FanFic.nl

A Million Little Pieces

[28/18] Droombomen

’s Nachts behoort de camping de maan toe. De menselijke activiteit is gereduceerd tot het gesnurk van vaders en de nachtelijke wc-tripjes van moeders; in het toiletgebouw trotseren tl-balken dapper het donker, in het gezelschap van talloze muggen en een enkele wesp.

Het zwembad weerspiegelt het schijnsel van de maan, glad als een spiegel. Er staat geen wind en hoewel meerdere kinderen op dat moment dromen van avonturen in het water, zullen ze die pas over enkele uren tot uitvoering kunnen brengen. Nu kunnen ze het wateroppervlak niet doen golven, niet over de rand doen slaan, kunnen ze ook geen belletjes blazen onder water. Niets verroert zich in het zwembad.

De bomen kijken er verwonderd naar, fluisteren met ritselende bladeren over alle dromen die ze opvangen uit de wind. Alle nachtmerries houden ze tegen; de dromen over vakantievriendjes en stralende zon en ijsjes en geliefden en boswandelingen en tafeltennis verdelen ze over de donkere tenten. Daar hangen ze afwachtend in het tentdoek, tot de eigenaren in slaap vallen en voor hen open staan.

Bijna iedereen slaapt, op uitzondering van de vrouw die naar het toilet moest, de twee moeders die wakker liggen vanwege hun rugpijn en het stelletje dat zo verliefd is dat samen wakker zijn beter was dan dromen. En in twee gezinstenten, niet ver van elkaar vandaan, liggen twee pubers naar het tentdoek te staren; ze weten niet dat hun dromen daarin op hen hangen te wachten. Hun ogen volgen de schaduwen van de insecten die over de buitenkant van de tent lopen: een rups, een spin, een tor. Ze luisteren naar de ritselende boombladeren, de voetstappen van de vrouw die net terugkomt van het toiletgebouw. Ze ademen de zware lucht die om hen heen hangt, vol met waterdamp maar ook vol onuitgesproken beloftes en vol angst, hoop, angst, hoop –

Het zijn de dingen waar mensen om lachen, die ze onder puberaal gedrag classificeren, die ze geloven achter zich te hebben gelaten tot ze hen onverwachts weer inhalen. Het is het verliefd zijn, het niet kunnen slapen van de spanning, van wat morgen, van wat als hij niet – van wat als hij ook? Het is het niet durven vragen, het wel wíllen vragen, het niet willen weten maar wel willen weten, het overdenken van elk woord dat je gezegd hebt en elk woord dat hij gezegd heeft en op wat voor toon en hoe hij daar dan bij keek.

’s Nachts behoort de camping de maan toe. De jongens staren naar het tentdoek, roerloos, vertwijfeld. De bomen fluisteren: die jongens, hè, die willen onze dromen helemaal niet hebben. En de maan zegt: wat ondankbaar.
En de jongens twijfelen, wakker.
En de bomen fluisteren, beledigd.
En de dromen in het tentdoek lossen op in het maanlicht.
En de jongens twijfelen te lang.

Reacties: