FanFic.nl

Zwart gat

wanhoop

Tegen de middag was ik de wanhoop nabij, ik had nog zes berichtjes ingesproken op de voicemail van Elody, maar ze had nog niet steeds teruggebeld. Na gegeten te hebben in een groezelig cafeetje, had ik de moed bijeengeraapt om toch maar mijn ouders te bellen. Nadat ik betaald had en naar buiten was gegaan, nam ik mijn gsm en belde ze op. Het gesprek was net zoals ik gedacht had. Mijn vader had opgenomen en was zo tekeer gegaan tegen mij dat ik gewoon midden in zijn gepreek heb opgehangen. Dus nu is de kans dat ik nog naar huis kan, gedaald naar nul komma nul. Ik heb geen andere keus dan toch maar naar mijn broer te bellen. Gelukkig is dat goed afgelopen, hij heeft me mijn verhaal laten doen en nu is hij onderweg om me op te halen. Ik heb namelijk ontdekt dat ik in Menen ben beland en eigenlijk woon ik Ingelmunster. Dus mij is het nog altijd een raadsel hoe ik hier, in de stad Menen, ben terecht gekomen. We hebben afgesproken aan het station, omdat hij me dan zal meenemen met de trein naar Gent. Ik ben blij dat hij me ook niet heeft uitgescholden heeft zoals Elody of dat hij zou aanraden om gewoon naar huis gegaan. Hij begrijpt me en net zoals vroeger is hij er ook nu voor mij. We verschillen vier jaar in leeftijd, hebben een zeer sterke band en hij beschermt me ook als mijn grote broer als het nodig is. Opeens staat hij voor mij en schudt me wakker uit mijn gedachten. Hij glimlacht breed naar me en ik ben zo blij dat ik hem zie dat ik hem nog een grotere glimlacht teruggeef. Wanneer we samen op de trein stappen, zoeken we een coupé waar er niet te veel mensen zitten. We stappen er één in, waar er niemand zit, behalve een oud getrouwd koppel en twee vriendinnen. We nestelen ons helemaal vanachter op een bank. Thomas laat me mijn verhaal tot in de detail vertellen. Hij weet ik ook niet hoe het komt dat ik niet meer weet wat er is gebeurt. Het meest logische is natuurlijk een kater en zou ook verklaren waarom mijn hoofd zo tolde toen ik wakker werd. Maar het probleem is dat ik zelfs niet meer weet dat ik Elody gisteren nog gezien of gesproken heb. Maar aangezien dat Elody beweert dat ze mij gisteren duidelijk heeft uitgelegd waarom ze boos is, moet ik ze toch gesproken hebben. De rest van de treinreis zwijgen we, allebei denkend aan wat er zou kunnen gebeurd zijn. Wanneer we aankomen in Gent is het al donker en gaan we naar mijn broers kot, waar ik vanavond mag blijven slapen. Normaal blijft hij in het weekend niet op zijn kot. Maar gaat hij naar huis, vanavond is er een namelijk een feestje en daarom blijft hij dit weekend hier in Gent. Hij vraagt of dat het goed is dat hij naar dat feestje gaat en ik vind het geen probleem. Rond tien uur vertrekt hij en dus ben ik alleen. Ik neem een douche zodat ik mijn haar kan wassen en mijn make-up kan verwijderen. Wanneer ik mijn schoenen uitdoe, verschiet ik mij een bult. Op de zijkant van mijn tenen zitten er verschillende gaatjes van naalden. Ik heb geen idee hoe ik daaraan kom. Ik weet wel dat drugsgebruikers daar prikken, maar ik neem geen drugs. Dus dat is uitgesloten. Toch maak ik me zorgen, ik besluit maar om het aan mijn broer te vragen morgen. Ik douche en kruip in bed. Als ik 's morgens wakker word, zie ik mijn broer in zijn bed liggen. Ik heb hem zelfs niet horen thuiskomen. Tijdens het ontbijt vertel ik hem wat ik heb ontdekt op mijn voet. Hij kijkt bezorgd en vraagt of ik drugs gebruik. Ik antwoord van niet, maar hij gelooft het niet direct en wordt boos.
"Dat is natuurlijk de reden dat je niets meer weet, wanneer je drugs gebruikt vergeet je alles om je heen," roept hij, "dat weet jij net zo goed als ik."
"Maar ik gebruik geen drugs", antwoord ik. "Esther, hoe verklaar je anders die prikken, je weet dat je mij kan vertrouwen", zegt hij." Ik zal niets vertellen aan pa en ma, maar je moet wel eerlijk zijn dan. Misschien kunnen we samen ervoor zorgen dat je van dat spul afgeraakt."
"Ik gebruik geen drugs!" roep ik.
"Ik wist dat je koppig was, maar zo koppig", zucht hij. "Ik spreek de waarheid", zeg ik zacht. "Ik gebruik geen drugs, ik weet niet hoe ik aan die prikken kom en ik weet niet wat er is gebeurd met me, niemand gelooft me en ik vind het allemaal vreselijk."
"Meen je dat?" vraagt mijn broer
"Ja, natuurlijk meen ik dat", antwoord ik voorzichtig.
"Dan moeten we erachter komen wat er juist gebeurd is vrijdagavond", zegt Thomas.
"Elody weet wat er is gebeurd", zeg ik.
"Je moet met haar gaan praten", antwoordt hij.
"Ze is woest op me,"zeg ik," ze wil me niet meer zien of spreken."
"Je gaat het toch moeten proberen," zegt hij op een dringende toon, "zij is de enige die meer weet."
"Ik weet het", zeg ik met een diepe zucht. Ik loop naar de badkamer om me om te kleden. Wanneer ik klaar ben, zeg ik tegen Thomas dat ik even de stad in gaan om kleren te kopen. Maar ik mag niet, hij zegt dat het beter is als we even naar huis gaan om te kijken hoe dat onze ouders gaan reageren. Ik heb maar ingestemd. Dus nu zitten we op de trein richting huis of beter gezegd naar de dood. Het is de reinste zelfmoord om uit eigen wil naar mijn ouders te gaan als ze boos zijn. Als we voor ons huis staan, krijg ik een krop in mijn keel en begin ik opeens heel hard te zweten, mijn handen worden nat en ik voel me duizelig. Zieje wel hoe erg ik het vind? Mijn moeder doet de deur open, omhelst mijn broer en trekt een boos gezicht naar mij. Toch laat ze ons allebei binnen.
"Vader is er nog niet", zegt ze.
"Dat is niet erg", antwoordt mijn broer," misschien is het zelfs beter als we heeft even alleen praten." Mijn moeder kijkt hem verbaasd aan. Sinds die kwade blik van daarnet heeft mijn moeder me nog geen blik waardig gekeurd. Ik voel me vreemd ... vreemd in dit huis ... vreemd in dit huis waar ik aan jaren woon. We gaan aan de keukentafel zitten en mijn moeder kijkt mijn broer strak aan. Ik krijg het er benauwd van.
"Vertel op", zegt ze," waarom kom je naar hier?" Ze kijkt me aan ... heel even maar.
"Euhm, wij wonen hier", antwoordt Thomas.
"Ja, jij wel", zegt mijn moeder met een eentonige stem," ik heb het over zij." Dat deed pijn ...veel pijn. Waarom doet ze zo, denk ik bij mezelf.
"Wij zijn hier gekomen, omdat je niet naar Esther wil luisteren. Ze heeft vannacht bij mij geslapen omdat ze nergens naartoe kon", antwoordt mijn broer.
"Waarom zouden wij moeten luisteren naar haar", zegt mijn moeder, " Zij luistert ook niet naar ons als we zeggen dat ze om 1 uur moet thuis zijn. Mevrouw hier denkt dat als ze belt de volgende dag rond de middag, dat dat ook goed is. Wel ze heeft het mis!"
"Dat is niet wat er is gebeurd", roep ik opeens uit. "Wat is er dan wel gebeurd?", vraagt ze kattig.
"Dat weet ik niet", zeg ik hulpeloos.
"Waarom ben je dan gekomen?" reageert mijn moeder.
"Luister nu eens even naar haar, dan kan ze vertellen wat er is gebeurd gisteren", komt mijn broer tussenbeide. Mijn moeder zwijgt en ik begin te vertellen over wat er is gebeurd sinds ik wakker werd tussen die autowrakken. Als ik klaar ben, kijkt mijn moeder schuldig.
"We hadden je nooit alleen mogen laten," stottert ze," we hadden niet mogen schreeuwen aan de telefoonen je moeten komen halen! Zolang dat we niet weten wat er precies is gebeurd, mogen we je niet beschuldigen."
"Mag ik dan hier blijven slapen?" vraag ik.
"Van mij wel", zegt mijn moeder," maar misschien niet van je vader."
"Dan blijven we hier wachten tot hij thuis is", zegt Thomas.
"Dat is geen goed idee, vrees ik", antwoordt mijn moeder," het is beter als ik hem alles vertel."
"Oké dan", zegt mijn broer, " kom Esther." Samen gaan we de stad in, gewoon om wat te wandelen en te bespreken wat ik ga doen met Elody. Ik heb gezegd dat ik haar straks zou bellen als ik wist hoe het met mijn vader was gegaan. Na een uur rondgedoold te hebben in de stad, belde mijn moeder met slecht nieuws.Mijn vader was woest en wilde niet dat ik nog naar huis kwam, tenzij ik toegaf dat ik loog en ik zou vier maanden huisarrest krijgen. Dus stelde mijn broer voor om eerst naar Elody te bellen en als alles goed ging, kon ik misschien daar slapen. Dat vond ik een goed idee. Dus belde ik naar Elody.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.