FanFic.nl

love is not a compatition but im winning [robert pattinson lovestory<3]

Afscheid

Met piepende banden kwam ik tot stilstand voor het kleine huisje van Jake.IK sprong uit de wagen en klopte op de deur.Billy deed open :'Oh, hallo Jackie Jake is boven.' Ik knikte glimlachte en vloog de trap op.Nog voor ik de deur ook maar had aangeraakt vroeg zijn stem :'Jackie?' Ik opende de deur :'Haay' fluisterde ik.Dit gaat zo moeilijk worden.Hij liep op me af en gaf me een knuffel :'Long time no see.' 'It would be a longer time' fluisterde ik.Een tijdje was het erg stil tussen ons, wat me tijd gaf om mijn volgende woorden te overdenken.'Hoe is het nu met de strijd tegen de Volturi?' Ik haalde mijn schouders op :'IK ben waarschijnlijk de sterkste vrouwelijke vampier die iemand ooit zal leren kennen.Maar er komt geen strijd met de Volturi omdat ik geen onvertreding meer maak.' Ik wendde mijn blik naar de grond.Zijn hete hand duwde mijn gezicht omhoog :'Je neemt afscheid' Ik voelde de waterlanders al aankomen :'Sorry Jake, echt ik wil het niet zo laten lopen maar het brengt mijn familie in gevaar en dat kan ik niet maken.' Hij voog mijn tranen weg :'Ja ik begrijp je' Zijn uidrukking was strak in een plooi gehouden maar zijn ogen straalde de pijn uit die hij verborgen hield.'Hou van je Jake'
Hij zuchtte :'ik nog meer van jou' HIj drukte een kus op mijn wang :'Betekende dat op het veldje dan helemaal niets?' hij klonk onzeker,bijna verlegen.Voorzichtig bracht ik mijn mond dichter bij de zijne, ik drukte er een kusje op :'Het betekende meer voor me dan je misschien ooit zal beseffen.Je bent mijn zon voor altijd' fluisterde ik.'En jij zult altijd mijn volle maan zijn.' fluisterde hij terwijl ik zijn deur achter me dicht trok.Toen ik het huis verliet kon ik mijn tranen de vrije loop laten gaan.Ik hield mijn snelheid rustig zodat ik de tijd had om uit te huilen.Toen ik parkeerde in de garage beloofde ik mezelf dat Edward me nooit meer zal zien huilen om Jacob Black.Het leek net of mijn gezicht zich weer samentrok in een vlak geheel.Geen emoties.Langzaam stapte ik uit de auto en hing het sluiteltje op.'Alice kom maar te voorschijn, je aanwezigheid is al vanaf een kilometer te voelen' Ik hoorde gerommel achter me en een hand op mijn schouder :'Alles goed?' Ik knikte, het klopte ook alles ging goed.MIjn familie zal geen gevaar meer lopen, Edward heeft niets meer om zorgen over te maken.'Je...' ze fronste :'Laat maar' ze zuchtte en samen liepen we naar boven.'Je auto is veilig hoor Rose' Ze glimlachte :'Ik had niets anders van je verwacht.' Langzaam liep ik de trap op naar de zolder.Even alleen zijn met de piano.Op de laatste trap naar boven hoorde ik mijn slaapliedje worden gespeelt.Alleen Edward weet hoe je dat nummer speelt.Ik rende de laatste treden naar boven en ging in de deuropening staan luisteren naar de veranderingen die hij er in aan probeerde te brengen.Mijn lievelings stukje gooide hij een octaaf hoger zodat ik het mee kon zingen.Hij maakte het bijspel nog moeilijker maar met al die veranderingen maakte ze het nummer er niet mooier op.
'Het orgineel is mooier' fluisterde ik.Ik zag hem iets opveren en daarna kreeg hij de zelfde vlakke uitdrukking op zijn gezicht als ik had.langzaam draaide zijn hoofd mijn kant.ZIjn ogen stonden geschrokken :'Wat is er gebeurd?' IK hield mijn schouders op :'Precies zoals jij het wilde, Niemand loopt meer gevaar.' Nog minder dan de helft van de helft van een seconde duurde het voordat hij naast me stond en zijn armen om me heen sloeg.'Je kunt me weer los laten' mompelde ik.Ik voelde de tranen al weer komen en ik zal me hoe dan ook aan mijn belofte houden.Maar in plaatst dat hij los liet drukte hij me dichter tegen zich aan.De doorslaggevende druppel...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.