FanFic.nl

Prince

008

Door een goede taakverdeling weten ze het huisje binnen twee uur schoon te maken. De grootte werkt natuurlijk ook wel mee. Tevreden staat Louis in de deuropening van de slaapkamer naar de woonkamer.
‘Het is hier eigenlijk best mooi,’ grapt hij.
Harry lacht, knikt instemmend en trekt ondertussen de opengeslagen ramen weer dicht. Dan draait hij zich om en loopt de keuken binnen.
‘Ik hoop dat mijn ouders eraan hebben gedacht dat wij vanavond ook nog moeten eten,’ mompelt hij.
Louis volgt hem en neemt plaats op het keukenblad. Hij kijkt toe hoe Harry een aantal kastjes opentrekt en vervolgens opgelucht zucht.
‘Eten?’ vraagt Louis nieuwsgierig.
Harry knikt en haalt wat vlees, groenten en aardappels tevoorschijn.
‘Het is net genoeg voor vanavond en ik zag gelukkig nog wat brood voor morgenochtend, maar we moeten morgen echt naar het dorp.’
‘Euh, te paard?’
Harry draait zich om en knikt.
‘Maak je geen zorgen, we gaan wel in stap. Kan je een beetje wennen.’
Louis zucht opgelucht.
‘Mooi zo.’

Harry lacht en begint de aardappelen te schillen. Louis zucht en wiebelt zijn benen wat heen en weer. Hij bekijkt de keuken en kijkt dan weer naar Harry. Hij kijkt de keuken nog eens rond, spiekt de woonkamer in. Er brandt een vuurtje in de open haard en de gloed danst over de meubels heen. Louis bedenkt zich hoe hij hier misschien wel aan kan wennen, weg van alle elektronica die hij in Engeland wel tot zijn beschikking heeft. Dan vraagt hij af hoe zijn broers en zusjes het uitgaan houden zonder hem. Zullen ze hem heel veel missen? Zullen ze hem heel even missen en dan verder gaan alsof ze hem nooit gekend hebben? Louis fronst even. Hij heeft ook geen enkele manier om met ze in contact te komen, toch?
‘Harry, mag je iets vragen?’
‘Altijd.’
‘Hoe kan ik in contact komen met mijn familie in Engeland?’
Harry denkt even na, ogen gefocust op het werk dat zijn handen verrichten.
‘Volgens mij is er niet echt een manier om met het buitenland in contact te komen. Ik zou het in ieder geval niet weten, mijn ouders regelen altijd de uitnodigingen voor de feesten op het kasteel.’ Hij kijkt heel even op en kijkt Louis verontschuldigend aan. ‘Sorry.’
‘Zou je erachter kunnen komen hoe en of het kan?’ vraagt Louis zacht.
‘Tuurlijk! Ik stuur wel een duif naar het kasteel.’
Louis rolt zijn ogen.
‘Een duif. Natuurlijk.’ Hij mompelt het, maar Harry grinnikt en Louis vermoedt sterk dat de jongen het toch gehoord heeft.
‘Ik weet dat je ons land raar vindt, maar je went er vanzelf aan.’
‘Mag het hopen ja,’ meldt Louis hem sarcastisch.
Harry lacht weer en gooit een aardappel in het water van de pot.
‘Vertrouw me, dat doe je wel. Er wonen hier genoeg mensen die uit het buitenland komen.’
‘Echt?’ vraagt Louis verbaasd.
Harry knikt en gooit nog een aardappel in de pot.
‘Dat kan ik me nou niet inbeelden, eerlijk gezegd,’ zegt Louis, ‘het lijkt me zo raar dat je alles opoffert wat je kent om weer primitief te gaan leven.’
Harry grinnikt weer en kijkt Louis zijlings aan.
‘Wat als wij iets krijgen? Gaan trouwen? Ik ga mijn koninkrijk niet achter laten. Ik ben royalty.’
‘Ik ook!’ zegt Louis verontwaardigd.
‘Ik kom gegarandeerd op de troon. Jouw moeder blijft volgens mij zitten tot haar dood.’
Louis snuift en slaat zijn armen over elkaar. Harry kijkt op.
‘Nee, maar serieus. Ik ga hier niet weg.’
‘Dat bekijken we tegen die tijd wel weer. Als het gebeurt,’ wuift Louis het onderwerp weg.
Harry haalt zijn schouders op en gaat weer verder met het eten.

‘Hoe weet je eigenlijk hoe laat het is hier?’ vraagt Louis later. De keuken is weer schoon, hun magen zijn gevuld. Het vuur in de haard brandt nog steeds en de twee jongens zitten allebei opgekruld onder een deken.
‘Euh, meestal aan de stand van de zon. Misschien de biologische klok? Ik weet het niet,’ geeft Harry eerlijk toe.
Louis tuit zijn lippen even, kijkt dan naar het horloge om zijn pols.
‘Denk je dat dit hier werkt?’ Hij gebaart naar zijn horloge.
Harry haalt zijn schouders op en buigt zich weer over het boek dat hij aan het lezen is. Louis zucht diep en zakt onderuit in de stoel. Hij kijkt de woonkamer nog eens rond, zucht nog eens en kruipt wat dieper onder de deken. Hij hoort Harry zacht lachen en tilt zijn hoofd op.
‘Hè?’
‘Ben je zo gewend aan elektronica?’
Louis denkt er even over na, denkt terug aan hoe hij ’s avonds altijd voor de tv hing of achter zijn laptop zat om Netflix te kijken. Soms lag hij de hele avond op zijn bed op z’n telefoon te priegelen.
‘Ja,’ geeft hij uiteindelijk toe.
Harry gebaart naar de grote boekenkast in de hoek van de kamer.
‘Ik zou zeggen, ga eens iets anders doen. Je weet hoe je moet lezen toch?’
‘Ha ha. Heel grappig.’ Louis stuurt hem een dodelijke blik en staat dan op.
Hij hoort Harry gniffelen, maar negeert het en laat zijn blik over de boeken glijden. Zijn oog valt op een sprookjesbundel van de gebroeders Grimm en hij pakt het boek uit de kast. Hij bladert er even snel doorheen en de geur van het papier stijgt op. Louis krijgt een flashback naar vroeger, toen hij een jaar of negen was en de boeken bijna dag bij dag verslond. Hij betrapt zich erop dom te staan lachen en schudt even snel zijn hoofd.
‘Heb je iets gevonden?’ hoort hij Harry vragen.
Louis loopt weer terug naar zijn stoel. Hij houdt het boek omhoog en Harry knikt goedkeurend.
‘Goede keuze.’
Louis glimlacht en nestelt zich weer onder zijn deken. Het vuur knappert en hij hoort hoe Harry rustig ademt. Louis slaat het boek open en begint te lezen.

‘Zullen we maar eens naar bed gaan?’
Louis knippert met zijn ogen en kijkt op van het boek. Harry kijkt hem afwachtend aan, gesloten boek naast zich leggend. Louis knikt en sluit zijn eigen boek, waarna hij de deken opzij legt en opstaat. Hij rekt zich uit en kijkt richting de haard.
‘Blijft die gewoon branden?’
Harry knikt en hurkt voor de open haard. Hij schuift een ijzeren scherm voor de vlammen en staat dan weer op.
‘Het brandt vanzelf uit. Het scherm zorgt ervoor dat er geen vuur op de vloer belandt.’
Louis knikt en volgt Harry dan richting de slaapkamer. Harry opent de deur en stapt naar binnen. Het is donker en de gloed van het vuur geeft maar een minimale belichting. Toch kan Louis maar een bed ontcijferen in het donker van de kamer.
‘Oh ja, er is maar een bed,’ zegt Harry snel. Hij glimlacht wat ongemakkelijk en stapt verder de kamer in. Louis zucht, loopt verder de kamer in en zet zijn handen in zijn zij.
‘Misschien ligt de bank wel heel lekker.’
‘Je gaat niet op de bank,’ zegt Harry streng, ‘als er iemand is die op de bank gaat, ben ik dat.’
‘Nee joh, dat hoeft echt niet. Ik kan prima op de bank,’ antwoordt Louis.
‘Nee.’
‘Ja.’
‘Nee.’
‘Ja.’
‘Nee.’
‘Ja.’
‘Best, dan gaan we allebei in het bed. Als normale mensen. Kunnen we wel,’ zegt Harry stuurs.
Louis slaat zijn armen over elkaar.
‘Best.’
Ze staren elkaar een tijdje aan en Harry draait zich als eerste om. Hij trekt zijn shirt over zijn hoofd en gooit hem over de houten stoel die in de hoek van de kamer staat. Louis slikt, wendt zijn blik af en spiekt de woonkamer in. De gloed van het vuur danst over de meubels en buiten is het donker. Als hij weer terug naar het bed kijkt ligt Harry al onder de dekens.
‘Niet kijken,’ zegt Louis zacht. Harry slaat zijn handen voor zijn ogen en Louis lacht zacht. Voor de zekerheid draait hij zich toch om en begint zich langzaam uit te kleden. Enkel gekleed zijn boxers loopt hij snel richting het bed en glijdt onder de dekens. Het is even stil tussen de twee.
‘Mooie kont,’ fluistert Harry.
Louis slaat hem.

Reacties: