FanFic.nl

Over de dingen die ze nooit vergaten

1.4

‘Elias,’ fluisterde de zon in zijn oren; zoet, een uitnodiging: kom, kom nu, warm, ik heb iets voor je, ik heb iemand voor je; en in het zonlicht verscheen de zonverbrande uit, het rode haar, de glimlach, de armen die hem in een omhelzing sloten.
‘Kom,’ fluisterde de stem. ‘Kom,’ en de hand trok zachtjes aan de zijne.
‘Weg, naar het donker, waar ze ons niet zien,’ want de zon heult met de vijand, toont hun wapens om tegen ons te gebruiken, steelt ons geheim, dus kom.
‘Kom je naar Noorwegen, pap? Daar is het nog eerder nacht dan hier,’ weergalmde Layla’s stem.
‘Dan is de nacht pas écht van ons,’ beloofde de rode stem en de lippen bezegelden de belofte en Elias kuste terug zoals hij al vijfentwintig jaar niet gekust had en zijn wangen waren nat, nat van de tranen die al die jaren in hem opgeslagen hadden gezeten omdat hij nooit, nooit –
De tranen, de belofte –
Nooit.
Ja, dacht hij, ja, ja, ik wil mee, zo graag; maar zijn lippen trilden en er kwam geen geluid uit. Elias huilde harder terwijl hij geluidloos schreeuwde: neem me mee, alsjeblieft. Alsjeblieft, zon. Alsjeblieft.
Maar alles vervaagde, de stemmen (‘pap, toe?’ Layla; ‘Elias, Elias, kom nou, nu, we hebben weinig tijd…’ de rode stem) en het rood werd roze en de zon werd de maan, Elias, Elias, Elias.
‘Elias?’ maar de stem was fout, anders, was –
‘Elias?’ – de stem van zijn vrouw: ‘Elias, waarom huil je?’

Hij loog. Alweer.
‘Ik… ik weet het niet.’
Amina zuchtte: ‘Zo werkt dat soms met dromen, hè.’
Elias knikte, gooide de deken van zich af, liep naar beneden en zette koffie. Met zijn hoofd in zijn handen wachtte hij tot die klaar was, terwijl hij in zijn hoofd herinneringen afspeelde. Ze waren oud en hij had ze zo grijs gedraaid dat hij zich afvroeg hoeveel er nog van klopte; maar ze waren prettig om te herinneren en ze boden houvast, dus hij klampte zich er dankbaar aan vast. Misschien, dacht hij altijd, misschien, als hij deze keer extra oplette, nóg beter, dan zou hij een hint vinden over waar, over hoe – terug naar Amsterdam en dan –
‘Ik ben benieuwd wat Layla te zeggen heeft vanochtend,’ zei Amina, die de keuken binnenliep.
Elias hief zijn hoofd. ‘Je kunt haar niet verbieden gevoelens te hebben.’
‘Ik kan haar wel dwingen onze normen en waarden te respecteren.’
‘Jouw normen en waarden.’
Amina opende haar mond om iets te zeggen, maar ze wist duidelijk niet wat.
‘Ik eet trouwens in Nijmegen vanavond,’ gooide Elias olie op het vuur. ‘Een collega heeft me uitgenodigd om drankjes te doen.’
‘Wie?’ vroeg zij, overdonderd.
‘Johan, van psychologie.’
‘Nooit van gehoord.’
‘Nu wel.’
Hij pakte een tupperware bak met eten dat over was van een paar dagen geleden uit de vriezer en vertrok, eerder dan normaal: met de fiets, trein en bus was de rit naar Nijmegen een stuk langer dan met de auto.
Hij nam zich voor om Layla apart te nemen en met haar over het voorval te praten zodra de gelegenheid zich voordeed.

’s Avonds deed hij rustig aan: hij had twee uur de tijd om te eten en in het café te zijn – uiteraard verdwaalde hij onderweg en kwam hij alsnog een kwartier te laat.

‘Ik dacht al bijna dat je niet meer zou komen.’
‘Sorry, ik kon de weg niet vinden.’
‘Kom je hier nooit?’
‘Eigenlijk niet, nee. Ik woon in Arnhem.’
‘Oh, had dat gezegd. Je had best bij mij mogen eten, hoor.’
‘Geen probleem, ik had eten bij me.’
‘Ben je van plan om naar Nijmegen te verhuizen?’
‘Niet echt. M’n kinderen zitten in Arnhem op school.’
‘Je kinderen?’
‘Ja, Layla en Amir. Zestien en vijftien. Halverwege de middelbare school, dus ik kan het hen niet aandoen hierheen te verkassen. Zeker niet aangezien ik het reizen niet erg vind.’
‘Maar dan vliegen ze over drie à vier jaar al uit. Kom je dan ook niet deze kant op?’
‘Wie weet. Misschien als Amina hier werk kan vinden.’
‘Amina?’
‘Oh, sorry. Mijn vrouw.’
‘Je vróúw?’
‘Ja. Vanwaar de verbazing?’
‘Oh… nee, nee, niets hoor. Meer gewoon… hè, je ziet iemand zo op werk en dan denk je dat je ‘m kent, maar dan kom je er ineens achter dat ‘ie een heel gezin heeft waar je niets van weet.’
‘Dat zou jij toch moeten weten als psycholoog.’
‘Ja, ja… daar heb je wel gelijk in. En jij zou als filosoof moeten weten dat weten en ervaren twee verschillende dingen zijn.’
‘Oké, daar heb jij dan weer gelijk in.’
‘Wil je trouwens ook wat drinken? Ik ben al bijna aan een nieuwe toe.’
‘Ja, graag. Ik heb er speciaal de auto voor thuisgelaten.’

‘Nog eentje dan maar?’
‘Ja… ik ontnuchter wel weer in de trein.’
‘Je mag ook wel bij mij slapen.’
‘Nee, nee, ik moet… shit, ik moet morgen langs mijn ouders.’
‘Naar je óúders.’
‘Weer die verbazing.’
‘Ja, wat een familieleven zeg.’
‘Ja… ja. Jij niet dan?’
‘Nee, nee, ik niet hoor.’
‘Goh…’
‘Kijk, ons bier!’
‘Proost!’
‘Op het vrijgezelle leven!’
‘Op het gezinsleven!’
‘Nou, vooruit dan maar.’
‘Ja, vooruit. Nooit achteruit… je wilt je bier wel binnenhouden hè.’
‘Ja, ja…’
‘Oh, Johan, moet je wel zo snel drinken? Volgens mij – ’
‘Op! Nu jij.’
‘Ik… nee. Oh… Gaat het wel goed? Moet je – ’
‘Zo terug!’
‘Ho, voorzichtig.’
‘Ik – ja! Oh, shit.’
‘Gaat het? Moet ik helpen?’
‘Nee, nee, het gaat. Ik ben zo terug.’
‘Ik haal wel even water voor je.’

‘Gaat het weer een beetje?’
‘Een beetje.’
‘We zitten her al een halfuur water te drinken. Kan je lopen, denk je? Dan kan ik nog een beetje bijtijds te trein pakken.’
‘Ik… ja. Betaal wel.’
‘Maar – ’
‘Nee, nee... Ik trakteer.’
‘Maar –’
‘Nee, ik – ’
‘Ho, voorzichtig!’
‘Ja, ja, gaat goed. Ik trakteer.’

‘Als ik nou heel langzaam loop, dan moet je wel bij mij slapen.’
‘Ja, dus loop maar door.’
‘Maar…’
‘Ik wil Amina niet ongerust maken.’
‘Je vrouw…’
‘Ja, mijn vrouw.’
‘Maar Elias…’
‘Hmm?’

Er brandde licht in Layla’s kamer. Elias, inderdaad enigszins ontnuchterd in de trein, besloot even binnen te wippen, ging op haar bureaustoel zitten.
‘Zo, kon je niet slapen?’ vroeg hij.
‘Nee,’ antwoordde zijn dochter. Ze legde haar boek aan de kant, begon aan haar dekbedovertrek (wit met rode bloemen, dat vond ze zo mooi volwassen) te frunniken.
‘Is je boek te spannend?’
‘Nee hoor.’
‘Wat is er dan? Ben je niet moe van een hele week school?’
‘Jawel.’
Elias besloot even niets te zeggen, in de hoop dat ze uit zichzelf uitleg zou geven; en het werkte.
‘Mama was boos,’ bekende Layla. ‘Over Marius.’
Elias zuchtte.
‘Maar pap, ik heb heus geen seks met hem gehad!’ barstte ze in tranen uit.
‘Oh, meisje toch,’ suste Elias, terwijl hij wankel uit zijn stoel overeind kwam en plaatsnam op het bed van zijn dochter om haar te kunnen omhelzen.
‘Shh,’ zei hij en hij kuste haar haar en hij streelde haar arm en hij wilde dat hij haar pijn de zijne kon maken en stond er niet bij stil dat zij al de zijne was, jarenlang en –
‘Ze doet net alsof hij vies is omdat hij als een meisje geboren is, maar ze ként hem niet eens en hij is helemaal niet vies en…’
De rest van haar woorden werd vijf minuten lang geabsorbeerd door haar tranen. Daarna zei ze: ‘Alsof ze het wel goed had gevonden als hij als jongen was geboren.’
‘Je hebt precies dezelfde opvattingen over ons als Amir.’
‘Amir?’
‘Die dacht ook dat we hem een huwelijk aan wilden smeren,’ flapte de alcohol eruit.
‘Willen jullie dat?’
‘Ik pieker er niet over.’
Layla glimlachte waterig. ‘Dus je vindt dat ik naar Noorwegen mag?’
‘Ik kan dat niet in m’n eentje beslissen, dat snap je wel toch?’
‘Maar je kunt wel een goed woordje voor me doen!’ greep ze het sprankje hoop met beide handen aan. Haar verdriet leek plotseling vergeten.
Elias glimlachte. ‘Dat kan ik wel doen, ja. Ga jij dan nu rustig slapen? Het loopt al tegen drieën.’
‘Oké.’
Hij kuste haar welterusten op haar haar en stond op.
‘Pap,’ giechelde ze toen. ‘Je stinkt naar bier. Had je een leuke avond?’
Heel even overwoog Elias haar te vertellen wat er gebeurd was, maar zelfs met de alcoholische non-filter realiseerde hij zich dat het beter was als niemand erachter kwam. Johan zou het zich vast niet herinneren, dus als hij zijn mond hield, was het niet gebeurd.
‘Het was leuk,’ zei hij dus. ‘We hebben veel te veel bier gedronken… Johan is twee keer volledig onderuit gegaan in de kroeg. Erg gênant.’
En daar liet hij het bij.

Reacties: