FanFic.nl

ACCEPTEER JE MENSELIJKHEID

7. Iets om over na te denken

Ik wist niet eens waarom ik zo aan het janken was. Waarom had deze machine, dit zielloze ding dít effect op mij? Ik kon er op dat moment niet goed over nadenken, allerlei gedachten schoten door mijn hoofd, maar ik kon ze niet meer op een rijtje krijgen.

"Wat is hier aan de hand?!" hoorde ik de stem van Van Leemans zeggen door mijn eigen gesnik heen.

"Ze is erg ziek geworden," hoorde ik de kalme stem van Connor reageren.

"Wat, had ze dat dan niet tegen mij kunnen zeggen?! Laat me tegen haar praten!"

"Dat kan ik niet toelaten, meneer Van Leemans. Zij heeft even tijd nodig. Haar stressgehalte is nu te hoog om te praten."

"Oké, nou, als jij het zo goed weet, wat moeten we dan doen?"

"Ze moet zo spoedig mogelijk naar huis. Maar eerst breng ik haar naar de kantine om tot rust te komen."

Ik voelde dat ik voorzichtig overeind geholpen werd, maar het was zwart voor mijn ogen door mijn te snelle ademhaling.

"Van Leemans, ik suggereer dat u aan de kant gaat voordat ze flauwvalt," zei Connor op vastberaden toon.

"Oh, uh, oké," mompelde de manager.

Het volgende moment voelde ik dat ik door een deur ging en op een stoel aan de tafel in de kantine neergezet werd. Voorzichtig opende ik mijn ogen en ik zag hoe de Android een beker water op tafel neerzette. Vervolgens verliet hij de kamer zonder nog iets te zeggen en deed de deur achter zich dicht.

Toen was het stil. Ik zat daar een tijdje alleen, en langzaam maar zeker begon ik mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Ik zuchtte trillend en veegde een keer door mijn gezicht om de tranen weg te halen. Hoe ik het ook probeerde, ik kreeg die woorden maar niet uit mijn hoofd.

Je bent toch een mens, of niet dan? Waarom accepteer je dat dan niet?!

Waarom moesten van alle personen op aarde juist die woorden van een robot komen? Het was ongelooflijk... en het ergste was dat ik al jaren had gehoopt op iemand die dat tegen mij zou zeggen.

Opnieuw nam ik diep adem en bracht de beker water met trillende handen naar mijn mond. Voorzichtig dronk ik hem leeg. Ik had het niet meer zo koud en ik voelde dat de grote hoeveelheid stress langzaam uit mijn lichaam verdween. Ik staarde naar de tafel, diep in gedachten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.