FanFic.nl

Gone.

[2]

Ik zing, ik dans, ik lach. Ik voel het zweet langs mijn rug naar beneden glijden. Ik kan niet meer, ik wil niet meer. Maar de stralende, meezingende gezichten weerhouden me ervan weg te lopen. Het liefst van al zou ik terplekke willen verdwijnen en voor eeuwig vergeten worden. Wat graag zou ik tussen mijn eigen publiek staan, de sfeer opsnuiven, gek doen en er zeker van zijn dat het de volgende week niet in alle tijdschriften te bekijken staat. Wat zou ik graag met ongekamd haar het huis uit gaan, in het midden van de straat dansen en alle mensen knuffelen die ik tegenkwam. Maar dat is nu eenmaal onmogelijk geworden. Het zou wereldnieuws zijn, en voor je het weet zou ik de stempel van junkie, alcoholist of doorgedraaide zot op me gedrukt krijgen. Ik zie het al voor me: ‘Wereldsucces Tokio Hotel bedreigd door drugsprobleem zanger?’ of ‘Bill Kaulitz binnenkort ook in Rehab?’. Nee, ik hou me gedeisd, zo heeft onze manager het ons altijd voorgehouden. We mogen doen wat we willen, zolang het geen extreme porties aanneemt, zolang het niet op één of andere manier abnormaal zou kunnen overkomen. We mogen dus niets wat een normale gast van onze leeftijd doet. Ik kon er mee leven, ik heb het erbij genomen. Maar langzaamaan begint het te knagen, maakt het me vanbinnen uit kapot.


Rette Mich heeft nog nooit zo puur, zo echt, zo breekbaar geklonken. Ik herinner me nog goed dat Bill met dit lied kwam aanzetten. Het moet ondertussen al zo’n vier jaar geleden geweest zijn.

Vrijdagnacht, drie uur gepasseerd. Eindelijk hoor ik het snikken in de kamer naast me verzwakken. Ik durf niet te gaan kijken, bang voor wat ik zal aantreffen. Bill was met de breedste lach thuisgekomen, had met plezier over zijn schooldag verteld, hij leek gewoon de Bill zoals altijd. Ik had vandaag een grote test, die ik natuurlijk weer eens was vergeten te leren, en opeens had ik toch wel veel last van keel- en maagpijn. Pas tegen de avond begon Bill’s stemming om te slaan. Om negen uur sloot hij zichzelf op in zijn kamer, en hij heeft zijn hoofd niet meer laten zien. Op zo’n momenten mis ik m’n kleine broer van drie jaar geleden. Toen we alles nog tesamen deden, de gehele wereld aankonden. Een zacht gezang doorbreekt de herwonnen stilte. Doorheen de tranen hoor ik nog net een zachte Komm und Rette mich wegsterven. De volgende ochtend was er niets van Bill’s sompere bui te merken. Zonder blikken of blozen legt hij ons de nieuwe song Rette Mich voor. Wat er die nacht juist gebeurd is, ben ik nooit te weten gekomen.

Ik loop naar Bill toe maar zijn diepzwarte ogen weerhouden me ervan de broertjesact te doen. Ze boren door me heen en ik weet dat hij weer eens weg van deze wereld is. Hij zingt nu op automatische piloot en ook de gebruikelijke toespraak voor Durch den Monsun komt er iets té gladjes uit. Bij Reden probeer ik me helemaal te geven, om het ‘verlies’ van Bill te compenseren. Zouden de fans het merken? Vlug richt ik m’n aandacht nog wat extra op het publiek en ik veroorzaak een explosie van tranen, gegil en flauwvallende meisjes. Niemand die Bill mist, of wat had je dan gedacht?!

Reacties: