FanFic.nl

Zwart gat

de nieuwe

"Beste leerlingen," begint hij," we hebben er vandaag een nieuwe leerling bij. Kom maar binnen Nick." Verlegen stapt er Nick naar binnen. Mijn ogen vallen bijna uit hun kassen wanneer ze deze verschijning zien.Hij is gewoon prachtig, ik merk van mezelf dat ik hem aanstaar, maar ik doe zelfs geen moeite om me tegen te houden. Hij is zo perfect, zijn amberkleurige ogen, zijn lichtbruine lokken met een blonde schijn erin, zijn gespierde armen. Toch voor zover ik kan zien en zijn kledingstijl is lang niet mis.
"Dit is Nick Caloix", zegt de directeur," hij is dus nieuw en ik hoop dat jullie hem goed zullen opvangen. Misschien zou het handig zijn al Nick een soort van begeleider krijgt uit de klas die hem verteld waar hij moet zijn. Wie is er vrijwilliger?" Ik schrik, want niemand steekt hun hand op. Terwijl ik dat dus wel doen, voor ik hem vliegensvlug weer naar beneden kan doen, roept de directeur mijn naam en dus is het al te laat. Ik had juist gedacht dat iedereen hem knap vond en dus zijn begeleider wilde worden, maar dat was dus niet het geval. Resultaat: ik was het. Nick glimlacht naar me en ik glimlach flauwtjes terug. Hij wandelt snel, maar beheerst naar het lege tafeltje achterin de klas. Alle ogen zijn op hem gericht en ik kijk naar Elody die me boos aankijkt. Ik kijk vragend terug, maar ze wil niets uitleggen. Wanneer het speeltijd is, trek ik Elody mee.
"Waarom keek je zo raar in klas?" vraag ik.
"Ken je hem niet meer?" antwoordt ze verbaasd.
"Nee, duidelijk nog nooit gezien", zeg ik vol overtuiging.
"Dat is waar, jij was er niet", zegt ze lachend.
"Wat is er om te lachen?" vraag ik boos wordend.
"Wel, toen we ruzie hadden", begint ze nog half lachend," liep ik terug naar binnen en ging ik boos naar huis. Zaterdagvoormiddag belde Anouk om te vertellen dat er in een andere school een jongen was geschorst wegens drugs, geweld en sterke drank tijdens schooluren. Je mag drie keer raden hoe die jongen heet en goed geraden hij noemt Nick Caloix. Anouk heeft ongeveer heel de klas en school op de hoogte gebracht. Ze vroeg aan mij of dat ik het jou wilde vertellen, maar aangezien wij ruzie hadden, heb ik dat niet gedaan".
"Hoe haal je het eigenlijk in je hoofd om je voor te stellen als begeleider?"vraagt ze.
"Ik vond het knap en ik werd door hem aangetrokken" beken ik.
"Ik dacht dat je wel andere dingen aan je hoofd had", zegt ze." Zoals wat er gebeurd is die vrijdag."
"Ik weet het, maar nu is het te laat", antwoord ik. Op het einde van de speeltijd komt Nick op me af gelopen en vraagt of dat ik hem het volgende lokaal wil tonen. Ik loop met hem mee en leid hem naar het lokaal. Wanneer op het einde van de dag de laatste bel gaat. Komt hij opnieuw naar me toe en vraagt naar het secretariaat. Aangezien ik zijn begeleider ben, heb ik weinig keus. Bij het secretariaat geeft Nick een klein briefje af en de vrouw achter de balie vraagt of dat hij morgen nog een terug wil komen. We lopen naar buiten en nemen onze fiets?
"Waar woon je eigenlijk?" vraag ik hem. Hij noemt een straat niet zover van Elody's huis, dus fietsen we het eerste stuk samen. Na nog geen vijf minuten, komen we al aan. Nick stapt van zijn groene fiets en kijkt me aan.
"Bedankt", stamelt hij.
"Geen dank", antwoord ik. "Ik ben toch je begeleider."
"Ik ben blij dat er nog iemand mijn begeleider wilde zijn", zegt hij. "Iedereen weet al wat er is gebeurd is."
"Wat is er eigenlijk precies gebeurd?" vraag ik nieuwsgierig.
"Wat weet je al?" vraagt Nick op zijn beurt.
"Dat je van school bent gestuurd wegens drugs, geweld en sterke drank", antwoord ik. Nick begint te lachen en vertelt het hele verhaal. Hij is niet van school gestuurd wegen geweld of sterke drank en die drugs is niet wat het lijkt. Zijn vriend is namelijk verslaafd aan drugs, maar verkoopt het ook. Nick was daar niet mee akkoord, nam de drugs af en stopte ze in zijn boekentas. Natuurlijk was er juist die dag controle van de politie en hij werd betrapt. Hij moest naar de directeur en werd daar onmiddellijk van school gestuurd. Nick werd kwaad en twee agenten reden hem naar huis. Zo kwamen de roddels er van het geweld en de drugs.
"Hoe komen ze dan aan die sterke drank?" vraag ik. Een andere jongen die ook van school gestuurd is, was betrapt met een fles whisky. Maar de roddelaars hebben zich vergist en gooiden alles door elkaar, zegt hij.
"Je hoeft me niet te geloven hoor", zegt hij wanneer hij klaar is. "Niemand doet dat." Ik staar hem aan terwijl hij door de voordeur verdwijnt. Vlug fiets ik naar Elody en vertel het hele verhaal, maar ze gelooft het niet. Gelukkig kennen we iemand die op Nick's vroegere school zit en we bellen hem op.
"Hey, Max," roepen we door de telefoon, "wij zijn het, ken je ons nog Esther en Elody."
"Natuurlijk ken ik jullie nog", antwoordt Max lachend.
"We hebben eigenlijk een vraagje", zeggen we. "Wat weet jij over een zekere Nick Caloix."
"Hij is van school gestuurd wegens drugs en geweld, maar die drugs was niet van hem en dat geweld is behoorlijk opgeblazen" antwoordt hij.
"Bedankt", roepen we allebei in koor.
"Het is niets, maar we moeten nog ne keer iets afspreken", zegt Max. We spreken met hem zaterdagmiddag af en leggen neer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.