FanFic.nl

Shadows in the light (or: part two.two in the Potter family)

Hoofdstuk 7: Cheater or a Jinx?

De twee weken erna gingen voorbij in een roes. Ik kreeg straf elke keer als iemand Harry een valsspeler noemde en diegene voor de bek sloeg (wat elke keer was), al snel hadden ze door dat me uit de weg moesten gaan. Want de straffen negeerde ik, er waren wel belangrijkere dingen aan mijn hoofd. Malfoy kwam met badges met Potter stinks en Cassius Warrington; de échte chamion. Ik klampte Hermione aan. En de volgende dag hadden we badges met geluid; Potter Unlimited. Een parodie op de hit No Limit van 2 Unlimited. Door de dag heen hoorde je dus; Potter, Potter, unlimited! Het leuke was dat er geen tegengeluid was voor Warrington.
“Nayla!” het was vrijdag en ik was opzoek naar Harry die net bij Potions was weggeroepen voor verplichtingen die het afschuwelijke Championship met zich meebrachten. Ik draaide me om.
“Norren!” Hij omhelsde me even.
“Kan ik je even spreken?” Ik aarzelde.
“Ik was eigenlijk opzoek naar Harry, maar tuurlijk,” hij ging me voor een leeg klaslokaal in. Norren sloot de deur achter ons en wende zich met een overbezorgd gezicht naar mij.
“Ik weet wat de drie opdrachten zijn...” Zijn woorden floepten uit zijn mond en ik glimlachte, ik had al een tijdje een vermoeden dat Norren met iets op zijn maag liep.
“Okay... eh, waarom vertel je dit?”
“Onze eed, weet je nog? Geen geheimen voor elkaar. Plus...”
“Plus wat?”
“Harry heeft geen idee wat hem te doen staat...”
“De anderen ook niet!”
“Nee? Kijk eens uit je ogen, zusje, wie willen er dolgraag winnen om te bewijzen dat ze net als Dumbledore groots kunnen zijn?”
“Je bedoeld te zeggen dat Karkaroff en Maxim hun champions vertellen wat de drie opdrachten zijn?” Norren knikte.
“En dan durven ze Harry valsspeler te noemen!” Ik vloekte nijdig.
“Op dit moment zijn Harry en Warrington, zover ik weet de enigen die niets van de opdrachten weten, als enige, misschien niet nu al, maar wel snel. Harry mist de lessen en ervaring van drie jaar, Nayla! Hij is in gevaar,” ik knikte. Dat had ik ook al door.
“Wat doen we nu?”
“Ik heb met Moody gepraat en die gaat suggeren aan Hagrid dat die Harry de eerste opdracht laat zien. Hopelijk kan hij zich er dan mentaal in elk geval beter op voorbereiden,” Norren wreef met zijn vuist tegen zijn voorhoofd. Ik pakte de hand en dwong hem me aan te kijken.
“Luister, Norren, we slepen hem er wel doorheen. Één opdracht per keer. Wat je daar suggereert lijkt me een uitstekend idee, ik weet vrij zeker dat Harry het doorbrieft aan Warrington en dus staan ze quite. We slepen hem er doorheen, desnoods kantje boord. Hij gaat er nu niet aan onderdoor, niet na alles wat er gebeurd is, okay?” Norren knikte en omhelsde me, even stonden we zo. Ik was nu twee centimeter kleiner dan hem. Twee dagen later besloot ik om met Ben naar Hogsmeade te gaan. Harry wou gaan, zodat hij de blikken van anderen niet te hoefte te zien. Ik wou dat ik hem kon vertellen dat Sirius nauwelijks een kilometer verderop bivakeerde. Ikzelf hoefde Sirius niet te zien, de afgelopen week had ik om iedere nacht met hem gesproken, dat was het voordeel als niemand van de docenten wist dat je een faunaat was. Het voelde gek, merkte ik, terwijl ik naast Ben door Hogsmeade liep, om een vriendje te hebben die zoveel op je leek qua innerlijk. Beiden waren we groot liefhebber van rock, new wave en sympfonosiche metal muziek, beiden waren we opgegroeid zonder vader, de zijne was echter dood en beiden hadden we een hekel aan de opmerkingen die andere studenten naar Harry, of Warrington, maakten. Vandaag echter praatte we gepassioneerd over onze afgelopen jaren op Hogwarts.
“Serieus? Ze beschuldigde jou van geen brieven sturen, terwijl ze zelf zwijgt als een graf?” Ben keek me ongelovig aan. Ik lachte en knikte.
“Jup, maar hee, da’s mijn moeder, altijd vriendelijk, altijd aardig,” dat was overdreven sarcastisch. Ben lachtte, zijn lach klonk diep vanuit zijn keel. Ik grijnsde, het serieuze onderwerp afsluitend. Pas tegen een uur of vijf gingen we terug naar het kasteel. Harry kwam bij het avondeten bij me zitten.
“Nayla,” begon hij aarzelend.
“Harry,” antwoordde ik vrolijk.
“Wist jij dat Sniffles hier was?”
“Ja, hoezo?”
“Waarom zei je dat niet?”
“Wat denk je zelf, Harry?”
“Dat je me geen risico’s wilt laten lopen.”
“Wat? Nee! Nooit!”
“Wat dan wel?”
“Ik wil Sniffles geen gevaar laten lopen...” Harry was even stil en knikte toen.
“Hij wil met me praten, vanavond om één uur...”
“Ik zorg er wel voor dat de leerlingenkamer dan leeg is.”
“Maar...”
“Wat?”
“Hagrid wil met me praten om twaalf...”
“Oh, dat wordt krap, maar het kan wel, Harry, geen probleem,” ik klopte hem op de schouder. Die avond wachtte ik tot half één voordat ik een gore mestbom zou afsteken, wat uiteindelijk niet nodig bleek. Harry kwam om vijf voor één binnen, geschokt, overdonderd en bang.
“Harry- way?”
“Draken... De eerste opdracht zijn draken...” ik plofte op de bank, geen wonder dat Norren zo bezorgd was geweest. Verdomme. We praatte zachtjes wat ons nu te doen stond, tot op het moment er een bekend hoofd in het haardvuur verscheen.
“Nayla, Harry!”
“Sirius!” We lieten ons voor het haardvuur vallen. Het duurde zeker tot half twee om alles te bespreken, de pijn die Harry had gevoeld in zijn litteken die zomer, het Duistere Teken tijdens het WK, alles kwam eruit. Sirius en ik luisterden geduldig, toen kwam zijn beurt. Hij waarschuwde ons voor Karkaroff en vond het vreemd dat Mad-eye, zoals hij hem noemde, mij niet herkent had. Voetstappen op de trap deden ons opspringen en voor het vuur springen, Sirius wachtte, beschermd door onze schoolgewaden. Het was Ron.
“Wat doen jullie?”
“Ons zorgen maken,” ik grimaste, “want sommigen van ons maken ons zorgen over een veertienjarige die in een toernooi van zeventienjarigen mee moet doen, tegen zijn wil, weet je...” mijn woorden waren hard, scherp en vol kritiek op Ron zijn kinderachtige houding. De laatste knikte, zuchtte diep, keek even van mij naar Harry en draaide zich toen om en liep de trap weer op.
“Goed gered,” klonk het onder ons en we zakten weer voor het vuur. Nu pas vertelden we hem over het Triwizard Tournament en alles wat er mee te maken had; de opdracht, hoe in fucksnaam Harry’s naam in de beker terecht was gekomen, hoe hij in godsnaam een volwassen damesdraak te lijf moest gaan en alle pesterijen die bij zijn deelname kwamen kijken.

Toch stonden we de volgende dag om half tien klaar in een leeg lokaal met een enorme stapel spreukenboeken om ons heen, dit keer met Hermione erbij, oefenen voor allerlei spreuken om voorbij een draak te komen. Pas tegen de lunch verlieten we het lokaal weer, om erna gelijk weer door te gaan. Pas tegen middernacht liet ik me beurs, blauw en doodop op mijn bed vallen. Ik zakte gelijk weg in een diepe slaap, mijn kleren nog aan. Ik droomde niet, zover ik kon achterhalen, hetgeen me de volgende dag deed besluiten voortaan niet naar bed te gaan zonder dood en doodop te zijn. Want ook was ik fitter dan ooit. Bij het ontbijt kletste ik, voor het eerst sinds Harry’s naam uit die klote beker kwam, ontspannen met Fred en George. Ditmaal was het onderwerp het nut van History of Magic. Ik liep na het ontbijt (pannekoeken met fruit en thee) met Hermione en Harry de hal in, Warrington liep net richting de trap. Harry pakte mijn arm, ik bleef geschrokken staan.
“Wat is er?”
“Warrington!”
“Wat is er met hem?”
“Hij weet het nog niet…wat de opdracht is...”
“Dus?”
“Help me, hij behoort het te weten...” Ik knikte, pakte mijn staf, Hermione was doorgelopen, mikte zorgvuldig en Warringtons tas knapte aan de onderkant. Harry knikte dankbaar en ik maakte met uit de voeten, onderwel een paar mensen, die hun mond open deden, hun tassen eveneens laten knappen. Ik stapte achter Hermione aan de het kas in. Ik vond het vreemd dat Harry na ruim een half uur pas aan kwam zetten, ik trok vragend een wenkbrauw op.
“Ik heb jullie hulp nodig!”
“Harry waar denk je dat we de afgelopen dagen mee bezig zijn geweest?”
“Ik Móét voor morgenmiddag een fatsoenlijke sommeringsspreuk kennen!” En dus namen we wat te eten uit de Grote Zaal mee naar een leeg klaslokaal en oefenden we. Oefenden we tot bijna middernacht. Hermione beval Harry te gaan slapen, hij had het nodig. Ik volgde het voorbeeld, hopend dat de tijd sneller zou gaan en dit allemaal voorbij zou zijn. Het tegendeel bewees zich de volgende dag.

Reacties:

narcissa zei op 17 juni 2018 - 9:58:
Ik zou dus als ik Harry was lekker niet tegen de nietsnut zeggen dat de opdracht is
Blijft wel een van je aartsvijanden toch?
Maar wel lief van hem