FanFic.nl

Over de dingen die ze nooit vergaten

2.2

Alles had een extra dimensie gekregen. Hij ontbeet niet alleen haastig omdat hij zo kort mogelijk met zijn ouders en zijn zusje opgescheept wilde zitten, hij ontbeet ook haastig omdat hij zo snel mogelijk de kans wilde hebben een plekje naast Boris te bemachtigen. Hij rende niet alleen over het pad omdat de kiezels zijn blote voetzolen brandden, maar ook omdat hij zo snel mogelijk op het grasveld wilde zijn. Zijn ogen speurden de handdoekenzee niet allen af op zoek naar een plekje om te gaan liggen, maar het plekje...
Elias dwong het gevoel naar de achtergrond. Ze kenden elkaar pas één dag en hij overdreef, dus dwong hij zichzelf te letten op de omgeving: het zwembad was even onmogelijk blauw; het deed pijn om ernaar te kijken door de ogen van de jongen die nog geen uur wakker was. De lucht bood weinig soelaas, even blauw en ook nog gesierd door de genadeloze zon. Het deed bijna verlangen naar het regenachtige Nederland.
Er was een plekje, op precies dezelfde plaats als gisteren, naast de Ajax-handdoek. Elias liep erheen, zo rustig hij kon.
‘Hee, toevallig,’ probeerde hij luchtig, terwijl hij ging zitten.
‘Hi,’ luidde het antwoord.
De zon was druk bezig de hemel te beklimmen. Boris hield trots zijn fles factor 50 omhoog: ‘Voor elke keer na het zwemmen.’
Elias glimlachte goedkeurend. ‘Als je maar niet verwacht dat ik meedoe met je factor duizend.’

Het was zo’n slome dag die aan zijn eind hetzelfde was als aan zijn begin, feitelijk. Toegegeven, de zon stond bijna 180 graden verderop, maar verder was er niets gebeurd. De jongens aan het zwembad leefden in een waas van inhoudsloze gesprekken, rondspetteren in het zwembad en goed ingesmeerd genieten van de zon. Boris vertelde over het boek dat hij aan het lezen was (nadat Elias na veel moeite zijn hobby uit hem los had gepeuterd en hem er na nog meer moeite van overtuigd had dat hij het heus niet te nerderig vond, terwijl hij stiekem genoot van het oplichten van Boris’ ogen als hij mocht vertellen over zijn boek) en Elias vertelde waarom hij zelf voetballen toch echt wel leuk vond. Hij beloofde Boris het eens te leren, hoewel beide jongens best wisten dat het daar nooit van zou komen. Boris zou dan voor Elias een boek vinden dat hij leuk vond om te lezen, want hij was ervan overtuigd dat er voor iedereen zo’n boek bestond.
Aan het eind van de dag waren ze dus wat kennis en heel wat beloftes verder, maar los daarvan was er niets gebeurd. Ze hadden niets beleefd om over naar huis te schrijven, niets gedaan dat ze ’s avonds aan hun ouders zouden vertellen (‘Wat ik gedaan heb? Oh, eh, gechilld.’). Het eind van de dag was exact hetzelfde als het begin. En toch – of juist daarom? – kwam etenstijd veel te vroeg; de jongens raapten met de nodige tegenzin hun spulletjes bij elkaar en liepen samen weer richting de camping, nog steeds pratend, lachend, rekkend –
‘Waar staat jouw tent?’ vroeg Elias, die bij de rondleiding alleen de algemene faciliteiten van de camping te zien had gekregen. Boris wees de kant uit die Elias zelf ook op moest. Er viel een stilte over de rest van de weg, terwijl de jongens genoten van de middagzon die de temperatuur nog steeds dapper boven de vijfentwintig graden hield.
Boris kwam tot stilstand voor een grote bruine tent. ‘Dit is het,’ zei hij, met een wijds armgebaar alsof hij een paleis tentoonstelde. ‘Mijn ouders zullen elk moment terugkomen met de boodschappen. Dan mag ik aardappels schillen.’
Elias glimlachte. ‘Oké, nou, eet smakelijk alvast,’ en besefte dat er wel degelijk een verschil was met het begin van de dag: de leegte in zijn borstkas, die zijn humeur in de laatste vijftig meter naar zijn tent volledig verpestte.

Reacties: