FanFic.nl

Misschief Never Managed

O Heavens!

Het was zo wit... hij had verwacht dat doodgaan een zwart gat zou zijn. Maar het was zo vredig, zo stil, zo... wacht, hij lag op gras? Langzaam ging hij overeind zitten. Hij wist dat de littekens van de jaren voorafgaande van dit, verdwenen waren. Ja, hij zat op gras. Verbaasd over dit fenomeen stond hij op.
"Daar ben je dus!" Die stem had hem zo lang wakker gehouden, in de nachten van de afgelopen zestien jaar. Langzaam draaide hij zich om. Ze was ouder dan de laatste keer dat hij zag en hij wist dat ze de leeftijd had van de tijd dat ze bij de Orde zat.
"Lily?"
"Moet je dat nog vragen, Severus?"
"Ik... ben alleen verrast je hier te zien..."
"Waarom? Het is jouw hemel... soort van..."
"Wat bedoel je?"
"Je lichaam is vergiftigd, je kunt niet meer terug... dus heb je de tussenfase overgeslagen... dit is wat we de 'hemel' noemen."
"Oke...?"
"Hij ziet eruit zoals jij wilt, waar jij wilt. Alleen..."
"Alleen wat?"
"Je kunt niet bepalen wie je wel en wie je niet ziet."
"Zoals jou..."
"Zoals mij," bevestigde de vrouw van wie hij altijd gehouden had. Ze draaide zich om en liep langzaam van hem weg, even aarzelde hij maar volgde haar toen.
"Ik heb je gemist..."
"Dat... heb ik door..." ze klonk spottend, hetgeen een van de weinige dingen aan haar was die hij niet leuk vond.
"Wat?"
"Severus... ik heb je allang vergeven dat je me mudblood noemde... maar..."
"Maar?" Ze draaide zich langzaam om.
"Ik zal je nooit... en dan werkelijk ook nooit, vergeven, voor hoe je je studenten hebt behandeld! Niet alleen Harry, maar állemaal!" Ze keek hem strak aan, haar groene ogen fonkelden, ze was furieus.
"Maar-"
"Severus Snape! Er is NOOIT en dan ook Nooit een excuus voor het mishandelen of pesten van mensen, kind of niet!" Met die woorden draaide ze zich opnieuw om en verdween in de zachte witte mist.
Severus wou dat hij nu in zijn veilige kantoortje op Hogwarts was, hij had zijn wens nog niet eens uitgedacht en het verscheen om zich heen. Opgelucht nam hij plaats achter zijn bureau. Hij plante zijn gezicht in zijn handen en leunde op het bureau. Hij had veel verwacht, maar niet dit.
"Waarom niet, Severus?" Verrast keek de lange, tanige man op. Het voormalig schoolhoofd zat tegenover hem, met een breiwerkje voor hem.
"Wat?"
"Waarom had je het niet verwacht? Dacht je echt dat ze het wel prima zou vinden wat je allemaal gedaan hebt?"
"Nee... alleen dat ze het zou begrijpen..."
"Oh, maar dat doet ze ook..."
"Waarom is ze dan boos?"
"Ik zou het meer als teleurstelling opvatten," sprak de man met de lange zilveren baard kalm.
"Teleurstelling?" Een knik.
"Leg uit alsjeblieft!"
"Severus, het is simpel, ze had verwacht dat je over je wrok van je tienertijd heen had kunnen zetten, ze had verwacht dat jij, van alle mensen, zou begrijpen hoe essentieel het is dat een kind zich welkom voelt, waar hij of zij ook gaat, en dat je je als een volwassen man had kunnen opstellen en beseffen dat geen van de kinderen zijn of haar ouder is. En dat jij je als een leraar ertoe had kunnen zetten om de spoken uit je eigen verleden te vergeven en dat je zou begrijpen dat zij je als vriend en broer zag, niet als een geliefde. Daarom is ze teleurgesteld."
Severus zuchtte, begreep dan niemand dat het zoveel moeilijker was om toe te geven dat pijn je trots krenkte? En dan vergeving betekende dat je verantwoording moest nemen voor je gevoel?
Hij wist het niet.
"Severus, je zult hier moeten leren omgaan met al deze dingen, niet alleen van Lily, maar ook van anderen, voordat je de volgende 'stap' kunt nemen in het hiernamaals." Het schoolhoofd verdween met die woorden en Severus was weer alleen. Hoelang hij daar inmiddels was wist hij niet. Tijd deed er niet meer toe.
Hij was alleen, zoals hij altijd al geweest was. Zoute druppels vielen op zijn gevouwen handen en voor het eerst sinds zijn kindertijd liet Severus Snape een traan. En rouwde. Rouwde om alles wat geweest was, alles wat niet gegaan was zoals gepland, en om de dingen die zoveel pijn hadden gedaan. Hij huilde en zijn koude hart ontdooide. Eindelijk werd hij weer mens. Alleen kwam dat te laat. Voor altijd te laat.

Reacties: