FanFic.nl

ACCEPTEER JE MENSELIJKHEID

2. Volwaardige collega's

Het was op een drukke donderdagavond dat ik naar mijn werk ging om wat bij te verdienen. Het werk dat ik deed was saai, hersenloos, en vaak ook stresserend: vakkenvullen in een supermarkt. Maar het was een bijbaan, allemaal voor wat extra geld. En als student had ik dat extra geld hard nodig.

Het leek een gewone avond te worden toen ik de kantine binnenliep. Mijn... volwaardige collega's stonden al te wachten op de wekelijkse toespraak van de manager. De vulploeg was met zeven mensen deze avond, inclusief ikzelf, telde ik. Job overhandigde mij een brief waar mijn taken op stonden, plus de tijd die ik ervoor kreeg. Tweehonderdvijf dozen, las ik, samenwerkend met Joline. Ik keek rond de kantine. Kate was er, en Merel... en de rest van ons waren jongens. Maar Joline was er nog niet.

"Kate," zei ik, "weet jij toevallig of Joline nog komt vanavond?"

Kate was goed bevriend met Joline, wist ik, en bovendien gingen ze naar dezelfde school.

"Oh, hoi Lena!" zei ze, opgewekt als altijd. Ze had me blijkbaar niet eens binnen zien komen. "Nee, Joline is ziek vandaag, ze was ook niet op school. Jij staat altijd met haar samen, toch?"

Ik knikte. "Inderdaad. In mijn eentje is dit... een behoorlijke hoeveelheid. Weet je of er een vervanger voor haar komt?"

Kate haalde haar schouders op. "Geen idee," zei ze, "maar ik zie nog niemand."

Ik fronste mijn wenkbrauwen. Twee keer zoveel werk vanavond, dacht ik bij mezelf, en het was al zo druk. Fijn. En morgenvroeg moest ik weer gewoon naar school. Het mocht echt niet te laat worden vanavond, maar welke keuze was er? Het was altijd zo dat het werk af moest zijn voordat de werknemer mag vertrekken. Ik knarste op mijn tanden.

"Van Leemans is laat vandaag," mompelde Job, op zijn horloge kijkend. "Hij had er al moeten zijn. Hoe sneller we kunnen beginnen, hoe beter."

Daar was ik het zeker mee eens. Van Leemans was altijd op tijd, maar zijn kantoordeur zat nog dicht. Ik keek naar Kate en we wisselden verwarde blikken en overdreven schouderophalingen uit.

En toen ging de deur van de kantine open. Van Leemans stond in de deuropening.

"Kom allemaal maar mee naar de standup," zei hij.

Wij volgden hem naar de hal van het magazijn waar we veel te dicht op elkaar in een halve cirkel stonden, klaar voor Van Leemans' prachtige toespraak. Ik zuchtte alvast onhoorbaar en bereidde me voor op het oorverdovende.

Van Leemans klapte zijn handen hard tegen elkaar. Dat deed hij altijd, al viel het mij op dat de klap vandaag minder hard was dan normaal.

"Welkom allemaal," zei hij. "Allereerst wil ik het over vorige week hebben. Slechts vijftien procent van jullie heeft toen zijn eindtijd gehaald. Vijftien! Dat is veel te weinig. Wij gaan voor perfectie, kwaliteit én kwantiteit. En dat wordt van jullie verwacht."

De agressie in zijn stem was altijd vermoeiend om aan te horen, vooral omdat de eindtijden vaak gewoonweg niet haalbaar waren. Ik rolde met mijn ogen.

"Maar nu even heel wat anders," zei hij toen, plotseling op een volledig andere toon. "Misschien weten sommigen van jullie wel dat wij ons een paar maanden terug hebben ingeschreven voor een loting bij Cyberlife."

Nu keek ik hem verbaasd aan. Ik had niet verwacht daar ooit nog iets over te horen. Een paar van mijn collega's knikte, maar het merendeel schudde zijn hoofd.

"Nou, de Cyberlife Android is officieel verloot," ging Van Leemans verder. "En tot onze grote verbazing is onder andere ons bedrijf uitgekozen. Deze middag is hij binnengekomen, en vanavond gaat hij in onze afdeling helpen met het werk."

Er klonk zacht geroezemoes in de halve cirkel. Ik keek Van Leemans aan. Hij leek niet heel enthousiast te zijn, zoals ik wel had verwacht, in tegenstelling tot mijn collega's. Ik nam aan dat geen van ons ooit een Android in het echt had gezien.

"Ik heb de Android vanmiddag gesproken," ging Van Leemans verder, "en hem uitgelegd wat er van hem verwacht wordt. Onthoud dat hij een machine in ontwikkeling is, hoe menselijk hij er ook uit mag zien. Ik zal hem erbij halen."

Van Leemans liep naar zijn kantoor en opende de deur.

"Android, loop maar mee."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.