FanFic.nl

Stilte

~ OO1 ~

''Ik kan dit niet meer Mason, kijk naar hem!'' Karen probeerde rustig te blijven maar alles aan haar liet het tegenovergestelde blijken. Ze was ongerust over haar zoon, dat was aan alles te zien, maar helaas zag hij dat zelf niet in. James Mcvey een 18-Jarige jongen die geen woord sprak het enige wat hij deed was, kijken, eten, drinken en schrijven, heel veel schrijven. De jongen had zichzelf compleet teruggetrokken na het overlijden van zijn zusje, wiens naam hij tevens ook niet meer wilde horen het bracht herinneringen op waaraan hij niet wilde denken. ''Ik weet niet meer wat we kunnen doen.'' Mason die ook de hoop op een woord van zijn zoon had opgegeven haalde zijn handen ten teken van frustratie door zijn haren. Ondanks dat James een aantal meter van het gesprek verwijderd was leek hij niets mee te krijgen zijn pen ging druk over het blad wat hij voor zijn neus had liggen.

Hoewel het absurd klinkt waren zijn ouders soms wel eens jaloers op dat papier, dat papier ontving wel woorden van James weliswaar geschreven, maar zij kregen geen eens een goedemorgen of een welterusten. Complete stilte dat is alles wat zij zich nog herinneren van de jongen die eens zo enthousiast en uitbundig was. ''Ik heb research gedaan.. en ik denk dat het goed is als we James naar een kliniek sturen..'' Mason gaf zijn vrouw een blik, maar liet haar toch uitpraten ''Het kan hem helpen, zij zullen nog meer hun best doen hem te laten praten, sterker nog ze laten hem daar net zolang tot hij toegeeft.'' Mason leek te twijfelen over het idee dat zijn vrouw zich in haar hoofd had gehaald, het was praktisch dwingen van praten, hoewel het inderdaad misschien het beste en tevens hen laatste optie was.

Na een korte stilte gaf hij een knik ''Misschien moeten we eens bellen om wat informatie te krijgen voor we echt overstag gaan.'' Karen knikte toch iets wel enthousiast dit zou misschien haar James terugbrengen de zoon die ze inmiddels jaren heeft moeten missen. ''Ik ga maar beginnen aan het eten.'' Vervolgde ze vlug toen ze merkte dat haar zoon even opkeek. Mason knikte ''Roep me maar als het klaar is ik ga even wat informatie opzoeken.''

''Mason, James, het eten is klaar!'' Zoals elke dag was de tafel mooi gedekt, alles zag er heerlijk uit en elke dag opnieuw hoopte Karen op een woord van haar zoon tijdens het eten, maar zodra iedereen zat werd ze weeral teleurgesteld met complete stilte. De jongen at rustig en in stilte zijn bord leeg waarna hij het naar voren schoof ten teken dat hij uitgegeten was. Karen had haar blik gevestigd op de jongen die even terugkeek voor hij weer wegkeek. Moeilijk dat was alles wat er door haar gedachten ging, ze kon het wel uitschreeuwen van verdriet. gewoon omdat ze haar zoon een woord wilde horen zeggen al was het maar een simpele hoi. Elke keer weer werd ze teleurgesteld en wilde ze dat haar zoon hulp kreeg, hulp om weer te gaan socialiseren, om weer te praten, vrienden te krijgen en sterker nog het laatste restje van zijn tiener zijnde goed gebruikte om lol te maken.

Toen James nog jonger was hoopte ze er alleen maar op dat hij zich goed zou gaan gedragen naarmate hij ouder werd, niet met de verkeerde mensen in contact kwam en gewoon lekker zichzelf bleef. Ze zat nu in een stadium waarop ze hoopte dat hij zoveel lol zou maken als mogelijk, veel vrienden had en gewoon zijn ding deed, maar helaas moest alles anders zijn. Nog elke dag dacht ze aan dat verschrikkelijke moment waarop ze huilend op de grond had gezeten.

In de tussentijd dat alle scenarios door Karen's hoofd spookte had Mason de tijd genomen om alles op te ruimen en een kop warme koffie voor zijn vrouw op tafel te zetten. James was inmiddels zoals gewoonlijk naar boven gegaan om daar in stilte verder te gaan met het geen waar hij aan was begonnen vandaag. Niet alleen Karen had het er moeilijk mee, ook Mason had de situatie hoog zitten. Zijn enige zoon, die geen woord met hem wisselt die geen dagen met hem uitgaat, soms met hem mee gaat naar het werk en het klinkt raar, maar wat hij het allermeeste mist is het feit dat ze nooit geen problemen met James hebben. Gezien hij geen woord spreekt hebben ze ook nooit onenigheden die je vervolgens moest oplossen helemaal niks en op zo'n moment heb je echt het gevoel alsof je gefaald hebt als ouder diep in je hart wetend dat het niet zo is.

''Ik heb informatie gezocht over die kliniek, waaronder een telefoonnummer. Ik weet dat ik het misschien eerst had moeten overleggen, maar ik heb met ze gebeld en de situatie besproken..'' Karen die net nog diep in gedachten zat keek op, hoop was op haar gezicht te lezen. ''Ze willen het aangaan om te proberen of James weer zal praten.'' Zijn vrouw vloog hem om de nek en drukte een dikke zoen op zijn wang. ''Mijn kind krijgt alsnog de kans om zijn jeugd terug te krijgen.'' Karen zag alles al voor zich en de hoop die een aantal uur geleden verloren leek te gaan bloeide nu weer op.

''Er zitten natuurlijk wel kosten aan verb-'' Karen onderbrak hem door een vinger op zijn lippen te leggen. ''Al kost het me alles wat ik bezit, ik wil dat het goedkomt met onze zoon.'' Mason knikte akkoord gaande met wat zijn vrouw hem vertelde. Ze wilden gewoon de oude James terug!

''Wanneer is er plaats voor hem?'' Karen die een slok van de gelukkig nog warme koffie nam keek Mason aan.. ''Dat is het ding, hij kan binnen drie dagen al terecht..'' Karen knikte ''Nu moeten we alleen nog een manier verzinnen om het James te vertellen..'' Waarna Mason bemoedigend een kus op zijn vrouw haar hoofd drukte. ''We gaan uit van het beste, schat.''

-
Back at it again after a while Wooh. ----

Reacties:

1Dzayn zei op 13 juni 2018 - 12:29:
Ik ken de Vamps niet, maar de verhaallijn klinkt interessant so hit me up. Probeer wel te denken aan je leestekens, want nu lopen sommige zinnen lang door of staan er komma’s op verkeerde plekken of helemaal niet.

Also, het wordt tevens klinkt misschien high en mighty, maar je verhaal wordt er niet per se beter op hoe vaker je het gebruikt (;