FanFic.nl

ACCEPTEER JE MENSELIJKHEID

6. Gouden tip om het ijs te breken

Terwijl ik met een bevroren, volle container naar de diepvries liep, kwam ik Kate tegemoet.

"Hé, ben jij al klaar?" vroeg ze verbaasd. "Waarom moet je diepvries vullen?"

Ik zuchtte en probeerde de kar even los te laten, maar mijn handen zaten vastgevroren.

"Een idee van Van Leemans," mompelde ik. "Omdat Connor mij geholpen heeft."

Kate hield haar hoofd verbaasd schuin.

"Maar... je mag toch naar huis als je klaar bent?"

"Niet vandaag," verzuchtte ik. "Ik hoopte dat het vanavond eindelijk een keer goed zou gaan, maar..."

Ik zei niets meer. Het examen dat ik morgenvroeg had lachte kwaadaardig in mijn hoofd. Zes volle dagen was ik al aan het leren. En nu leek het alsof het universum er alles aan probeerde te doen om mij te laten falen. Nee, ik kón niet falen. Dat mócht niet. Niet vanavond, en niet morgen.

Met een lichte stijging in agressie duwde ik de container voorwaarts. Ik moest gewoon snél zijn. Dan kon ik het halen. Ik moest het halen.

Maar mijn spieren wilden niet meer. De diepvries was te koud en de spullen waren te zwaar. Het was na een half uur dat ik de diepvries uit liep, nog niet eens klaar met de eerste container, en de deur achter mij dicht deed. Mijn handen waren wit geworden van de kou, in mijn vingertoppen zat geen gevoel meer. Vermoeid ging ik op de grond zitten en staarde voor me uit. Ik... was aan het falen.

Gefrustreerd schudde ik mijn hoofd en stond weer op. Nog een keer. Ik trok aan de diepvriesdeur om hem te openen, maar tot mijn verbazing bleef hij dicht. Ik probeerde het opnieuw. Weer niets. Ik keek omhoog en zag dat de digitale afbeelding van het open slot nu dicht zat. Hoe was dat mogelijk? Deze deur was alleen op slot te doen via de computer...

Toen keek ik opzij. Een eind verderop stond Connor met zijn hand tegen het systeem waar de deuren mee geopend en gesloten konden worden. Ik zag dat er geen huid om zijn hand zat. Was hij in staat om het systeem te hacken door het slechts aan te raken? Ik fronste.

"Heb jij de deur dichtgedaan?" vroeg ik toen aan hem.

Ik zag dat hij zijn mond bewoog, maar er kwam geen geluid uit. Het laadsymbool op zijn slaap werd weer geel, en even knipperde het zelfs rood. Toen probeerde hij het nog een keer.

"Ja," zei hij toen, blijkbaar met moeite, maar het symbool werd weer blauw. "Dat heb ik gedaan."

"Waarom?" vroeg ik met onbegrip. "Ik heb nu geen tijd meer over, Connor. Ik moet opschieten!"

De Android haalde zijn hand weg bij het systeem, maar ik zag dat de diepvries nog steeds gesloten was. Hij liep naar mij toe en schudde zijn hoofd.

"Als je zo doorgaat wordt je stressgehalte te hoog," zei hij. "En die kou is niet goed voor je gezondheid, je lichaamstemperatuur is al ver onder de grens."

"Dat begrijp jij niet!" zei ik fel. "Dit is mijn werk, Connor. Ik krijg hiervoor betaald."

De Android kneep zijn ogen tot spleetjes en met zijn hoofd schuin gehouden zette hij nog een stap naar mij toe.

"Maar volgens mij doe jij dit niet alleen voor het geld, Lena," zei hij op een toon waardoor ik een brok in mijn keel kreeg. "Jij wist dat er een grote kans bestond dat je pas laat thuis zou komen als je naar je werk zou gaan, terwijl je morgenvroeg een alles bepalend examen hebt. Je had je ziek kunnen melden. Je had aan Van Leemans uit kunnen leggen dat het belangrijk is dat je dit examen haalt, maar dit heb je allemaal niet gedaan."

Ik keek hem met grote ogen aan en zette een stap achteruit.

"Hoe... Hoe weet jij dat?" stamelde ik.

"Met alleen een naam en een gezicht kan ik alles over een persoon uitzoeken," zei hij, zijn ogen nog steeds tot spleetjes geknepen en zijn blik niet afwendend. "Zodra jij zei dat je op een kunstopleiding zat heb ik alle studies in Nederland doorlopen op zoek naar Lena Bachman. Jouw studentennummer is 282029. Je hebt dit jaar tot nu toe een aanwezigheidspercentage van 98%. In de digitale documenten van het studiebeleid staat dat jij morgenvroeg een belangrijk examen hebt dat al begint om half negen 's ochtends. Jouw woonplaats is Stardorp, Hinderwijk 29, dat is een reistijd van twee uur en tweeëntwintig minuten naar het schoolgebouw."

Hij zette nog een stap naar voren, zijn ogen waren nu donker. Ik slikte een keer.

"Hoe ben jij van plan op tijd te komen als je jezelf niet eens de rust gunt die je nodig hebt?" zei hij met een licht agressieve toon in zijn stem. "Hoe verwacht jij fysiek in orde te blijven als je jezelf telkens weer voorbij je limieten forceert?!"

Ik zette nog een stap achteruit. De brok in mijn keel werd groter.

"Ik... Ik weet het niet," zei ik met trillende stem. "Ik m-mag het gewoon niet f-fout doen."

Connors ogen bewogen snel van mijn ene naar mijn andere oog. Het leek alsof hij probeerde te achterhalen wat ik bedoelde. Ik voelde dat mijn ademhaling sneller begon te gaan.

"Wat bedoel je, 'ik mag geen fouten maken'?" herhaalde hij, de agressie was nu duidelijk hoorbaar. "Je bent toch een mens, of niet dan?!"

"J-ja," kon ik er nog maar amper uit krijgen.

Toen sloeg hij plotseling zijn vuist hard tegen de muur.

"WAAROM ACCEPTEER JE DAT DAN NIET?!"

Die zin, met die woede in zijn stem, brak mij. Ik ademde scherp in en voelde plotseling dat ik begon te hyperventileren. Tranen welden op in mijn ogen, ik werd licht in mijn hoofd en ik wankelde op mijn benen. Met trillende handen probeerde ik steun te zoeken aan de muur om mezelf overeind te houden, maar ik voelde twee handen onder mijn armen die mij voorzichtig op de grond lieten zakken. Toen ik op de grond zat trok ik mijn knieën naar me toe, begroef mijn gezicht en begon te schokken en te huilen als een klein kind.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.