FanFic.nl

ACCEPTEER JE MENSELIJKHEID

5. Bedankt, Van Leemans

Nu en dan keek ik hoe Connor de dozen openmaakte en opvouwde. Hij gebruikte technieken waar ik nog nooit over nagedacht had, en ik probeerde hem zo goed mogelijk na te doen. Af en toe liepen ook klanten voorbij die vreemd opkeken of ons aanspraken bij het zien van de Android, maar de meesten lieten ons met rust. De tijd ging snel, en voor we het wisten was de laatste container leeg. Ik zuchtte diep en keek tevreden door het gangpad. Connor hees zijn stropdas op en liep vervolgens op mij af.

"We zijn sneller klaar dan ik had berekend," zei hij. "Het lijkt erop dat jij sneller bent dan de gemiddelde mens. We hebben nog veertig minuten over!"

"Dit is een recordtijd," zei ik. "Uh, zeg, Connor..."

"Ja, Lena?"

"Cyberlife zei dat ze wilden testen of Androids ook in 'andere omstandigheden' kunnen functioneren. Dus ik vroeg me af... waar ben jij eigenlijk voor gemaakt?"

Connor leek tevreden te zijn met mijn interesse en hij wreef zijn handen tegen elkaar.

"Ik ben het nieuwste model van een reeks politie Androids genaamd RK800," zei hij. "Een detective, zou je kunnen zeggen. Ik ben geprogrammeerd om bij een plaats delict het bewijs te analyseren om vervolgens een reconstructie te maken van de gebeurtenissen, in de hoop op deze manier de dader op te sporen."

Ik kon mijn oren niet geloven. Een robot ontworpen voor detectivewerk, en ze sturen hem hierheen?

"Maar wat heeft het dan voor zin om je hier te laten functioneren?" vroeg ik.

"Dit is slechts een test," zei Connor. "En dat doet me eraan denken: ik heb jouw kritiek nodig. Jij werkt hier immers al een tijdje. Hoe vond je dat ik functioneerde?"

Ik moest bijna lachen.

"Moet je dat nou echt vragen?" zei ik. "Je hebt het werk beter gedaan dan ik ooit van een mens heb gezien."

"Dat antwoord komt precies overeen met mijn hypothese," reageerde Connor. "Bedankt voor je bevestiging."

"Ja, uh, geen probleem."

Op dat moment kwam Van Leemans de hoek om. Hij stapte het pad in en liep op mij af.

"Zo, hoe ver ben jij?" vroeg hij met een harde stem aan mij.

"Uh, wij zijn klaar," reageerde ik. "We hebben het werk af."

De manager kneep zijn ogen tot spleetjes.

"Jij hebt die robot zeker al het werk laten doen, hè?" zei hij op vittende toon.

"Nee," zei ik hoofdschuddend, "ik heb--"

"Waarom ben jij niet meteen naar mij toegekomen toen je klaar was?" onderbrak hij mij met geheven hoofd. "Je wordt niet betaald om niets te doen, Lena."

"Wij zijn nét klaar," reageerde ik verontwaardigd. "En ik praatte even met Connor."

Van Leemans keek schichtig richting de Android en toen weer naar mij. Er was een kleine vorm van afschuw op zijn gezicht verschenen.

"Ik wil niet dat die robot je van het werk houdt," zei hij. "Je bent al langzaam genoeg."

En toen, tot mijn verbazing, stapte Connor plotseling op Van Leemans af, zeer dichtbij, en keek hem recht aan.

"Mijn excuses, meneer Van Leemans," zei hij kalm, "maar ik moet u melden dat Lena 13,2% sneller werkt dan de gemiddelde medewerker. Uw kritiek is overbodig."

De manager knarste op zijn tanden en zette nog een stap naar Connor toe. Zijn ogen leken vuur te spugen.

"Als ik jouw mening nodig heb, vraag ik er wel om," zei Van Leemans straf. "Geen woord meer van jou deze avond, begrepen?"

Het LED-lampje op Connors slaap werd geel en hij knipperde een paar keer met zijn ogen.

"Uw instructies zijn tegenstrijdig," zei hij toen. "Wilt u dat ik uw vraag beantwoord?"

"Geen woord meer!" riep Van Leemans uit. "Lena, vul de diepvries."

Mijn ogen werden groot.

"Maar... Mijn werk is af! Ik heb gedaan wat op de brief stond, de diepvries vullen duurt te lang!"

"Je hebt toch nog tijd over?" vroeg Van Leemans. "Dan kun je ook nog wel de diepvries vullen in die tijd. Connor, jij komt met mij mee."

De Android liep zonder nog iets te zeggen met Van Leemans mee het magazijn in. Ik balde mijn handen tot vuisten. De diepvries was altijd te veel werk... Als ik dat nog moest doen vanavond, was ik tóch weer veel te laat thuis! Mijn arme slaaptijd...

Ik zuchtte en legde mijn hand op mijn hoofd. Toch maar beginnen dan, dacht ik bij mezelf. Geen tijd te verliezen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.