FanFic.nl

A Million Little Pieces

[28/18] Wereldreiziger

Week 28: vanuit het perspectief van een voorwerp
Het leek allemaal zo zeker. Ik sleet mijn dagen in de zon, genoot van de warmte. Toeristen vermaakten me met flarden van hun gesprekken, met hun fleurige badmode en verder waren er wapperende boomblaadjes, onkruid dat naast me omhoog priemde, fluitende vogels.
Ik vond het niet erg dat mensen over me heen liepen. Ik vond het niet erg dat honden over me heen liepen. Ik vond het niet te koud in de winter, niet te warm in de zomer, niet te nat als het regende. Ik kon er geen genoeg van krijgen de lucht, de wolken, de regen gade te slaan. Ik zou me er eeuwig mee kunnen vermaken en ik zou me er eeuwig mee moeten vermaken. Dacht ik.
Ik vond het niet erg toen de zweterige vingers me van de grond plukten; ik genoot van de spanning die in de lucht hing en ik kon de wereld van boven zien!
‘Hier, voor nu. Ik maak het nog een keer goed, beloofd,’ zei de jongen. Ik werd overhandigd, zag de lucht en het gras, de bomen en de jongens, mijn neefjes en nichtjes op de grond, de tenten een stukje verderop, de zon nog veel verder (een half jaar reizen, had ik ooit van twee kampeerders afgeluisterd).
En daarna mocht ik mee in de broekzak van een linnen broek, waar ik doorheen kon kijken. Ik zag de parkeerplaats, de auto’s, ging een auto in. Ik bracht honderden kilometers door in klamme vingers; ik kon net uit het raam kijken naar de passerende auto’s en de lantaarnpalen die de sterren verborgen.
’s Nachts sliep ik in een hotel, in een bed, proefde ik tranen. Zo zout! net de zee.
’s Morgens reden we verder en ’s middags zag ik voor het eerst de stad van dichtbij, de flats en de schoorstenen, ik proefde de bevuilde lucht en ik hoorde de auto’s langsrazen, betrad een huis, de muren verblindend wit, alles zo mooi en ik kon mijn geluk niet op en toen –
werd ik op een plank gelegd. Mijn wereldreis was voorbij.
In het begin reisde ik alleen nog heen en weer tussen plank en bed; later verhuisde ik naar een ander huis, maar feitelijk veranderde er niets. In beide huizen waren de gordijnen vrijwel altijd gesloten, waardoor ik de zon bijna niet meer zag.
Toen kwam de vrouw. Eerst af en toe, toen steeds vaker en op een dag nam ze dozen mee, begon ze de hele inboedel daarin te stoppen. Ik keek toe, eerst verwonderd (eindelijk gebeurde er iets!), toen steeds meer gespannen naar mate de vrouw mijn richting op werkte, mijn plank bereikte, mij bereikte, vastpakte, naar de doos tilde –
‘Mieke.’
‘Hmm?’
‘Die niet.’
‘De steen?’
‘Ja, geef maar.’
En daarmee verdween ik weer in zijn broekzak, leefde in de duisternis van de spijkerstof tot ik werd bevrijd in een ander huis. Boris legde me op de schoorsteenmantel. Mieke zou daar nog vaak haar ongenoegen over uiten, maar hij hield vol en ik bleef liggen.
En in het nieuwe, gedeelde huis waren de gordijnen elke dag geopend.

Reacties: