FanFic.nl

Shadows in the light (or: part two.two in the Potter family)

Hoofdstuk 5: A visit to my favorite place

September verdween zoals de blaadjes aan de bomen geel, rood en bruin werden. Ik lette er nauwelijks op. Nog niet eerder hadden we, de vierdejaars, het zo druk gehad. Fred merkte terecht op dat zelfs ik bedolven werdt onder de leerstof.
“Ja duh! Natuurlijk heb ik huiswerk! Fred, ik weet dat ik geen stratenveger wil worden en dus maak ik huiswerk. Plus,” voegde ik eraan toe, terwijl ik mijn bezweringen boek erbij pakte. “de vakken waren nog niet eerder zo interessant.”
“Juist ja...” zijn stem klonk alsof hij me niet geloofde. Het was zondagavond, de leerlingenkamer was nog vol met leerlingen die dan wel bezig waren met huiswerk, dan wel zichzelf vermaakten met schaken, lezen, of, zoals Fred en George, het storen van anderen.
“Gaan jullie je inschrijven?” Lee kwam op de bankleuning achter me zitten.
“Voor de Triwizard Tournament bedoel je?” Ik gaf het op, huiswerk lukte niet meer.
“Ja, ik ben benieuwd hoe de onpartijdige beoordeelaar de kampioenen eruit vist...”
“Ik wil meedoen, indien mogelijk, dus ik zal mijn ogen open houden.”
“Zou... zou een verouderingsdrankje voldoende zijn?”
“Geen idee, maare... weten jullie hoe je die moet maken dan? Want wij hebben die nog niet gehad...”
“Hij staat in ons toverdrankenboek van dit jaar.”
“Ah fuck, dan moeten we dus nog twee jaar wachten...” Ron plofte lui op de bank tegenover me. Ik lachte breeduit, een kussen, afkomstig van Lee, belande recht in Ron zijn gezicht.
“Wat een taal, Ronnie,” Lee grijnsde duvels.

De weken erop veranderde het kasteel in een plaats die mij iets té schoon was. Maar begrijpen deed ik het ook wel, we kregen twee scholen op bezoek. Het enige wat ik me afvroeg was waar die lui gingen slapen, ik ging mijn bed- die ik al weinig gebruikte- niet afstaan. Maar ik zou daar vanzelf wel antwoord op krijgen. Ondertussen bleven de lessen doorgaan.
“Juffrouw Black, Meneer Weasley, aandacht bij de les graag!” Professor Sprout snapte ons terwijl we hydrerende korrels naar elkaar gooiden.
“Hij begon professor!”
“Nietes!”
“Wel!”
“N-”
“Genoeg, allebei, twintig punten aftrek van Gryffindor!” Ik knipooge naar Ron, ik wist dondersgoed dat ik was begonnen, ik begon altijd. Gelukkig ging de bel voordat Sprout nog meer straf kon geven. Triomfatelijk verliet ik de kassen met Ron en de anderen, de dag was weer gedaan. Ontspannen liepen we terug naar het kasteel, morgen zouden Beauxbatons en Durmstrang komen. Ik schoof bij Fred en George aan de tafel toen het tijd voor het avondeten was.
“Wat is de boeman van Snape?” Fred keek me bloedserieus aan.
“Geen idee,” wat boeide mij nou wat die man z’n boeman was?
“Een ketel met shampoo,” ik sproeide mijn tomatensaus rond van het lachen, wat gelach opleverde van de rest.
“Wat is Malfoy zijn boeman?” dat was George, dezelfde uitdrukking, nu meer op mijn hoede haalde ik een schouder op.
“Een fret,” de lachsalvo en grijnzende blikken naar de Slytherin tafel liet hen duidelijk weten dat de fret nog niet vergeten was. Wat verachtte blikken opleverde, ik zwaaide liefjes met mijn middelvinger. Natuurlijk zag Snape dat. En raad es, strafwerk voor de rest van de maand. Mijn excuus dat ik al bezet was hielp niet.

De ochtend kwam langzaam in zicht terwijl ik uit het raam keek. Toen ik het gestommel van wakker wordende studenten hoorde ging terug naar boven om mijn gewaad ook aan te doen, de stropdas bond ik in mijn haar dat nu alweer tot mijn schouderskwam. Die dag hadden we History of Magic, Charms en Potions. De laatste maar voor de helft omdat dan Durmstrang en Beauxbatons zouden arriveren.
“Geweldig!” een bekende stem achter me klonk er maar wat blij mee, “dan heeft Snape geen tijd om ons allemaal te vergiftigen!” Ik lachte toen ik Harry tussen de mensen ontdekte.
“Aan het vechten voor je leven?”
“Met Snape sowieso!” Zodoende dat halverwege de les potions de bel ging en iedereen zijn spullen snel naar de slaapzalen bracht. Ik volgde Hermione en Ginny naar beneden, onderwel speculerend over het Triwizard Tournament.
“Wedden dat er iets met badeendjes bij komt?”
“Badeendjes, nee, daar ga ik niet om wedden...”
“Ah waarom niet?”
“Omdat het idioot is Nayla!”
“Hermione, dit hele gebeuren is idioot!”
“Het zorgt voor verbinding tussen landen en internationale scholen!”
“Echt? Waarom proberen we dan de beste te zijn, in plaats van gelijke?” En toen was ze stil, ik grijnsde tevreden.
“Dus badeendjes in het tournament?”
“Nee!” deze keer deed Ginny mee.
“Dammit!” ik lachte en sloot me aan bij de massa in de hal. Het weer was aan het veranderen merkte ik toen we op de scholen stonden te wachten op het bordes, hoe daar meer dan duizend studenten en docenten op konden staan was mij een raadsel. Als eeerste kwam de Franse school, een leerling of twintig stapten uit de vliegende koets, na hun schoolhoofd; madam Maxim, ze scheelde misschien één centimeter met Hagrid. Met open mond keken we toe hoe ze Dumbledore begroette met een vriendelijke hoffelijkheid. Ze wachtten in de hal totdat het meer besloot een schip te huisvesten en dat de studenten van Durmstrang bevatte. Ik trok McGonagall aan de jas, er was ons kort van te voren verteld dat de scholen zichzelf zouden introduceren, en stelde voor alle spelers voor de Quidditch huisteams bij elkaar te brengen en een luchtshow te geven. Goddank stemde ze in. Dus stonden wij langs de achterwand te wachten op de scholen die in de hal stonden. Wij alle achtentwintig stonden in de zwerkbalgewaden, zonder de beschermde atributen. Ik leunde naar Fred die naast me stond.
“We zouden een keertje Quidditch moeten spelen, hier...” Hij grijnsde en knikte.
“Deal!” De deuren van de grote zaal gingen open en in een keurige rij kwamen de leerlingen uit Frankrijk voor ons staan, hun gezicht naar de rest van de zaal. Voordat we er grappen over konden maken, maakte ze een radslag, een salto, een handstand overslag en tegelijkertijd spatte er vlinders los van de meisjes en blauwe vogels van de jongens. Verbaasd keken we toe, hoe deden ze dat? De introductieshow was spectactulair om te aanschouwen en diverse jongens van Hogwarts floten bewonderend, ik rolde mijn ogen, natuurlijk de tieners weer. Gek genoeg had ik zelden last van hormonen. De show eindigde bij de oppertafel waar de Franzen een drietal piramides van zestien maakten en er een wolk van de blauwe beestjes omhoog steeg en uiteenspatte in blauwe en zilveren snippers. Gejuich en geklap liet de waardering van hen blijken. Hun lichtblauwe gewaden vielen op tussen de leerlingen in het zwart toen ze plaats namen aan de Ravenclaw tafel. Norren leek niet echt happy te zijn met de twee meiden naast hem die hem probeerden te verleiden. Ik grijnsde waar onze blikken elkaar kruiste en blies een luchtkusje, een grijns verscheen op zijn gezicht. De deuren van de zaal gingen voor de tweede maal open, nu kwamen de lui uit het noorden binnen. In tegenstelling van Beauxbatons kwamen ze met show en al binnen. Dit bestond uit lange staven, die ze tijdens het lopen op de grond lieten neerkomen, de vonken spoten tussen de vloer en de staf omhoog. Eerst marcheerden ze totdat ze voor de drie gangpaden tussen de tafels kwamen en volgens liepen ze daarin. De staven begonnen ze rond te draaien in hun hand als een soort majoretten, onderwel krachtige kreten uitstotend. Een meter of twintig voor het einde van de rij maakten er in elke rij twee lui zich los van de rest, renden naar voren en maakten een aantal moves die ik herkende als breakdance. Hun show eindigde met een aantal vuurspuwers die het embleem van Durmstrang spoten; twee feniksen die de ruggen tegen elkaar hadden, alleen nu spuwden ze ook vuur. Opnieuw was er een hoop gejuich en geklap, de studenten uit het oosten deden mee. Nu, was het onze beurt om de gasten welkom te heetten. We sloegen onze benen over de bezems en wachtte tot het doodstil was in de zaal, bijna niemand had door dat we een show zouden geven. Op de duim van Dumbledore stegen we op, een achterlating van klalpaars vuurwerk, een ideetje van de tweeling, wie anders? We vlogen tot bij de ramen achter de oppertafel met het paarse vuurwerk. Bij het raam trokken we onze bezem bija verticaal en maakte zo een halve looping om vervolgens naar onze afdelingstafels te vliegen. Door een knap staaltje bezweringen had iedereen nu kleuren van zijn afdeling uit zijn staart komend, we hadden precies vierminuten om alles te doen; naar de tafel vliegen, twee rondjes in een cirkel, naar het uiteinde vliegen en zo laag mogelijk bij de tafel naar de andere kant te vliegen, op te stijgen in een bocht naar de andere afdelingen toe, een achterlating van het logo van de afdeling. Bij de bocht kregen de staarten om en om rood en goud voor Gryffindor, zwart en geel voor Hufflepuff, brons en blauw voor Ravenclaw en groen en zilver voor Slytherin. In het midden kwamen we in twee zigzaggende lijnen weer naar voren om tijdens die rit van zeker vijf meter te dalen naar anderhalve meter boven de grond, nu spoten we de kleuren uit onze toverstaf en die vormden boven de oppertafel het embleem van Hogwarts zelf. Dit alles werd gedaan van meerdere vuurwerk uitspattingen uit de toortsen aan de muren en uit de kaarsen boven de tafels. We landen met de wachters voorop, gevolgd door de zoekers, erachter de drijvers en de jagers als laatste in een piramide vorm. Het hele gebeuren was in een kwartier gedaan en in plaats van te blijven staan zoals de andere twee scholen hadden gedaan knielden we op een knie voor de docenten, onder de kreet; “Heil Hogwarts!”
De zaal klapten en juichten en met een grijns stonden we op, bogen kort, draaiden ons om en marcheerden terug naar de tegenovergelegen muur, waar vandaan we in een keurige rij splitsten en naar onze eigen afdelingstafels liepen. Die avond, na het tweede feestmaal die week, na de uitleg van Barto Crouch en de onthulling van de Triwizard Tournament Cup, na het hele gebeuren zat ik bij Lee, Fred en George op de slaapzaal.
“Denk je dat het zal werken?”
“Moet haast wel...”
“En anders is er niets dat madam Pomfrey niet kan fiksen,” Lee hing op zijn bed met zijn hoofd omlaag.
“Ja maar er is een verschil in leeftijd en een arm met botten, Lee...” ik lach op mijn buik op de grond, kever ogen te voeren aan Wibble, die ze niet op at (gelukkig) maar er wel mee speelde.
“Nah, allebei is fysiek,” George roerde in een ketel met een rood kleurig drankje. Ik sloeg hem tegen zijn been.
“Het werkt, en volgens mij heeft ze het al wel eerder moeten fiksen...” dat hij doelde op hun actie in hun tweede jaar was maar al te duidelijk. De drie waren toen te opgewonden om langer te wachten om naar Hogsmeade te kunnen gaan en hadden een verouderingsdrankje ingenomen, het had niet gewerkt, maar de poging was alsnog geweldig.
“Goed punt Fred, is hij klaar?” George knikte op mijn vraag en ieder van ons kreeg een flesje met het spul, vervolgens voegden we een druppeltje van ons bloed toe en was het klaar. Ik wenste de jongens weltrusten en sloop de slaapzaal van de meiden in, een poging doende ze niet wakker te maken. Ikzelf echter wou niet slapen dus pakte ik een boek voor oude Runen erbij en las totdat de anderen wakker werden.
Fred, George, Lee en ik waren ietwat later dan Ron, Hermione en Harry, maar met triomf hadden we verouderingsdrank ingenomen, een slokje was genoeg voor mij. Met een grijns renden we de trap af. De beker stond in een lichtgevende cirkel te stralen.
“We hebben het gedaan!” Grijnsde George tegen een opgetogen Ron en Harry, mij viel op de Hermione raadselachtig glimlachte.
“Wat?”
“Een verouderingsdrank, net ingenomen!”
“Dat gaat niet werken,” zong Hermione veel betekenend. Ik lachte vrijuit.
“Ssssht Mione, het lukt wel, wacht maar af!” Zelfverzekerd liepen we richting de cirkel. Er liepen diverse mensen rond met hun ontbijt in de hand, wachtend op kandidaten. Kandidaten zoals wij.
“Klaar?” ik keek vragend naar de anderen die knikten. Ik haalde diep adem en stapte de cirkel in, met het stukje perkament met mijn naam erop in mijn hand geklemd. Een moment stond ik stil, Fred en George volgden me met een opgetogen kreet. Met z’n drieën stapten we op de beker af. Voordat we echter twee stappen hadden kunnen zetten klonk er het geluid van bliksem en werd ik de lucht in geslingerd als een uitgeschoten beuker. Ik landde pal aan de voeten van Malfoy die omlaag keek met een grijns.
“Hulp nodig, opa?” ik voelde aan mijn kin, een baard! Ik had een fucking baard! Gelach schalde door de hal. Ik stond op, liep terug naar Fred en George die eveneens een baard hadden gekregen en grijze haren, de mijne waren peper en zoutkleurig.
“Ik heb jullie gewaarschuwd,” klonk de stem van een veels te vrolijk schoolhoofd. Ik lachte met de rest mee.
“Ik stel voor dat jullie een bezoekje brengen aan Madam Pomfrey, zoals juffrouw Fawcett en meneer Summers al voor jullie al gedaan hebben,” Dumbledore zijn ogen twonkelen en lachend begaven we ons terug naar boven, een bezoekje aan mijn favoriete plek in dit kasteel.

Reacties: