FanFic.nl

ACCEPTEER JE MENSELIJKHEID

4. Zesduizenddriehonderdachtenveertig kilometer

"Ik haat robots die knipogen," mompelde ik in mezelf terwijl ik de container naar het pad bracht. Ik kon het niet helpen, die Android gaf me de rillingen.

Ik hoorde gerinkel uit het pad van koffie en thee komen. De twee winkelwagens stonden er al, precies recht achter elkaar, en ik zette de container er naast, veel te schuin. Mijn parkeervaardigheden waren niet goed, in de auto niet en met containers niet. Ik liep het pad in en zag Connor voor de schappen staan. Hij leek geïnteresseerd te staren naar de honderden producten terwijl hij in zijn rechterhand herhalend een muntje hoog opgooide, liet tollen in de lucht en opving zonder enige moeite. Toen draaide hij zijn hoofd mijn kant op en sloot zijn hand om de munt waarna hij hem wegstopte.

"Lena," zei hij. "Je bent gekomen. Heb je de dozen bij je?"

"Uh, ja," zei ik, een beetje verward, "de container staat om de hoek."

"Mooi," reageerde Connor. "Dan gaan we aan het werk."

Hij wandelde naar de container, pakte een winkelwagen en begon dozen met perfecte efficiëntie op de kar te zetten. Alsof het een puzzel was zette hij ze precies op en naast elkaar, met grote snelheid.

Ik keek met ontzag toe. Had het eigenlijk wel zin om hem nog iets uit te leggen? Van Leemans zei van wel. Ik ademde diep in.

"Het werkt het beste wanneer je de producten die het dichtst bij elkaar staan tegelijkertijd vult," zei ik, waarop Connor mij aankeek terwijl hij de dozen met perfectie op bleef stapelen. "Maar als je natuurlijk nog niet weet waar alles staat, gaat dat wel lastiger," voegde ik er snel aan toe.

"Bedankt voor deze informatie," antwoordde Connor. Hij reed de winkelwagen met dozen direct naar de juiste locatie. "Al moet ik je zeggen dat ik deze schappen volledig geanalyseerd heb." Hij wees zonder zijn blik van mij af te wenden achter zich naar de rooibos thee. "Rooibos thee." Hij wees naar boven. "Engelse thee." Precies goed. Hij wees naar de thee ernaast. "Slaapthee."

Mijn oog trok spastisch. Dit was te veel voor mij. Ik lachte mijn meest neppe glimlach.

"Ah... Dat is, uhm... sorry voor het storen," zei ik. "Dan zal ik ook maar beginnen."

Ik draaide mij om en begon ook dozen op de winkelwagen te stapelen, minstens vijf keer langzamer dan de Android. Toen ik me weer omdraaide sprong ik verschrikt achteruit. Connor stond weer recht voor mij, blijkbaar al klaar met het vullen van de producten. Ik staarde met open mond naar de lege dozen die perfect opgevouwen in de winkelwagen achter hem lagen.

"Mijn excuses, Lena," zei Connor. "Zou ik je iets mogen vragen?"

"Uh, natuurlijk," zei ik, "vraag maar raak."

Hij hield zijn hoofd schuin.

"Het is me opgevallen dat je nog niet bekend bent met de vaardigheden van een Android," zei hij. "Sterker nog, het lijkt erop dat je er nog nooit een eerder in het echt gezien hebt. Is dat correct?"

"Dat klopt," zei ik. "Detroit is ver weg."

"Zesduizenddriehonderdachtenveertig kilometer verwijderd van deze locatie, om precies te zijn," reageerde hij meteen.

Ik knipperde een paar keer met mijn ogen.

"Ja, inderdaad, zesduizend... en nog wat kilometer," mompelde ik.

Connor glimlachte. "Dus, welke opleiding doe je?"

Ik kuchte een keer. "Uhm, een kunstopleiding," zei ik. "Maar misschien kunnen we beter verder gaan met het werk. De tijd, zie je, ik..."

"Tijd?" vroeg hij. "Hoeveel tijd heb je gekregen?"

Ik pakte het briefje waar de eindtijd op geschreven stond uit mijn zak en gaf het aan Connor. Hij keek er even naar en het LED-lampje op zijn slaap werd even oranje.

"Als ik alles zelf zou vullen vanavond, zouden we zesentwintig minuten overhouden," zei hij. "Met jouw hulp komen daar dan nog zeven minuten bij. En als dit door twee mensen gedaan zou moeten worden..."

Hij fronste even.

"...dan zou de eindtijd niet eens gehaald kunnen worden."

Ik lachte even in mezelf. Ik wist wel dat het onmogelijk te halen was als mens zijnde, maar nu het echt berekend werd door een Android voelde het toch als een bevestiging.

"Hoe dan ook," ging Connor verder, "we hoeven dus niet te haasten. Als je wil praten, mag dat altijd. We kunnen ook naderhand praten, als je dat fijner vindt."

Ik begreep het niet zo goed. Waarom wilde deze Android zo graag praten? Dat deed niemand op het werk hier. En eerlijk gezegd had ik verwacht dat hij slechts zou werken en helemaal niets zou zeggen, maar dit? Nog nooit had ik met iemand samengewerkt die zo veel praat als hij.

"Naderhand is best," zei ik verward. "Ik heb graag dat... het werk eerst af is."

"Prima," zei Connor. Hij pakte de winkelwagen en ging verder met dozen stapelen, nog net iets sneller dan net.

Ik begon ook maar met vullen. Dit was werkelijk een aparte situatie, maar het was enorm geruststellend om te horen dat ik deze avond gewoon op tijd zou zijn, hoe dan ook. Connor was alweer klaar met de volgende paar dozen en stapelde nieuwe op. Ik schudde mijn hoofd. Hij zou ons zo kunnen vervangen, daar was geen twijfel meer over mogelijk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.