het juist zonder moeite hebt geschreven. i like very much.
vi. also you i like very much. <3