FanFic.nl

Shadows in the light (or: part two.two in the Potter family)

Hoofdstuk 6: Does it ever end?

De zaterdag ging verder voorbij zonder incidenten, met de uitzondering dat het weekend was en ik terug keerde van de ziekenboeg, he, kom op, ik ging het feest niet missen. Ik startte met George de weddenschap wie er voor vijf uur de meeste mestbommen op zoveel mogelijk locaties in de school kon afsteken. Ieder kreeg er veertig, en daar gingen we, Fred turftte mij en Lee turftte George. Uiteraard ontmoette we elkaar in het kantoortje van Moody, die ons beide had betrapt. Mijn aantal bleef steken op vijfendertig en die van George op vierendertig. Maar hij kwam gelijk te staan door er een af te steken in het kantoortje van Mad-eye zodat we weg konden komen, zonder verlies van punten of strafwerk. Maar we zagen geen mogelijkheid meer om de strijd te hervatten en dus schudde we elkaar de hand in gelijkspel. We zaten weer in de leerlingenkamer en ik was afgeleid door uitzicht bij het raam.
“Lee?”
“Ja?”
“Weet jij hoe je een howler moet maken?”
“Ja, hoezo?”
“Ik wil iemand er een sturen...”
“Oke, kom, het is makkelijk...” Zodoende dat ik die middag leerde om een brulbrief te maken. Na de creatie verstuurde ik hem gelijk aan een bekende.
Het was druk in de leerlingenkamer en degene die hem ontving was verbaasd en opende hem in de ruimte. Mijn stem tientallen malen harder riep; “he lekkerding, zal ik je es kussen?” Diverse mensen schoten in de lach en ik grijnsde tevreden om de rooie kop van Ben. Hij kwam naar me toe en stemde toe om een date te doen naar Hogsmeade volgende week. Door de dag heen kregen we regelmatig berichten door we wie er een poging gedaan had om kampioen te worden, waaronder Cedric Diggory van Hufflepuff, maar het resultaat zou die avond pas gegeven worden.
De zaal was druk en rumoerig, ik liep met Ginny en Neville naar de Gryffindor tafel, schoof naast Harry in de bank.
“Wie hoop jij dat de Champion van Hogwarts wordt?”
“Hm, Angelique zou cool zijn,” ik grijnsde toen na de maaltijd Dumbledore opstond en ons geroezemoes tot stilte maande.
“Nayla?” Fluisterde Ginny naast me, ik wende me tot haar, het gewauwel over het toernooi boeide me niet zo.
“Twee vissen zwemmen op tegen een betonnen muur, zegt de een tegen de ander; ‘dam’.” Ik grijnsde en schoot in een geluidloze slappe lach. Het grapje was ontzettend flauw, maar ik piste met Ginny zowat in onze broek van het lachen.
“Dames, Heren!” Dumbledore had gevoel voor drama, “het is tijd!” ik kwam weer op adem.
“De Goblet of Fire is gereed om ons te laten weten wie de kampioenen zullen worden van de deelnemende scholen!” En precies op dat moment spoot er een vuurrode vlam uit de beker en ving ons schoolhoofd een stukje perkament.
“De Champion voor Beauxbatons is...” de stilte was om te snijden, “Fleur Delacour!” De blauw geklede studenten juichten en klapten, twee meisjes vielen elkaar huilend in de armen. Hermione die aan Harry’s andere kant zat snoof schamper. Nadat Fleur naar het naast gelegen kamertje was gelopen werd het weer stil in de zaal. Opnieuw spoot de beker een rode vlam uit. Dumbledore opende het stukje perkament en glimlachte.
“De champion voor Durmstrang is...” oh skip de drama alsjeblieft, “Viktor Krum!” De zaal barstte in luid gejuich uit voor de student die ook bekend stond als een van de jongste Quidditch spelers ooit die deelnam aan de wereldkampioenschappen. Krum was verdwenen en langzaam werd de zaal weer stil. De spanning werd erger, voornamelijk, dacht ik, omdat er zoveel meer Hogwarts studenten hoopten op hun afdeling, op hun favoriet. Ginny pakte mijn hand, ik kneep. Toen kwam de laatste rode vlam omhoog, Dumbledore ving het perkament, de school wachtte zijn woorden af.
“De champion van Hogwarts is...” hij keek de zaal in, was dat een waarschuwing? “Cassius Warrington!” Even was het doodstil in de zaal toen langzaam tot mensen doordrong dat er een Slytherin was gekozen, de stilte bleef hangen, behalve bij de tafel van Slytherin, en de studenten die te gast waren, die géén idee hadden van de rivaliteit tussen de afdelingen. Warrington stond op, en liep met een serieus en ernstige uitdrukking naar voren. Hij leek te beseffen dat hij meer druk voelde dag menig ander; niet alleen moest hij de naam van Hogwarts waar maken, maar ook die van Slytherin. Dumbledore gaf hem een hand, en hij liep door, langzaam keerder het geroezemoes in de zaal terug. Mijn handen waren heet geworden van de schok.
“De champions zijn gekozen!” Dumbledore spreidde zijn armen, “I suggest you all go back to your dormitories-” zijn zin werd afgekapt door en rode vlam. Verbaasd keken we toe hoe de vuurbeker voor een vierde maal een stuk perkament uitspoot. Dumbledore ving het met een hand. Las wat er stond en voor het eerst leek hij oprecht, intens en bang naar wat hij las. Ik kreeg zo’n vermoeden wat er komen zou. Hij keek op en zijn ogen kruiste even die van mij. Ik wist genoeg.
“Harry Potter!” Alsof de wereld ineens geen bewoners meer had. Ik keek naar mijn neef en vriend die als versteend voor zich uitkeek.
“Harry kun je naar voren komen, alsjeblieft?” Dumbledore sprak opnieuw en met dat een langzaam geroezemoes werd wakker. Hermione en ik pakten Harry bij een elleboog en zette hem neer.
“Ga, ik wacht wel op je,” fluisterde ik hem toe. En langzaam, alsof hij verdoofd was, liep hij naar voren. Dumbledore knikte bemoedigend en gebaarde naar de naastgelegen kamer en verdween hij uit de zaal, die binnen vijf seconden in lawaai uitbarstte. Hermione, Ginny en ik keken elkaar bezorgd aan, wat zou er nu gebeuren? Ron staarde naar de tafel en Gryffindor was vreemd verdeeld tussen ‘valsspeler’ en ‘champion’. Dumbledore stuurde iedereen weg. Ik bleef achter in de hal. Wachtend op mijn neefje.
“Ga je hem steunen, Black?” jende Pansy Parkinson onderweg naar de kerkers, ik negeerde haar. Norren legde even een hand op mijn schouder, voordat hij de marmeren trap op liep. Het leek me toe alsof de tijd stilstond en iedereen knokte om vooruit te komen. Maar uiteindelijk was ik alleen. Ik wachtte. Ik wist dat boven het feest was losgebarsten en wou daar geen aandeel in nemen. Uiteindelijk kwamen Harry en Warrington uit de zaal tevoorschijn. Hij keek niet eens naar Harry maar sloeg gelijk linksaf naar de kerkers, naar zijn opgetogen huisgenoten. Harry kwam naar me toe en ik stond op.
“Oh Harry,” ik sloeg mijn armen om hem heen en hield hem even vast.
“Het lijkt wel alsof alles jou overkomt he?” ik liet hem los en hij knikte alleen maar.
“Ik heb-”
“Je naam niet in de beker gedaan, nee natuurlijk niet. Je zou wel gek wezen.” ik geleide ons de trap op die langer en zwaarder leek dan normaal door het gewicht dat op onze schouders drukte. Morgen zou de wereld moeilijker, harder en zwaarder zijn dan ooit.
“Ik ben er voor je,” zei ik tegen hem toen we bij het portretgat kwamen, we hoefden niet eens een wachtwoord te geven. We klommen naar binnen, Harry werd geholpen. Ik keek toe hij zich trachtte los te maken van de feestende massa. Op dit soort momenten miste ik vreemd genoeg Percy, die had hier makkelijk orde kunnen scheppen. Ik leidde een aantal mensen af door ze kanariekano’s te geven. En al snel zag ik dat Harry was vertrokken. Ik liep zonder problemen naar de meidenslaapzaal. Ik opende de deur en Hermione stond met wringende handen in de kamer.
“En?”
“Hij is vierde kampioen...” even stonden we verslagen tegenover elkaar. Toen zuchtten we beiden en gingen naar bed.
“We slaan hem er wel doorheen, Nayla, op een of andere manier gaat het ons lukken!”
“Absoluut! Zowaar ik zijn familie ben!”

Reacties: